سیاست و اخلاق، دو رکن شجره طیبه

در دهه سوم انقلاب اسلامی، اذعان به این حقیقت که نسخه ای منحصر بفرد از نظام دینی در چارچوب اصول و موازین اسلامی در میهنمان ایران، تحقق یافته است، امری گریزناپذیر است که اقرار به آن، تعهد به اصول و موازین اسلامی را واجب می گرداند.

ملت مسلمان ایران، اینک، بیش از هرچیز نیاز به نهادینه شدن پایه های اساسی نظام را حس می کند و تمسک به ولایت و تابعیت از آن را برترین راه دستیابی به حقیقت اسلام ناب می داند; چرا که شیرینی اطاعت از این رکن شگفت انگیز را که از نیاکان مسلمان خویش به ارمغان دارد، اکنون در سلاله طیب محمدی صلی الله علیه وآله یعنی خمینی و خامنه ای تجربه کرده است و ولایت فقیه را حبل المتینی می انگارد که اعتماد و اتکال بدان، او را به سر منزل مقصود می رساند.

رهنمودهای رهبر معظم انقلاب در آستانه حلول سال 79 اگر به دیده تعمق و با خلوص نیت و عمل نگریسته شود، نوید سالی نیکو و پر خیر و برکت را برای امت اسلامی دارد. بی شک تکیه معظم له، بر دو عنصر کلیدی وحدت ملی و امنیت ملی - که هر دو در سایه یکدیگر قابل تامل و تامین می باشند در جمیع عرصه های موجود کشور، راهکاری است که خود داروی دو بیماری مزمن و ویرانگر افراط و تفریط می باشد.

بنابراین گریز از افراط و به تعبیری رساتر، تحجرگرایی و ستیز با تفریط و به تعبیری گویاتر، تحول گرایی صرف بدون صرف هزینه معنوی، اخلاص همه نیروهای کارآمد حقیقی و حقوقی جامعه را، در عمل به این توصیه نورانی سیاسی - اخلاقی می طلبد. گویی نامگذاری امسال با نام مبارک امیر مؤمنان نیز، نوید مبارک دیگری است که سنخیت عمل به این دو شعار زیبا را با فرموده های مولا علی علیه السلام در سال 79، بیشتر متجلی می نماید.

سال 79 سال ولایت و دوری از تفرقه است; چرا که تفرقه، تخم بسیاری از فتنه های زمانه، و چه بسا عنصری مهمتر و شایان توجه تر از عدم امنیت، در تخریب یک انقلاب نوپاست.

آری پس از قرنها غربت دینی، انقلاب اسلامی جوان ما، در استقبال اسلام ناب احمدی، گامهای استوارتری را برمی دارد تا چشم جهانیان را خیره و امید مسلمین را به خویش لبریز سازد. یقینا این باور درست از نجابت و هویت دینی انقلاب، تنها در صورتی به منصه ظهور می رسد که علی وار جز به مصالح دینی و ملی آن نیندیشیم و مصالح خویش را بر وحدت و اتفاق ملی ترجیح ندهیم.

امنیت نیز در عرصه های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و مهمتر از همه سیاسی، جز با پرهیزکاری و تقوا که میراث ولایت علوی است، زمینه ظهور نمی یابد که: «اوصیکم بتقوی الله و...» !

بلی! بهشت پرهیزکاری که سرزمین موعود آرزوهای ماست، تنها سرپناه و یگانه مفری است که مردان سیاست را از سیاسیگری صرف که مملو از ناراستی ها و مصلحت اندیشی ها و گورستانی از ارزشهاست، نجات می بخشد. تنها خط فراق سیاستمداران پارسا از سیاستمداران منفعت جو، تمسک به ریسمان اخلاق اسلامی است که خمیر مایه آن جز تقوای الهی نمی باشد.

عزیزان! خوب است بدانید که بزرگترین ضربه ای که همواره اسلام را تهدید می کند، از تفکر بیماری نشات گرفته که تعارض دوگانه ای را بین اخلاق و سیاست قائل است. این نوع نگرش انحرافی موجب گردیده تا بسیاری از افراد که دغدغه اخلاقی زیستن دارند، سیاست مصطلح را در تعارض با اصول ارزشی دانسته، در عرصه سیاست وارد نشوند و آن را به افراد سیاسی مصلحت اندیش بسپارند که بویی از اخلاقیات نبرده اند.

بی گمان هر ولایتمداری که زی اسلامی را از مولایش علی و از قاموس رفیع ولایت، وامدار است، تئوری جدایی اخلاق و سیاست را اندیشه ای موهوم می داند که با سیره و سنت عملی و نظری نبوی و علوی در تضاد است. گذری هرچند کوتاه در سیره رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله و جانشینان خلف آن حضرت یعنی امامان معصوم علیهماالسلام، ما را به این حقیقت معترف می سازد که ضروری ترین رکن سیاست، اخلاق است. گو اینکه سیاست بدور از مبانی اخلاقی از درون فاسد می شود و اعتماد مردم را از کارگزاران سیاسی سلب می کند; آنجاست که پایه های حکومت به سستی می گراید. در سال امام علی علیه السلام نگاهی هرچند سطحی به اقیانوس معارف نهج البلاغه، گواه آن است که در حکومت عدل اما کوتاه علی، کارگزاران، دولتمردان و سیاستمداران حکومت اسلامی ملزم به رعایت تقوا و داشتن اخلاق اسلامی بودند و سیاستهای اخلاقی اولین سرمشق حکومتداری ایشان بوده است.

در عصر ما نیز، امام خمینی رحمه الله اسطوره عملی اخلاق اسلامی و یکی از سیاستمدارانی بود که اقتدارش، هیمنه ظالمان را در هم شکست. براستی این ثمره شیرین ولایت فقیه است که هر که در آن منصب قرار می گیرد، هماره در خط سرخ تشیع علوی بارور می شود و پیکره موزون و منسجم اسلام را حراست و حفاظت می کند.

بی شک قداست و مصالح این شجره طیبه ایجاب می کند که «مسلمان واقعی در عرصه سیاست، اخلاقی رفتار کند.»

هیات تحریریه «مشکوة النور» در سال 79، سال امام علی علیه السلام توفیق و سربلندی همه ولایتمداران را از خداوند منان خواستار است.