گرچه خصوصیات اخلاقی و مکارم صفات ایشان در رسانه ها و مطبوعات کشور به صورت جامع منعکس شده است و نیازی به تفصیل ندارد، ما فشرده ای از خصوصیات ایشان را جهت تذکار در اینجا می آوریم:
ایشان دارای ذهن تیز و حسن سلیقه و پشتکار کامل در مسائل تحقیقی و فقهی، و متصلب در عقیده، و استوار و محکم در حفظ معتقدات و خصوصیات اخلاقی، خویش بود.وجود او تجسم عینی کلام علی (ع) بود جایی که می فرماید: «المؤمن کالجبل الراسخ، لا یعصفه العواصف » (مؤمن همانند کوه استواری است که وزش بادهای تند او را نمی لرزاند) .آن فقیه شیعه همواره در تقویت مذهب اهل بیت عصمت و طهارت (ع)، و ترویج قرآن، سعی و تلاش وافر داشت، و در دفاع از ارزشهای اسلامی و الهی، حاضر به هیچگونه سازش و گذشت نبود.اعتقاد او به اهل بیت عصمت و طهارت (ع)، یک اعتقاد راستین و راسخی بود، نه صوری و خودنمایی.
کتابها و قلمهایی را که جهت گیری روشنفکر مآبی و پایمال نمودن اصالتها و ارزشهای واقعی داشت، نه تنها پذیرا نبود، بلکه به مقابله جدی آنها نیز برمی خاست.معظم له در احترام به استاد و ادای حق او، و در تواضع و محبت به دانشجویان و طالبان علم، بی نظیر بود.بارها و بارها از خصوصیات استاد و مربی اش، حاج شیخ عبد الکریم حائری (ره) ذکر خیر می نمود، و هرگز او را فراموش نمی کرد، و پیش از شروع درس به روح پرفتوحش فاتحه قرائت می نمود، سپس آغاز درس می کرد.هر صبحگاه پس از نماز، در بالای سر به قرائت سوره فاتحه به روح ایشان می پرداخت.این خصوصیت، از صفا و وفاداری او به ذوی الحقوق حکایتها داشت. اصحاب و حواشی که او انتخاب کرده بود، نوعا از روحیات او متاثر، و از نیکان و اخیار بودند، و برخورد آنان با طلاب و اهل مراجعه، یک برخورد احترام آمیز بود.
اخلاص در توسل:
ایشان مرد دعا و توسل، و اهل نماز و تهجد، و حلیف شب و انیس خلوت و مونس جلوت بود.به نماز و دعا و قرآن عشق می ورزید. حال و احوال انس کامل با خدای متعال داشت.نوادر حالات و قضایای شگفت روحی که مربوط به عوالم معنویت و روح بوده باشد، در زندگی ایشان فراوان وجود داشت که برخی از عزیزان به نگارش و جمع آوری آنها اقدام نموده اند و ما را نیاز به بازگویی آنها نیست، فقط مواردی از توسل و دعای مستجاب آن روحانی متعبد را که ناقل آن فرد موثق و قابل احترام، حضرت حجة الاسلام و المسلمین، آقای حاج میر شاه ولد عالم بزرگوار و امام جماعت محترم شهرستان ملایر بود، در اینجا می آوریم که نشانی از دعا و خلوص این مرد زاهد و وارسته و نمایشی از ارتباط عجیب عالم ارواح می باشد.ایشان می فرمودند:
«در یکی از بیمارستانهای تهران، پنج شش روز بود که در بخش «سی سی یو» تحت مراقبت بودم.وضع روحی و جسمی ام در شرایط فوق العاده نامناسبی بود که در شب هفتم در عالم رؤیا دیدم که حضرت آیة الله گلپایگانی در کنار بسترم سجاده پهن کرده است.با حالت خاصی مشغول نماز و تهجد می باشد.تا از خواب بیدار شدم، به خود گفتم من از این وضعیت وخیم شفا و نجات پیدا خواهم کرد.نماز و دعای ایشان در کنار تختخواب، نشانی از استجابت این دعا است.
اتفاقا آقای انصاریان مدیر محترم انتشارات انصاریان قم به عیادت اینجانب آمده بود.من خوابی را که آن شب دیده بودم کوتاه و فشرده برای او تعریف نمودم که چنین صحنه ای را در عالم رؤیا دیده ام.ایشان در بازگشت به قم این خواب را به آقا تعریف کرده بود. آقا مکثی نموده و از آقای انصاریان پرسیده بودند: «آن رؤیا در چه شبی بوده است؟» پاسخ دادند در فلان شب.آقا فرمودند: «من در آن شب، افرادی را در نماز شب یاد کردم و نام بردم، یکی هم آقای میر شاه ولد بود...»
