به گزارش ایسنا به نقل از ساینس‌دیلی، همچنین براساس این تحقیق، با پا به سن گذاشتن بزرگترین میادین نفتی، انرژی لازم برای سرپا نگه‌داشتن آن‌ها را حتی در صورت کاهش میزان تولید نفت‌شان، تا حد زیادی افزایش می‌یابد. این یافته‌ها دارای مضامین مهمی برای مدل بندی‌های آب و هوایی و انتشارات گازهای گلخانه‌ای خواهد بود.
"آدام برنت"(Adam Brandt)، یکی از رهبران ارشد این مطالعه، گفت: مدل‌های اقلیمی و سیستم‌های انرژی کنونی معمولا تاثیرات تخلیه مخازن نفتی را به طور دقیق بررسی نمی‌کنند.
وی ادامه داد: با افزایش عمر میادین نفتی، انتشارات گازهای گلخانه‌ای توسط آن‌ها برای تولید هر واحد نفتی افزایش می‌یابد و این امر باید در مدل بندی‌های آتی مد نظر قرار گیرد.
در مطالعه انجام شده، "محمد مسندی"، دانش‌آموخته دانشگاه علم و صنعت و محقق پسادکترای دانشگاه استنفورد و آدام برنت، از ابزار نرم‌افزاری جدیدی استفاده کردند که در استنفورد طراحی شده بود. تیم علمی از این ابزار برای محاسبه انتشارات گازهای گلخانه‌ای میادین نفتی سراسر دنیا استفاده کرد؛ میادینی که در طول عمرشان بیش از یک میلیارد بشکه نفت تولید کرده‌اند و میادین نفتی "ابرغول" لقب گرفته‌اند.
تخمین‌های کنونی درباره گازهای گلخانه‌ای، میزان انتشار این گازها را از طریق نوعی مهندسی معکوس اتمی محاسبه می‌کنند و در این شیوه، شاخص اقتصادی برای تبدیل کردن ارزش پولی محصولات نهایی ( نفت فرآوری شده، گاز طبیعی یا محصولات نفت‌محور) یک میدان نفتی به انتشارات گازهای گلخانه‌ای به کار می‌رود.
مسندی گفت: این رویکرد برای تبدیل ارزش‌های اقتصادی به هزینه‌های محیطی و انرژی، اطلاعات پنهان زیادی را از قلم می‌اندازد.
به باور وی، همچنین بسیاری از مطالعات انجام شده بر روی داده‌های دریافتی، فقط یک نقطه زمانی را بررسی می‌کنند و در نتیجه، صرفا تصویر کلی از انتشارات گازهای گلخانه‌ای میادین نفتی را شکار می‌کنند.
با این حال، دانشمندان دانشگاه استنفورد مدعی‌اند به منظور ارائه دقیق‌ترین تاثیرات واقعی یک میدان نفتی بر اقلیم و همچنین داشتن بهترین شانس برای کاهش دادن این تاثیرات، باید هزینه‌های انرژی مرتبط با هر مرحله از فرآیند تولید نفت برای تمامی عمر میدان نفتی ارزیابی شود.
ابزار نرم‌افزاری دانشگاه استنفورد موسوم به "تخمین‌زننده انتشارات گازهای گلخانه‌ای تولید نفت" (OPGEE) به همین منظور طراحی شده است. برای هر میدان نفتی، ابزار OPGEE آنچه "برآورد چرخه عمر" خوانده می‌شود، را اجرا می‌کند و هر مرحله فرآیند تولید نفت (استخراج، پالایش و انتقال) را تحلیل می‌کند.
این نرم‌افزار سپس از مدل‌های رایانه‌ای برای محاسبه میزان انرژی مصرف‌شده در طول هر مرحله استفاده می‌کند و دانشمندان با استفاده از این قابلیت می‌توانند میزان گازهای گلخانه‌ای انتشار یافته در هر میدان نفتی را محاسبه کنند.
مسندی گفت: این نوع تحلیل تا قبل از این مطالعه انجام نشده بود چون اجرای آن دشوار است و برای این تحقیق، ما به بیش از 50 مجموعه داده مختلف درباره هر میدان نفتی نیاز داشتیم.
متاسفانه اکثر شرکت‌های نفتی تمایلی به انتشار این نوع داده زمانی درباره میدان نفتی‌شان ندارد و محققان دانشگاه استنفورد نخست داده‌های لازم را از مکان‌هایی جمع‌آوری کردند که در آن قوانین شفاف موجود، خواستار انتشار داده‌های تولید نفت و قرار دادن آن‌ها در دسترس عموم هستند. همچنین مسندی و برنت، تفحص عمیقی بر روی این داده‌ها انجام دادند تا سرنخ‌هایی درباره سطوح تولید میادین نفتی در اسناد منتشر شده پیدا کنند.
این دو دانشمند در نهایت داده‌های چندین دهه را برای 25 میدان نفتی ابرغول در دنیا در اختیار داشتند و با اعمال کردن ابزار نرم‌افزاری OPGEE به این میادین، دریافتند در بسیاری از میادین نفتی ابرغول، تولید نفت با گذر زمان کاهش می‌یابد چون چاه‌های نفتی تخلیه می‌شوند اما انرژی مورد نیاز برای شکار کردن نفت باقی‌مانده افزایش پیدا می‌کند.
مسندی گفت: هرچه نفت بیشتری استخراج شود، استخراج نفت باقی‌مانده دشوارتر است و باید از شیوه‌های ریکاوری نفت استفاده کرد که این روش‌ها خود نیازمند انرژی فشرده روزافزون هستند.
آنچه اوضاع را وخیم‌تر می‌کند این است که نفت بازیابی‌شده از طریق شیوه‌های موجود باید فرآیند سطحی فشرده‌تری را برای فیلتر کردن آب و گاز اضافی از سر بگذراند. این موضوع می‌تواند منجر به تولید بیش از حد دی‌اکسید کربن و گاز متان شود و این گازها معمولا از طریق سوختن حذف یا وارد جو می‌شوند.
جزئیات این مطالعه در مجله Nature Climate Change منتشر شد.
