قرنطینه کودکان در خانه‌های بالشتی

ساخت خانه چادری که تمام می‌شد؛ فاتحانه لبخند می‌زدیم. گویی دنیا را به ما داده بودند. عروسک محبوب و قابلمه پلاستیکی صورتی، پیکنیک و بشقاب‌های ریزه میزه را با عجله از اتاق به خانه جدید کوچ می‌دادیم. بعد در به در، دنبال مهمان می‌گشتیم. از مادر و پدر تا خواهر و بردار، دوست و بچه همسایه. دختر عمویی، پسر عمویی. هرکس دعوت ما را می‌پذیرفت؛ با خنده تا بناگوش باز، میزبانش می‌شدیم. 
ساعت‌ها در آن خانه چادری که انگار جانمان به آن بسته بود؛ می‌گذراندیم. روز و شب را گم می‌کردیم. بعضی وقت‌ها زیر سقف همان خانه خوابمان می‌برد. به گمانم رویای زندگی را در خواب می‌دیدیم. 
آن روزهای شاد که بازی‌ها به پیچیدگی و تنوع این روزها نبود؛ نمی‌دانستیم که همین خانه‌سازی‌های چادری و بالشتی، قوه تخیل، استقلال و اعتماد به‌نفس ما را تقویت می‌کند. 

در این روزهای کرونازده که خیلی‌هایمان را به قرنطینه خانگی کشانده؛ احتمالاً مدیریت کودکان در برخی خانواده‌ها، به یک چالش تبدیل شده است. شاید ماندن طولانی‌مدت در خانه، رابطه‌تان را با کودکان کمی شکرآب کند. تعدادی از والدین هم دنبال روش‌های جدید برای سرگرمی و بازی با کودکان خود هستند. ساخت خانه چادری در یک گوشه خانه، حیاط و پارکینگ پیشنهادی است که مهرنوش خالقی که مربی و تسهیل‌گر کودکان است؛ مطرح می‌کند. 

او به ایسنا می‌گوید: کودکان سه تا شش سال، کاری ندارند جز تخیل‌پردازی و بازی سرخوشانه. سرخوشانه به این معنا که بدون توجه به زمان و مکان، بدون چارچوب و هدف مشخصی بازی می‌کنند. سرخوشانه به این معنا که آنها روی سنگ و کاشی‌های کف زمین و روی دیوار، نقش و تصاویری را کشف می‌کنند که با این کار تخیل آنها تقویت می‌شود، حتی در این سن بعضی کودکان دوست خیالی دارند. 
 سه تا شش سال زمانی است که قدرت استقلال و مهارت «نه» گفتن و اراده فردی، رشد می‌کند، بنابراین بهتر است کودکان را به سمت بازی و سرگرمی‌هایی ترغیب کنیم که این توانمندی‌ها را در آنها تقویت کند. برای مثال در خانه، «پناهگاهی» برای خود درست کنند. در فضای پِرت خانه مثل فاصله بین کتابخانه تا دیوار یا پنجره یا گوشه‌ای از پذیرایی. 

ساخت خانه بالشتی و چادری کودکانه را دست کم نگیرید. چون بنا به گفته خالقی، اینها تمرین استقلال، اعتماد به‌نفس، عزت نفس و حتی بستری برای تقویت توانایی‌های جسمانی برای انجام کارهای مختلف است. برخی کودکان در سنین سه تا شش سالگی به دلیل نوع تربیت‌شان، در بالا رفتن از پله هم ناموفق هستند اما بچه‌هایی هم هستند که در این مرحله در یادگیری مهارت‌های بدنی و اجتماعی بسیار موفق عمل می‌کنند. بی‌شک همین بازی‌ها در تقویت این مهارت‌ها بسیار موثر است. برای همین است که برخی کودکان با مهارت بالای بدنی که کسب کرده‌اند؛ می‌توانند خود را از شرایط صد در صد منجر به مرگ نجات دهند. کودکان در سه تاشش سالگی تمرین می‌کنند که چطور مستقل شوند، از بدن خود استفاده کنند و در شرایط مختلف از جان خود حفاظت کنند. 

متأسفانه گاه برخی مادارن که معمولاً نگران نظم و تمیزی خانه هستند؛ اجازه نمی‌دهند که کودکان، با ریخت و پاش مبل و وسایل دیگر، خانه و پناهگاهی برای خود درست کنند. خالقی -کارشناس ارشد روانشناسی- با اشاره به ضرورت آگاه‌رسانی والدین در مراقبت و رشد کودکان،  معتقد است: کسانی که تصمیم گرفتند بچه‌دار شوند باید قیدِ برخی تزیینات فانتزی برای دکور خانه را بزنند. برای مثال در خانه‌ای کودک وجود دارد؛ مسلماً نمی‌توانید گوی‌های شیشه‌ای از سقف آویران کنید یا مجسمه‌های چینی گوشه گوشه خانه بچینید. چون کودکان مدام در حال لمس اشیاء، کنجکاوی و کشف هستند، مثل یک موتور دائماً روشن.