این طنزپرداز در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان این که گردهمایی‌ها و شب‌های شعر یکی از روش‌های عرضه آثار طنزنویسان است، گفت: شاعران و نویسندگان طنزپرداز آثار خود را به روش‌های مختلفی چون نشریه‌های طنز، کتاب‌ها، رسانه‌های مجازی و جلسات شعر در دسترس مخاطب خود قرار می‌دهند که به نظرم ارتباط مستقیم و رویارو با مخاطبان اشکالی ندارد.
او درباره آفت‌های برگزاری نشست‌های طنز بیان کرد: طنزپردازان به تدریج تحت تأثیر پسند مخاطبان حاضر در جلسه قرار می‌گیرند و سلیقه آن‌ها برای این‌که واکنش مثبت مخاطبان را داشته باشند یا این‌که آن‌ها را به جلسات بیش‌تری دعوت کنند، نزول پیدا می‌کند.
امینی افزود: همچنین کسانی که آثارشان به گونه‌ای است که نیاز به تأمل دارد، طولانی‌تر از آن است که در یک جلسه حضوری ارائه شود یا موضوع آن طوری است که در جلسه حضوری قابل ارائه نیست و باید در کتاب و نشریه منتشر شود، ممکن است چهره آن‌ها به عنوان یک طنزپرداز شناخته نشود و تنها عده معدودی که در این جلسات حاضر می‌شوند به عنوان طنزپرداز شناخته شوند که به نظر من اشکال بزرگی دارد.
این شاعر با بیان این‌که موضوع طنزپردازی مهم است، گفت: مسئله فقط بیان هنری نیست و موضوع طنزپردازی نیز مهم است. طنزپردازی که صاحب تفکر نیست و تشخیص نمی‌دهد درباره چه چیزی صحبت کند، سوار بر موج‌های خبری می‌شود و هر خبری که بشنود درباره آن می‌نویسد؛ یک روز گورخواب، یک روز جایزه فستیوال کن و یک روز هم حادثه پلاسکو... . جلسات و شب‌های شعری که پرمخاطب نیز هستند خیلی سریع به سمت شوخی‌های نازل چه درباره مسائل اخلاقی و چه درباره مسائل سیاسی می‌روند. این موضوعات مشتری زیادی دارند و معمولا هرچیزی که با تفکر همراه است و به تأمل نیاز دارد مشتری کمتری هم دارد.
او با بیان این که فضای مجازی باعث سهولت دسترسی به آثار طنزپردازان و معرفی آن‌ها می‌شود، اظهار کرد: وجه مثبت فضای مجازی این است که کسانی که به مطبوعات و کتاب دسترسی ندارد تا آثار خود را عرضه کنند، از این طریق توانستند استعدادهای خود را بروز دهند و مجال شناخته شدن داشته باشند. دیگر آن‌که می‌توان به همه آثار یک طنزپرداز در یک کانال یا سایت کنار هم دسترسی داشت و به آن‌ها مراجعه کرد. همچنین از این طریق آثار طنزپردازان انتشار جهانی می‌یابد و کسانی که در ایران نیستند خیلی راحت می‌توانند به آن‌ها دسترسی داشته باشند.
امینی درباره تأثیر منفی فضای مجازی بر طنز نیز گفت: فضای مجازی دو عیب خیلی بزرگ دارد؛ یکی این‌که خیلی از آثار به نام دیگران منتشر می‌شود، که در این کار خیلی از افراد به دنبال تخریب چهره بزرگان هستند و این‌که آدم‌های ضعیف و ناشی که شناخته‌شده نیستند آثار بد خود را به تعمد به نام بزرگان منتشر می‌کنند و بعد از مدتی که صدا کرد این مسئله را تکذیب می‌کنند و می‌گویند کار ماست که نام‌شان مطرح شود و از طریق شهرت بزرگان به دنبال نامی برای خود هستند.
او در ادامه افزود: عیب بزرگ دیگر این است که سلیقه طنزپرداز تحت تأثیر لایک‌های پرشمار قرار می‌گیرد. به طور مثال من یک شعر مفصل بیش از 20 بیت را در شبکه مجازی گذاشتم و در یک دقیقه کلی لایک گرفت در حالی که خواندن این شعر دست‌کم 20 دقیقه طول می‌کشد. چطور ظرف یک دقیقه خواندند و لایک کردند نمی‌دانم؟! من گفتم لایک‌های‌تان را پاک کنید برای این‌که به برمی‌خورد کسی که کارهایم را نخوانده لایک کند. اما خیلی از افراد به این دلخوش هستند که 10هزار فالوئر دارند و 20هزار لایک! در حالی که مشخص نیست اصلا کسی متن آن‌ها را خوانده باشد و یا کسی که خوانده سواد فهم آن را داشته یا نه؟ برای خود من در این کشور 10 نفر هستند که نظرشان برایم مهم است زیرا آن‌ها متخصص و صاحب‌نظر هستند. به نظر من این آمار عددی که در لایک‌ها و فالوئرهاست خیلی لطمه می‌زند.
این شاعر و طنزپرداز درباره برنامه‌های طنز تلویزیون گفت: در تلویزیون طیفی از برنامه‌ها به نام طنز پخش می‌شود اما همه طنز نیستند، بلکه برخی کمدی و فکاهی‌اند و فقط تعدادی از آن‌ها طنز هستند. برنامه‌های تلویزیونی با توجه به سلیقه‌های مخاطبان مختلف تهیه می‌شود. تلویزیون عیب بزرگی که دارد این است که با کارهای خلاقانه و تازه بد برخورد می‌کند و از آن‌ها خوشش نمی‌آید و قالب‌های تکراری را دوست دارد. این‌که مدیران تلویزیون مدام دوست دارند اعمال سلیقه کنند، طرح اولیه خیلی از فیلم‌های طنز خوب است اما مدیرانی که برای آن‌ها تصمیم می‌گیرند بلایی بر سر آن‌ها می‌آورند که باعث می‌شود هیچ شباهتی به طرح اولیه نداشته باشند.
او افزود: این‌که تلویزیون در کشور ما انحصاری است و شبکه خصوصی نداریم در قضاوت ما از برنامه‌ها مشکل ایجاد کرده است. تصمیم‌گیری درباره آثار هنری به عهده مدیرانی است که خود صاحب سلیقه هنری نیستند. حالا مسائل پشت پرده و داد و ستدهای مالی به جای خود! معمولا اجازه نمی‌دهند کسان دیگری که در آن چرخه نیستند وارد کار شوند.
امینی سپس با بیان این‌که طنز یک شیوه بیان است تا یک نوع هنر، خاطرنشان کرد: کسانی که درباره مسائل فرهنگی مملکت تصمیم می‌گیرند نسبت به طنز خوشبین‌تر و ملایم‌تر باشند و لازم نیست در طنز به دنبال سرنخ‌های توطئه و دسیسه و توهین و ... باشند. مسئولان خیلی راحت طنز را حذف می‌کنند و نشریات طنز را تعطیل می‌کنند. مجوزهای کتاب‌های طنز را باطل می‌کنند و یا حتی آن‌ها را بعد از انتشار جمع می‌کنند.
او با تأکید بر این‌که این مقدار عصبانیت، بی‌تحملی و بی‌صبر بودن در برابر طنز پسندیده نیست گفت: زمانی که با گل‌آقا همکاری می‌کردم، مرحوم حبیبی برای کسانی که کاریکاتورش را می‌کشیدند شخصا هدیه می‌آورد و یا اصل کاریکاتور را از آن‌ها خریداری می‌کرد. این کار برای تشویق آن‌ها برای ادامه کارشان بود. ما نباید خود را در مرتبه‌ای ببینیم که منزه و بری از خطا هستیم و اگر طنزپرداز با ما شوخی می‌کند به دنبال تخریب ماست. این مسئله خوب نیست و به نظرم باید با طنز مهربان‌تر باشیم.
