خبر آنلاین: لاله صبوری که مهمان برنامه «باغ رمضان» بود، گفت: همسرم متولد آمریکاست و الان هم آنجا ساکن است. من مدتی رفتم و برگشتم. هر وقت اراده کنم میتوانم بروم. مسئله این است که من کی میتوانم بروم و بمانم؟ من متعلق به زندگی در آنجا نیستم. من آدم رفتن نیستم. با اینکه شرایط خانوادگی و موقعیتی که آنجا بود و مهیا بود خوب بود. تهش من باید ساندویچ بپیچم. چند نفر از کسانی که رفته اند توانستند کارشان را ادامه بدهند؟ اصلا از کار بگذریم.
او افزود: من وقتی اینجا سر پروژه‌ای می‌روم حداقل 5 نفر آشنا هستند. همه با هم قد کشیده ایم و بزرگ شده ایم. با هم ماجرا‌ها را رد کرده ایم. در روز‌های بعد از جنگ سال‌های زیادی را در کنار هم بوده ایم. تجربه‌های مشترک داشته ایم. این همه آشنا و کوچه‌ها را بگذارم و بروم.
این بازیگر تلویزیون افزود: من به حقم در هنر رسیده ام. می‌توانست بهتر از این باشد، اما قاعدتا تلاش من همینقدر بوده است دیگر.
صبوری گفت: اگر از این قرن بخواهیم دست پر به قرن دیگر برویم دلم می‌خواهد صلح، آرامش و دنیایی بهتر برای بچه‌ها ببرم. حمله به زایشگاه و به مادران افغان در افغانستان، خیلی دلم را به درد آورد. قلب همه را به درد آورد. زنی که در حال زایمان است هر دعایی بکند خدا برآورده می‌کند. بعد چطور می‌شود به نوزادان و زنان باردار حمله می‌کنند؟ زایمان یکی از بهترین حس‌های زندگی است. ما در کجا زندگی می‌کنیم؟ چطور می‌شود که به یک نوزاد حمله می‌کنند؟ کار به جایی رسیده است که به بچه نوزاد و زنان باردار حمله می‌کنند. کاش این‌ها را با خود به قرن جدید نبریم.
او تاکید کرد: من قطعا جنگ را با خود نخواهم آورد به قرن جدید. جنگ این سال‌ها البته فکر می‌کنم جنگ در فضای اینترنت است. اگر دقت کنید خیلی از سربازان این روز‌ها کاربران فضای مجازی هستند. خیلی از چیز‌ها از فضای مجازی شروع می‌شوند. اینترنت اتفاقی است که مال این قرن است تقابل اندیشه‌ها و اینکه آدم‌ها خیلی راحت دستشان به هم می‌رسد. فکر کن دیگر ماجرای تروا و کندن خندق‌ها و کارزار‌های دیگر تکرار نمی‌شود. امروز با زدن یک دکمه وارد نت می‌شوید و حرفتان را می‌زنید و پاسختان را هم میگیرید.
