مصرف-گرایی

قدیریان می‌گوید کسی که گرایش به تجمل‌گرایی دارد، اصلاً نمی‌تواند «انقلابی» باشد، انقلابی بودن شاخصه‌هایی دارد که بر مبنای آن کسی که مصرف‌زده است، نمی‌تواند در این دایره بگنجد.

خانواده زیبا، مرفه و خوشبختی در تبلیغ دیده می شود که تنها معضل زندگیشان لکه های چربی روی لباس ها است و این تصویر آن قدر تکرار می شود که بیننده تصور می‌کند راه خوشبختی مقابله با چربی‌هاست!

نئولیبرالیسم با سیاست‌زدایی، تکثرگرایی و آزادی‌خواهی سیاسی موجود در ذات دموکراسی را به تکثر و آزادی مصرفی تقلیل می‌دهد.

استاد دانشگاه امام صادق(ع) معتقد است نطفه این طبقه در دوران سازندگی بسته شد، کم کم گسترش یافت و حالا به قدری فربه شده است که جا را برای مردم تنگ کرده است: «طبقه اشراف انقلاب اسلامی»!

حجت‌الاسلام پیروزمند می‌گوید وقتی فرهنگ سرمایه‌داری می‌آید منِ آخوند، تاجر ، مدیر و... احساس می‌کنیم اگر بخواهیم در صنف خود دیده شویم و اعتبار کسب کنیم، باید تن به تشریفات و تجمل بدهیم.

پاساژها، پردیس‌ها و مگامال‌های موجود در جوامع مدرن امروز به خوبی توانسته‌اند جای جلال و جبروت معابد، قربانگاه‌ها و زیارتگاه‌های دوران کهن را بگیرند و آنها را از آن خود کنند.

یک جامعه شناس گفت: مصرف گرایی یکی از مسائلی است که اگر طرز اشتباه در مصرف‌ برای مردم روشن شود، خودشان آن را اصلاح و اجرا می‌کنند اما زمانی که سعی می‌کنیم از بالا به آنها آموزش دهیم، در نتیجه مردم در آن مشارکت نمی‌کنند

این سبک زندگی جدید بخشی از جامعه مذهبیون ایرانی است: ما «انقلابی» هستیم، «مصرف» می‌کنیم و این تناقض را در ذهنمان حل کرده‌ایم. سهم‌مان را می‌پردازیم.

خاستگاه گسست تاریخی در سبک زندگی ایرانی را باید در «تهران» جستجو کرد؛ شهری که خیابانها و برج‌هایش از لاله‌زار تا اندرزگو و از پلاسکو تا میلاد، تنها نماد یک چیز است: زندگی پر زرق و برق مصرفی!

مدرس جامعه‌شناسی دانشگاه تهران می‌گوید روال دولت‌های بعد از جنگ نشان می‌دهد که ما در اصول و آرمانهایمان، تجدیدنظر کرده‌ایم و مصرف‌گراییِ امروز نتیجه همین تجدیدنظر است!