تحصیل تقوی
تحصیل تقوی و پرهیزکاری در جمیع فعل و ترک است که مدام در مقام مراقبه بوده، جناب اقدس الهی تعالی شأنه را در هر حال حاضر و بر خود ناظر دانسته، در مقام خوف و خشیت به اوامر مؤتمر (آنچه امر شده) و از نواهی منتهی (آنچه نهی شده) بود. و در آشکار و نهان فضیلت تقوی را شعار خود ساخته، پا از اندازه ی شریعت غرّا (مبین و درخشان) بیرون نگذارد و بر تقدیر گناه، به استغفار و توبه و انابه و ندامت به زودی تدارک مافات نماید
ذکر حق
دوام ذکر حق بر قلب و لسان که لمحه ای (لحظه ای اندک) به غفلت نگذارند و ساعت را غنیمت شمارد و به غیر فایده؛ ایام مهلت را از دست ندهد که هر ساعت، گوهر گران بهایی است که جمیع دنیا و مافیها به آن برابر نمی نماید. یاد مرگ
دوام یادمرگ و مستعد بودن برای مرگ واجب است که مکرر در نصب عین داشته و لمحه ای غافل نشود که غفلت باعث وبال دنیا و آخرت است و تهیه ی اسباب سفر آخرت از وصیت و آماده کردن کفن و غیر آن، از ضروریات را لازم داند که با ترک استعداد هرچند عمر یابد، مرگ او ناگهانی خواهد بود.
محاسبه نفس
دوام محاسبه نفس است و درهر صبح و شام، پس هر گاه خیری در اعمال خود بیند، حمد و شکر الهی را به جای آورده و آن نعمت عظمی را از جناب مقدس او تعالی دانسته، توفیق زیادت طلب نماید و هر گاه شر و بدی در اعمال خود ببیند، در توبه و انابه استعجال نمود. به آب حسرت و ندامت صفحه ی دل را پاک گرداند و به تدارک اعمال نیک، نفس نفیس را از آن دنیّه رهاند (از چیز پست نجات دهد).
استغفار در طول ساعات شبانه روز
مداومت بر استغفار و طلب آمرزش است در ساعات روز و شب، خصوصا در اعصار و اسحار (در عصرها و سحرها)، چه در وصیت حضرت لقمان که برای ولد خود فرمود، مسطور است: بسیار بگو: اللهم اغفرلی ؛ یعنی خدایا مرا بیامرز. پس به تحقیق که برای جناب احدیت وقت های چند می باشد که در آن وقت، ردّ سائلی (گدایی) از درگاه عزّت و جلالت نمی نماید. پس دائم الاوقات باید در دعا بود.
امر به معروف و نهی از منکر
امر به معروف و نهی از منکر است به قدر مقدور و با تحقق آداب و شرایط که مشهور، و در کتب اسلاف مسطور است، و هرگا اظهار حق ممکن نشود لااقل مجالست اشرار را اختیار ننموده از دل باید رفتار ایشان را ناخوش شمرده، مداهنه ی با ایشان اصلاً به عمل نیاورد.
یاری به برادران دینی
مساعدت و یاری نمودن برادران دینی است در امور خیریه و در امور نیکو و متوجه شدن بر آوردن حاجت های ایشان است، خصوصا ذریه طیبه حضرت با رفعت خیرُالبریه و سلاله علویه فاطمیه.
تعظیم فرمان الهی و علمای دینی
عظیم شمردن فرمان های الهی و تعظیم و تکریم علمای دین و اهل تقوا و اصحاب ورع از مؤمنین است که منشاء رستگاری دنیا و نجات عقبی است.
صبر در کارها
صبر نمودن در همه مواطن که صبر به منزله ی سَرِ ایمان است و راضی بودن به تقدیر راحت این جهان و جهان آخرت است و باید هرگز تمنی و آرزو ننماید چیزی که عاقبت آن را نمی داند و دائم در حال شکر بوده باشد که منشاء مزید نعمت است، و در تعجیل فرج آل محمد مکرر داعی بود باشد (همیشه دعا کند).
اخلاص در کارها
اخلاص ورزیدن است در جمیع اعمال که غیر حق معیار نظر نبود، چه ریا نعوذباللّه شرک است و اجتناب از آن واجب است.
صله ی ارحام
سعی نمودن در صله ی ارحام و احسان به آن ها که منشأ رفع درجات و برکت مال و طول عمرها و رضای حضرت کردگار است، هرچند سلام دادن بوده باشد. هرگاه غیر از آن ممکن نشود، خصوصا والدین که حقوق ایشان بی شمار و عقوق موجب خسران و وبال است خواه حیات در و خواه در ممات.
استفاده از علم برادران دینی
زیارت برادران دینی و مذاکره ایشان است در امور دین و آخرت که از مذاکره با ایشان توشه ی سفر برخطر عقبی حاصل می گردد.
اقتصاد در سیر و سلوک
عدم توسّع در مناجات و عدم سخت گیری است بر نفس، بلکه اقتصاد (میانه روی) باید در سلوک داشت.
تحصیل خوف و رجا در یک زمان با هم
تحصیل خوف و رجا است که ازسخط جباری هراسان و از رحمت بی نهایت درمَهْدِ امن وامان بوده و از رحمت و مهربانی بی حد و بی پایان در گهواره امن وامان بوده، در یک مرتبه این حال را نگه دارد که یأس و امن هر دو منشأ مآثم بی شمار می گردد مگر در دم احتضار، که نا امیدی و امن و امان هر دو منشأ و سرچشمه ی گناهان بسیاری است مگر هنگام جان دادن که دست از جان شسته رجای رحمت باید غالب باشد.
تحصیل عفت نفس
تحصیل عفت نفس، با جود و سخاوت وثبات و اطمینان و مواسات اخوان و مسامحه با ایشان است.
