مدتی است که گالری‌های سطح شهر تهران به آثار عکاسی بهای بیشتری می‌دهند و نمایش آثار این قالب هنری افزایش خوبی داشته. مخاطبان هم به نسبت به این آثار علاقه نشان می‌هند. چندی پیش در گالری زمستان خانه‌ی هنرمندان نمایشگاه عکسی با عنوان زندگی پدران سوئدی و فرزندانشان برگزار شد که آثار عکس عکاس سوئدی، یوهان بومان به نمایش درآمده بود که با استقبال مخاطبان روبرو شد. مطلب مربوط به این نمایشگاه را می‌توانید در بنیتا بخوانید. از دیروز نیز دیوارهای گالری راه ابریشم 2 میزبان هویت ایرانی بودند. چند مجموعه از عکس‌های «ایزابل اشراقی» در این گالری به نمایش درآمده بود. گزارشی از این نمایشگاه را در بنیتا بخوانید.
ایزابل اشراقی عکاس ایرانی-فرانسوی در کارش موفق است. این امر را می‌توان از رزومه‌ای که دارد متوجه شد. ایزابل در طول بیش از 20 سال، گزارش‌های زیادی را برای مطبوعات فرانسوی و بین‌المللی انجام داده و در بسیاری از کشورها از جمله فرانسه، آلمان، هلند، ایتالیا، مراکش، بنگلادش و... نمایشگاه‌هایی برپا کرده است. او رزومه‌ی خوبی دارد و جوایز مهمی را برده است:
برنده‌ی جایزه‌ی «کداک» نقد عکاسی در سال 1377
- برنده‌ی برنامه‌ی پژوهش و آفرینشVilla Médicis Hors les Murs در سال 1379
- برنده‌ی برنامه‌ی FIACRE در سال 1381
از سال 1380 تا کنون، کارهای عکاسی او در آژانس Vu در پاریس منتشر می‌شود.
و اما نمایشگاه انفرادی ریه‌های من؛ او در این نمایشگاه چند مجموعه عکس مختلف به نمایش گذاشته بود. در این آثار می‌شد دلبستگی اشراقی به زادگاهش و دغدغه‌ای که در مورد ایرانیان و خصوصا زنان دارد را مشاهده کرد. او از پدری ایرانی و مادری فرانسوی در اصفهان به دنیا آمد.
ایزابل اشراقی در مورد خودش و وابستگی‌اش به ایران می‌گوید: «من از پدری ایرانی و مادری فرانسوی در اصفهان به دنیا آمدم. این هویت ایرانی همیشه درکارت‌های شناسایی من وجود داشته است.»
او اظهار نظر جالبی در مورد گذشته و هویت ایرانی‌اش دارد: «من به علت اینکه در کودکی از ایران رفتم، هیچ خاطره‌ای نداشتم، اما زمانی که تصمیم گرفتم سراغ کشوری که متعلق به من است بروم، احساس ایرانی بودن به من دست داد. درسال 1374 گذرنامه‌ای قدیمی از مادرم را برداشتم که عکس کودکی من به صفحه‌ی چهارم آن الصاق شده بود و روی آن نوشته بود «ناشناس». پاسپورتم را به سفارت جمهوری ایران در پاریس بردم و امیدوار بودم که به من ویزا بدهند. کارمند سفارت گفت: «چون شما ایرانی هستید، نیاز به ویزا ندارید. نخستین گذرنامه‌ی ایرانی من با عکس بزرگسالی‌ام به مرور زمان، پر شد از مهرهای ورود و خروج: تهران، فرودگاه مهرآباد. تهران، فرودگاه امام خمینی. اصفهان ، فرودگاه شهید بهشتی.»
او در مورد زنان و به‌ویژه زنان اصفهانی که الگویش بودند، می‌گوید: «می‌خواستم بدانم اگر در ایران بزرگ شده بودم به کدام زن شباهت داشتم.
با دیدن زندگی روزمره‌ی آن‌ها متوجه شدم که زن بودن، مادر بودن، زن خانه‌دار، زن شاغل و زن شهروند بودن چه معنایی دارد.
این لحظاتی را که در عکس‌هایم به اشتراک گذاشته‌ام، گوشه‌هایی از زندگی است که از خاطرات تصویری حافظه‌ام پاک شده بود و طی این سال‌ها دوباره بازسازی کرده‌ام.»
و اما حرف آخری که او در مورد هویت ایرانی‌اش که به‌واسطه‌ی سال‌ها عکاسی به تدریج بازیافته بود، به زبان آورد جالب بود. او گفت: « از ابتدای ورود به سرزمینی که در آن ریشه داشتم، زن‌های اصفهان الگوی من بودند اکنون پس از گذشت بیست سال می‌توانم بگویم که هویت ایرانی و همچنین هویت اصفهانی خودم را پیدا کرده‌ام. هویت فرانسوی‌ام را از یاد نمی‌برم، چون همیشه بوده و هست و نیازی نیست که به جست‌و‌جوی آن برآیم. این نیمه‌ی فرانسوی‌ام همیشه بی‌وقفه به نیمه‌ی ایرانی‌ام می‌نگرد و برعکس.»
در این گالری که چندین مجموعه عکس جداگانه را در قالب یک مجموعه‌ی تقریبا واحد به نمایش درآورده بود، می‌شد سیر تغییر و تحولی که در میان زنان در طول این 20 سالی که ایزابل عکاسی کرده بود، دید؛ از نحوه‌ی پوشش زنان در دوره‌های مختلف تا تغییری که در نگاه آن‌ها به دوربین و حالتی که در مقابل آن به خود گرفته بودند، وجود داشت. می‌شد به خوبی رد خاطرات و زندگی عکاس را در این نمایشگاه دید. از عکس‌های آشنای دوران کودکی که کاملا آماتور ثبت شده بود تا عکس‌های جدیدتر او که پخته‌تر شدن در هنر و زندگی شخصی و تغییر دیدگاه‌ها را. در بخش دیگری از نمایشگاه چیدمان جالبی از دوران کودکی و نوجوانی هنرمند را می‌شد دید.
عکس‌ها، مجلات و دفترچه یادداشت‌های آن دوران به شیوه‌ی جالبی در یک صندوقچه‌ی قدیمی قرار داده شده بود. عکس‌ها به چندین دوره‌ی مختلف تقسیم می‌شدند و هر دوره هم شاخصه‌های خاص خود را داشت. بیشتر عکس‌ها سیاه و سفید ثبت شده بودند که با توجه به بازه‌ی زمانی که عکاسی شده بودند، بازتاب همان دوره نیز بودند.
اما عکس‌هایی که مربوط به سال‌های اخیر می‌شد، در اکثر مواقع رنگی بود. دیدن این آثار مخصوصا برای بانوان می‌تواند جذابیت خاصی داشته باشد؛ چرا که به خوبی سیر بسیاری از تغییرات فرهنگی و اجتماعی که در طول این 20 سال در مورد بانوان رخ داده را می‌توان مشاهده کرد. این نمایشگاه تا 18 اردیبهشت برپا خواهد بود. برای بازدید از نمایشگاه می‌توانید همه‌روزه به‌جز شنبه‌ها از ساعت 4 تا 8 عصر به گالری راه ابریشم واقع در بلوار کشاورز بین وصال و قدس، شماره‌ی 210، طبقه چهارم مراجعه کنید.
منبع: بنیتا
مقالات مرتبط
-
-
