مهار آنفلوآنزای اسپانیایی به روایت تصویر

بیش ار حد شبیه دیدن همه‌گیری جهانی کرونا با همه‌گیری جهانی آنفلوآنزای "اسپانیایی" در سال 1918 که جان حداقل 50 میلیون نفر را در دنیا گرفت، می‌تواند بسیار گمراه‌کننده باشد.

کرونای 2019 یک بیماری کاملا جدید است که بیشتر افراد مسن را درگیر می‌کند، اما آنفلوآنزایی که در سال 1918 دنیا را فراگرفت، بیشتر افراد 20 تا 30 سال را مبتلا می‌کرد که معمولا سیستم ایمنی قوی‌تری دارند. با این حال اقدامات دولت‌ها و مردم برای جلوگیری از شیوع این دو بیماری عفونی مشابه بوده است.

اداره بهداشت عمومی انگلستان برای تدوین برنامه احتیاطی خود برای مقابله با کرونا، درباره شیوع آنفلوآنزای اسپانیایی تحقیقاتی انجام داد. نتیجه اصلی این تحقیقات این بود که موج دوم آنفلوآنزای "اسپانیایی" در پاییز 1918 مهلک‌تر از آغاز آن بود.

در مه 1918 که ویروس اولین قربانی‌اش را گرفت، بریتانیا هنوز در جنگ بود و مانند بسیاری از دولت‌های دیگر غافلگیر شد. به نظر می‌رسد تصمیم بر این بود که به جنگ اولویت بیشتری از آنفلوآنزا داده شود. طبق گزارش‌های سر آرتور نیوزهولم برای انجمن پزشکی سلطنتی، بیماری بسرعت در میان نیرو‌های نظامی که به تعداد زیاد جابجا می‌شدند، در کارخانه‌های اسلحه‌سازی و در اتوبوس‌ها و قطار‌ها شیوع پیدا می‌کرد.

او در ژوییه 1918 اطلاعیه‌ای برای عموم نوشت که در آن به مردم توصیه کرده بود اگر بیمار هستند در خانه بمانند و از اجتماعات بزرگ پرهیز کنند. دولت بر این اطلاعیه سرپوش گذاشت. سر آرتور گفته بود در صورت رعایت این ضوابط، جان بسیاری نجات پیدا می‌کند، اما "مواقعی هست که وظیفه ملی 'ادامه دادن ' است حتی اگر برای سلامت و جان افراد خطر داشته باشد. "

در سال 1918، نه درمانی برای آنفلوآنزا بود نه آنتی بیوتیکی برای درمان عوارضی مثل عفونت ریه پیدا شده بود. بیمارستان‌ها بسرعت از پا درآمدند. با این که بسیاری از تاترها، سالن‌های رقص، سینما‌ها و کلیسا‌ها در بعضی موارد ماه‌ها تعطیل بودند، ولی دولت اقدام سراسری برای محدودیت و تعطیلی نکرد تا از شیوع این بیماری جلوگیری کند.

به دلیل محدودیت‌های زمان جنگ، ساعت کار میکده‌ها کوتاه شده بود، ولی بیشتر آن‌ها باز بودند. لیگ فوتبال و جام حذفی انگلستان به دلیل جنگ تعطیل شده بودند، ولی برای لغو مسابقات دیگر و محدود کردن اجتماعات اقدام دیگری نشد. تیم‌های مردان در مسابقات محلی شرکت می‌کردند و فوتبال بانوان که تماشاچی زیادی داشت در طول این همه‌گیری جهانی ادامه پیدا کرد.

 

خیابان‌های برخی شهرک‌ها و شهر‌ها ضدعفونی شده بودند و بعضی از مردم ماسک می‌زدند، ولی همه زندگی روزمره‌شان را می‌کردند. پیام‌های بهداشتی گیج کننده بودند و مثل این روزها، اخبار جعلی و تئوری‌های توطئه بوفور وجود داشتند و بی‌اعتنایی عمومی به زندگی سالم هم تاثیرگذار بود.

در بعضی کارخانه‌ها، منع کشیدن سیگار کمتر شده بود و این باور وجود داشت که سیگار در جلوگیری از عفونت موثر است. در یک جلسه مجلس عوام بریتانیا در باره این همه‌گیری جهانی، کلود لوتر نماینده مجلس از حزب محافظه کار پرسید: "حقیقت دارد که یک روش قطعی جلوگیری از آنفلوآنزا، این است که روزی سه بار کاکائو بخوریم؟ "

کارزار‌های تبلیغاتی و اعلامیه‌ها به مردم هشدار می‌دادند با سرفه و عطسه این بیماری را منتقل نکنند. در نوامبر 1918، هفته‌نامه "اخبار جهان" به خوانندگان خود توصیه کرد: "هر شب و هر صبح داخل بینی خود را با آب و صابون بشویید.

 

هر شب و هر صبح خود را مجبور به عطسه کنید و بعد نفس عمیق بکشید. شال گردن نیندازید، مرتب پیاده‌روی کنید و از سر کار پیاده به خانه باز گردید. هلیم زیاد بخورید. " این بیماری در سال 1918 در همه کشور‌ها شایع شد، ولی تاثیر آن بر هر کشور و میزان تلاش دولت‌ها برای محافظت از شهروندانشان بسیار متفاوت بود.

در ایالات متحده آمریکا، بعضی ایالت‌ها قرنطینه اعلام کردند که نتایج مختلفی داشت. برخی ایالت‌های سعی کردند ماسک را اجباری کنند. سینماها، تاتر‌ها و مراکز تفریحی هم در سراسر کشور بسته شدند.

نیویورک بیست سال بود که کارزاری بر ضد بیماری سل راه انداخته بود، از این رو در مقایسه با شهر‌های دیگر آمریکا آمادگی بیشتر و تلفات کمتری داشت. با این حال، تاجران و صاحبان مشاغل، مسئولان بهداشتی شهر را زیر فشار گذاشتند تا اماکن عمومی بخصوص سینما و مراکز تفریحی را باز نگه دارند.

در آن زمان مثل این روزها، به هوای تازه به چشم یک سپر قوی در جلوگیری از شیوع عفونت نگاه می‌شد و این باعث کار‌های مبتکرانه‌ای برای فعال نگاه داشتن جامعه شد.

در بسیاری از شهر‌های آمریکا جلوگیری از اجتماعات بزرگ، بخصوص در عبادتگاه‌ها غیرممکن بود.

 

در پایان این همه‌گیری جهانی، آمار تلفات در بریتانیا 228 هزار نفر بود و بنا به تخمین یک چهارم جمعیت به این ویروس آلوده شده بودند. تلاش برای محو این ویروس مدتی ادامه داشت، اما مردم بیش از پیش از پیامد‌های بالقوه مرگبار آنفلوآنزای فصلی مطلع شده بودند.