سرویس ورزش مشرق- وقتی داور سوت پایان دیدار برابر مغولستان را در ورزشگاه اولان باتور به صدا در آورد، تمام فلسطین در شور و وجد بود. فدایی ها (لقب تیم ملی فوتبال این کشور) موفق شده بود با کسب سه پیروزی درخشان برابر فیلیپین، مغولستان و یمن و بدون دریافت حتی یک گل، مجوز حضور در جام ملت های 2023 را به دست آورد. این موفقیت که با پیروزی های وجدآوری برای فلسطینی ها همراه بود، فقط یک موفقیت ورزشی نبود و نمادی از مقاومت و ایستادگی برابر ظلم و ستم صهیونیست ها به شمار می رفت.
فلسطینی ها در شرایطی این پیروزی را جشن گرفتند که فوتبال این کشور در بیش از یک دهه اخیر، مورد سخت ترین تحریم ها و جنایات رژیم صهیونیستی قرار گرفته است. بازیکنان این تیم که نمادی از مقاومت و ایستادگی برابر متجاوزان است، بارها با ممنوعیت ها و حبس های مختلفی مواجه شده و شمار زیادی از آنها نیز به شهادت رسیده اند. همه این ایستادگی هاست که این موفقیت و پیروزی را برای فلسطینی‌ها ویژه و تاریخی می‌سازد تا با تحسین به آن نگاه شود.
چرا این پیروزی را باید جشن گرفت؟
وقتی در نوامبر سال 2006، اشغالگران به ملی پوشان فلسطینی اجازه ندادند تا در دیدارهای مرحله نهایی مقدماتی جام ملت های آسیا شرکت کنند، کمتر کسی تصور می کرد روزی با چنین اقتداری راهی این بازی‌ها شوند. اما این موضوع نشان داد مردم مقاوم فلسطین چقدر تنها هستند و صهیونیست ها چه برنامه ای برای یکی از نمادهای مقاومت دارند. در مقدماتی جام جهانی 2008 نیز این اتفاق تکرار شد. رژیم اشغالگر اجازه حضور این تیم را در دیدار برابر سنگاپور را نداد اما در اوج شگفتی، فیفا بدون توجه به آنچه روی داده، بازی را 3 بر صفر اعلام کرد. در روزی که انتظار می رفت تا این نهاد بین المللی حمایت قاطعی از مظلومان داشته باشد و مقابل سیاسی کاری بایستد، نشان داد که بخشی از پازل صهیونیست هاست.
این تجربه هاست که نشان می دهد چرا صعود اخیر تیم ملی فلسطین تاریخساز و متفاوت است. در دورانی که صهیونیست ها از هر ابزار و حربه ای بهره می برند تا هر آنچه موجب امید و نشاط در مقاومت است را نشانه گیرند، چنین اتفاقی در یادها خواهد ماند. این تیم با این افتخارآفرینی نشان داد که تلاش سال های اخیر برای سرکوب، به چنین مقاومت و پیروزی رسیده است. اما در اوج این پیروزی و خوشحالی، مگر می شود تاریخ را فراموش کرد. در ورزشگاه اولان باتور که میزبان دیدارهای مقدماتی این گروه بود، جای بسیاری از بازیکنان فوتبال فلسطین خالی بود؛ آنهایی که یا شهید شدند یا اکنون در زندان هستند. گروه دیگری نیز هستند که معلول هستند و صرفا از طریق تلویزیون شاهد جشن مقاومت فلسطین بودند. این پیروزی، اوج خنده های شادی در افق اندوه و غم ملتی است که تحت جفای بسیاری قرار گرفته. دستاورد اخیر این تیم، پیروزی مقاومت بر بیش از یک دهه ترور، تحریم و توطئه صهیونیست ها به شمار می رود.
تاریخچه ای از جنایت و تحریم برابر فوتبال فلسطین
از اتفاق سال 2006 تا کنون، فوتبال فلسطین بارها شاهد اتفاقات دردناکی بوده است؛ از ممنوعیت تا شهادت بازیکنانی که به نظر می رسید بتوانند روزی در کنار ستاره های جهان بدرخشند. البته، در این بین، سال 2009 را می توان خونین ترین سال برای فوتبال این کشور دانست که صفحات آن پر از شهادت استعدادهای این سرزمین است. ایمان الکرد، شادی صباخه و واجه موشتها، سه بازیکنی که بسیاری معتقد بودند که به زودی درخشش خیره کننده ای در فوتبال منطقه خواهند داشت، در حملات وحشیانه رژیم صهیونیستی به نوار غزه، به شهادت رسیدند. اما دو ماه نگذشته بود که ساجی درویش فوق استعداد 18 ساله فلسطینی توسط تک تیراندازهای اشغالگر در خون خود غلتید. بسیاری عنوان می داشتند که او نام بزرگی در فوتبال خواهد شد. البته، این پایان بخش جنایات سال 2009 نبود و ماجرا ادامه داشت.
فقط چند ماه بعد، ماجرای محمود سرساک اتفاق افتاد که یک فاجعه تمام عیار بود. بازیکن تیم ملی بدون دلیلی مشخص دستگیر و شکنجه شد. او سرانجام دست به اعتصاب غذا زد تا پس از نزدیک به نود روز، آزاد شود اما تبعات جسمانی و روحی این بازداشت موجب شد تا برای همیشه فوتبال را کنار بگذارد. او دیگر به مستطیل سبز بازنگشت. در این سال، انواع محدودیت ها، ممنوعیت ها و رفتارهای بی سابقه، علیه فوتبال فلسطین صورت گرفت که آغازی بود بر مجموه ای ادامه دار تا کنون.
فوتبال علیه جنایات صهیونیست ها
می توان اذعان داشت که سال 2009 آغاز نهادینه شدن کشتار و جنایات صهیونیست ها در فوتبال و عادی سازی آن بود. از آن سال تا کنون، بارها عیادی این رژیم مبادرت به رفتارهایی داشته اند که نهادها و سازمان های بین المللی فوتبال، ورزش و حقوق بشری به راحتی از کنار آن گذر کرده اند. احد زقوت ستاره فوتبال فلسطین در سال 2014، ناصر جوهر 19 ساله، عبدالرئوف هلبیا و ... نمونه هایی هستند از اهالی فوتبال که توسط سربازان این رژیم به شهادت رسیدند و خونشان بر مستطیل سبز جاری شد. البته، اینها فقط نمونه ای از مورد هدف قرار گرفتن ورزش توسط رژیم اشغالگر است. بارها ورزشگاه ها مورد هدف متجاوزین قرار گرفته و می گیرد تا این حوزه، عرصه قدرت نمایی ملت مقاومت نباشد.
در چنین تاریخچه ای است که صعود تیم ملی فوتبال فلسطین دارای معنایی متفاوت می شود. برای مقاومت فلسطین، این پیروزی و پیروزی های مشابه نمادی از تداوم مسیر ایستادگی برابر رژیمی است که تمام ارزش ها و اصول انسانی و بشری را پایمال کرده است. این پیروزی، متعلق است به تمامی شهدای "فدایی" و آنهایی که در این راه، از جان و مال خود گذشتند. به افتخار جنبش مقاومت فلسطین، این صعود را بایستی جشن گرفت و فراموش نکرد که این راه با چه مشقت ها و جانفشانی هایی طی شده است.
