کاشیما هرگز لیاقت قهرمانی را نداشت/ این فینال آسیا را شرمنده اینفانتینو کرد!

سرویس ورزش مشرق – دیدار نهایی لیگ قهرمانان آسیا در سال 2018 با برگزاری مصاف برگشت تیم های پرسپولیس و کاشیما آنتلرز در استادیوم بزرگ آزادی با نتیجه 0-0 به پایان رسید تا نماینده ژاپن با توجه به برد 0-2 در دیدار رفت جام قهرمانی را بالای سربرده و نماینده کشورمان به عنوان نایب قهرمانی بسنده کند.

مسعود اقبالی در گفت و گو با مشرق، درباره این دیدار و سطح کیفی و کمی اش حرف زد که متن صحبتهای وی در ادامه می آید:

**فینالیست شدن تبریک دارد

کارشناس فوتبال کشورمان اظهار داشت: پیش از تحلیل بازی فینال جام باشگاه های آسیا باید به هر دو تیم برای رسیدن به فینال تبریک گفت که با شکست تیم های آسیایی توانسته بودند به مرحله نهایی صعود کنند.

**بسیج عمومی کمکی به پرسپولیس نکرد

وی ادامه داد: در هفته گذشته تقریبا تمام رسانه های گروهی، وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال با پشتوانه مردمی تلاش کردند شرایط روانی جامعه را اینگونه مهیا سازند که نماینده کشورمان علیرغم شکست در خانه حریف این توانایی را دارد که در خانه خود بتوانند این شکست را جبران کند. در واقع شرایط قبل از مسابقه اینگونه به مردم القا می شد. اما زمانی که سوت آغاز مسابقه به صدا در آمد شرایط بازی چیز دیگری را نشان داد.

**فینالیست ها حرفی برای گفتن نداشتند

اقبالی خاطر نشان کرد: دو تیم به عنوان نمایندگان آسیا که یکی الدحیل و السد با پشتوانه مالی و انسانی بالا را پشت سر گذاشته و دیگری برای رسیدن به بازی نهایی تیم قدرتمند کره ای را به زانو در آورده بودند در بازی فینال حرفی برای گفتن نداشتند و با ارائه یک فوتبال خنثی و سطح پایین فقط فوتبال قاره مان را شرمنده اینفانتینو کرد!

**کاشیما هرگز لیاقت قهرمانی را نداشت

وی اضافه کرد: تیم ژاپنی به دلیل اختلاف ساعت و اختلاف ارتفاع اصلا چهره یک تیم فینالیست را نداشت و کاملا سردرگم بود و در اندازه های یک فینالیست ظاهر نشد. آنها در کار فردی، گروهی و تیمی باعث شرمندگی فوتبال قاره آسیا شدند و در مجموع از نماینده ژاپن با آن همه امکانات و سرمایه گذاری عظیم طبق آمار حتی یک شوت یا یک موقعیت خطرناک یا یک ارسال صحیح و حتی یک بازی ترکیبی موثر از کانال میانی ندیدیم.

**دلایل افت حریف ژاپنی

کارشناس فوتبال کشورمان تأکید کرد: جو سنگین استادیوم آزادی تمرکز لازم را از آنها گرفته بود و حتی بازیکنان کلیدی کاشیما نیز کاملا بی برنامه بودند و در بیشتر دقایق بازی چیزی برای گفتن نداشتند.

اقبالی تصریح کرد: دو عامل کلیدی عامل فقر فکری و حرکتی بازیکنان ژاپنی شده بود. 1- اختلاف شرایط آب و هوایی 2- بار سنگین روانی که موجب شده بود سطح کیفی آنان تا این حد نزول داشته باشد.

**3 عامل باعث افت پرسپولیس شد

وی افزود: حال با این وضعیت چرا تیم پرسپولیس تا این حد نزول کیفی داشت؟ ابتدا باید خاطر نشان کرد که بازیهای سنگین و مهم مانند دربی ها نشان داده که تیم های ما کاملا تحت تاثیر محرکهای محیطی و تبلیغات رسانه ای قرار گرفته و در شرایط مسابقه شرایط کیفی خود را از دست می دهند. بازیکنان پرسپولیس در سخت ترین وضعیت راهبردی خود قرار گرفته بودند و دو تفکر نماینده کشورمان را ازار می داد: 1 - اگر برای جبران 2 گل خورده از همان ابتدا سعی می کردند بی محابا حمله کنند امکان گل خوردن بود 2- اگر تلاش می کردند برای جلوگیری از گل خوردن تراکم دفاعی ایجاد کنند و چشم به ضد حمله داشته باشند، امکان داشت زمان را از دست بدهند 3- ضمنا ابزار لازم برای ضد حملات را در اختیار نداشتند.

اقبالی یادآور شد: در یک تیم فوتبالی و در مسابقاتی اینچنینی برای ضد حمله نیاز به پاس دقیق به مهاجم هدف و حمایت لازم است که پرسپولیس در طول بازی نشان داد که چنین ظرفیتی را ندارد.

**7 دلیل بی کیفیتی فینال آسیا

مدرس AFC گفت: 7 عامل مهم در بی کیفیت شدن این فینال نقش داشت. متاسفانه به دلیل شرایط سنگین بازی، عدم تمرکز و در نتیجه اشتباهات متعدد در پاس، حمایت و عدم نظم کافی در انتقال از دفاع به حمله و بالعکس، تقریبا بازی هر دو تیم در شأن یک فینال آسیایی نبود.

**پرسپولیس ناامید بازی می کرد

اقبالی توضیح داد: این موضوع را نیز نمی توان کتمان کرد که به ویژه در نیمه دوم و شرایط سرد و بی روح بازی، بازیکنان پرسپولیس را به این جمع بندی رسانده بود که امکان پیروزی بسیار سخت است و نداشتن پشتوانه در روی نیمکت نیز امیدواری را کمرنگ می کرد. آیا سقف آرزوهای بازیکنان ما نایب قهرمانی بود؟ با این تعداد بازیکنان و این بضاعتی که در زمین دیدیم شاید نه تنها ذهن بازیکنان که ذهن بسیاری طرفداران و کارشناسان نیز بر این حقیقت مهر تایید می زد که با این وضعیت بحرانی رسیدن به این مرحله و این عنوان هم کار بزرگی است که ما انجام دادیم.

**تنها دستاورد فینال بازی در تهران بود

وی در پایان خاطر نشان کرد: اما یادمان نرود که تا استانداردهای جهانی راه درازی داریم و در این راه فقط یک دستاورد بزرگ داشتیم که بعد از پنجاه سال دستی به سر و گوش استادیوم پیر آزادی کشیده شد.