آخرین لحاظات عمر حضرت امام حسین علیه السلام، همراه با تشنگى و گرسنگى و هفتاد و یک داغ سنگین و شنیدن صداى ناله زنان و دختران حرم و زخم فراوان بر پیکر مبارکش بود.
اهل فن مى‌گویند: انسان داغدار و گرسنه و تشنه تعادلى در جهت روحیه و اعصاب ندارد، در حالى که آن حضرت در آن لحظات بسیار سخت از گرسنگى شدید و تشنگى فراوان و داغ‌هاى کمرشکن رنج مى‌کشید اما از نظر روحیه و اعصاب در کمال تعادل و آرامش روحى قرار داشت، دلیلش مهرورزى ویژه او به دشمن بود.
آن حضرت روى اسب بر نیزه خویش که نوک آن را بر زمین فرو کرده بود تکیه داشت تا لحظه‌اى بیاساید، عمر سعد روى به لشکر کرد و گفت: کدام یک از شما حاضر است به او حمله کند و وى را از پاى درآورده، به قتل برساند؟ فرد شجاعى از میان لشکر با اذن فرمانده تیره‌روزگار خود به حضرت حمله کرد، حضرت براى دفع حمله او با شمشیر بران به او حمله آورد، شدت حمله حضرت یک پاى دشمن را قطع کرد، دشمن از روى زین به زمین افتاد و ضجه و ناله زد، حضرت امام حسین علیه السلام از اسب پیاده شده و بالاى سر او آمد و با لحنى آمیخته به محبّت و مهر فرمود: مى‌خواهى تو را به بستن زخمت و دارو نهادن روى آن به خیمه‌هایم ببرم یا اگر مطلب دیگرى دارى بگو تا برایت انجام دهم؟!!
دشمن زخمى عرضه داشت: افرادى از قبیله من در لشکر کوفه هستند آنان را صدا بزنید تا بیایند و مرا از این معرکه بیرون ببرند، امام نزدیک دشمن آمد و افراد قبیله او را از زخمى شدن وى خبر داد و از آنان خواست در حالى که از حمله آن حضرت در امان‌اند بیایند و ا و را از معرکه نجات دهند!!
مطالب فوق برگرفته شده از:
کتاب: فرهنگ مهرورزى،
نوشته: استاد حسین انصاریان