خطابه و مدّاحی؛ تأمین کننده ی شعور و شور دینی

اشاره:

این ستون را با نامه ی سراسر لطف و عنایت سرور گرامی حجة الاسلام و المسلمین سیّد احمد خاتمی زینت می بخشیم؛ نامه ای که برای تحریریه ی خیمه نکات بسیار مهمی دربر داشت و راهکارهای جدیدی در پیش رو نهاد. ضمن تشکر از ایشان، ضمن درج بخشی از این نامه ی مفصّل، این نکته را نیز یادآور می شویم که بخشی از پیشنهادهای ایشان، در دستور کار تحریریه ی نشریه قرار گرفته و ان شاء الله در آینده ی نزدیک، نتیجه ی آن را در صفحات نشریه خواهید دید.

بسمه تعالی

جناب مستطاب...

با سلام و تحیت و آرزوی توفیق برای جنابعالی و همراهانتان در مجله ی وزین «خیمه»

به نظر می رسد جای چنین مجله ی در عرصه ای که مشغول به فعالیّت شده اید، خالی بود و خداوند به شما عنایت فرمود که این خلأ را پر کنید. هیئآت مذهبی و جایگاه بلند شور و شعور مذهبی - که در آنها هست - یک واقعیت بی تردید است، که نمی توان آنها را نادیده گرفت؛ نیز خطابه و مدّاحی که در این جلسات هست، تأمین کننده شعور و شور دینی در این مراکز نشر معارف ولایی است. و اگر این نهاد قیمتی و ارزشمند سامان یابد و در راستای اهداف والای معصومین (ع) با تلاش خود ادامه دهد، مطمئنا گامی بلند در راستای تحقق آرمان بلند این انوار تابناک الهی خواهد بود...

. . .

«خطابه» تریبون نشر دین و معارف اسلامی است باید اساتید و بزرگان تریبون دار اول آن باشند. این ذهنیت غلط را بزدائید که خطیب بودن بمعنای نداشتن محتوای علمی حوزه ای است. بهترین نمونه همرایی خطابه با فضل بالای حوزه ای، حضرت امام خمینی (ره) است. این بزرگوار در عین حال که در جایگاه بلند علمی بود، خطیبی زبر دست نیز بود به گونه ای که امروز هم که انسان نوار سخنرانی سال 1343امام را گوش می دهد تحت تأثیر قرار می گیرد. نیز مقام معظم رهبری مد ظله که هم در بعد علمی جایگاهی والا دارند و هم در بعد خطابه.

اقبال مردم و جوانان به «خطابه» همانند گذشته است، لیکن خطابه ای که احساس کنند با آن نیازی از نیازهای معنوی آنان اشباع می گردد. بر این اساس است که مطالعه و پر محتوی سخن گفتن برای خطبا یک فریضه است...

. . .

در رابطه با مدّاحی که بحق هنر والا و ارزشمند مذهبی است، باید عنایت ویژه داشته باشید. نقاط مثبت را تبیین و به آن تشویق کنید. آسیبها را شناسائی و راه حل برای بر طرف شدن آنان عرضه نمایید. از خوانندگان مجله بخواهید که جهت ساماندهی این حرفه مقدس طرحهای خود را برای شما بفرستند تا ان شاء الله از طریق این مجله، گام بلند در این عرصه برداشته شود. البته می دانم که سازمان تبلیغات اسلامی در حال حاضر، عهده دار این ساماندهی است و قدمهای مفیدی هم برداشته است؛ ولی معتقدم باید این ساماندهی، صنفی باشد؛ یعنی خود مدّاحان، عهده دار این سازماندهی باشند که زمینه طبیعی پذیرش باشد.

در این راستا مناسب است مقاتل معتبر را معرفی کنید، از پیشکسوتان مدّاحی دعوت کنید تا تجربه های خود را باز گو کرده برای آنها که در این صراط اند مورد استفاده قرار گیرد (البته طی این چند شماره ای که دیده ام بخشی از این کار انجام شده است.) بر آسیب شناسی در این حرفه مقدس بویژه آفت برخورد تجارتی با مدّاحی و نیز آفت خواندن روضه بی سند، محرّف و ذلت آمیز و... تأکید کنید.

هم تلاش در جهت رشد علمی عزیزان مداح داشته باشید و هم در جهت رشد اخلاقی. مدّاحان برجسته اهل بیت (ع) می دانند که اینجانب از ارادتمندان آنان هستم و این سخنان را از سر سوز و ارادت به آنان می گویم و از صمیم جان دوست دارم این عزیزان محترم و محبوب بوده، جایگاه والا و شایسته داشته باشند (که بحمد الله هستند) تا از این رهگذر بتوانند شهد شیرین محبّت اهل بیت (ع) را در کامها بریزند...

. . .

این ها مطالبی بود که به نظرم رسید و آنرا یکسره از اندیشه به قلم آوردم و به یک باره نگاشتم؛ چرک نویس و پاکنویس در کار نبوده است. دوست داشتم صمیمی و خودمانی با شما سخن گفته باشم.

در پایان معروض می دارم این جانب در یکی از نشستهای ستایشگران ولایت بحثی مبسوط پیرامون مدّاحی داشته ام که پیاده شده آن سخنرانی را تقدیم می دارم. در پایان بار دیگر، آرزوی توفیق برای جناب عالی و دیگر همکارانتان در مجله وزین «خیمه» دارم.

امید که در دنیا و آخرت در خیمه سالار شهیدان ابی عبدالله الحسین (ع) باشیم. ان شاء الله

سیّد احمد خاتمی

25محرم الحرام 1425

27/12/1382