بنا به گفته ی پروفسور هالیستر، پس از عرضه ی داروهای روان پزشکی از سال های میانی قرن بیستم به میزان هشتاد درصد از تعداد بیماران مقیم بیمارستان ها کاسته شد و از سال های 1990 میلادی به بعد با عرضه ی داروهای جدیدتر تعداد تخت های مراکز پزشکی در ایالت متحده از ششصد هزار به کم تر از سیصد هزار تقلیل یافت.
در کشورهایی مثل ایران که با کمبود امکانات روان پزشکی مواجه هستند، به دلیل ضرورت رسیدن به حد نصاب های استاندارد، لازم است امکانات بالینی توسعه یابد. در کشور ما که بیش از هفتاد میلیون جمعیت دارد امکانات بستری کردن بیماران روانی چیزی حدود سه هزار تخت روان پزشکی است و با وجود تغییر روش های قدیمی درمان و عدم لزوم نگه داری بیماران روانی هنوز به تخت و امکانات بستری بیش تری نیاز است تا بتوان بیماران را برای چند هفته تا چند ماه در بیمارستان بستری کرد.
چنان که اشاره شد درمان بیماری روانی صرفاً به تجویز دارو خلاصه نمی شود و به همکاری یک گروه پزشکی شامل روان پزشک، روان شناس بالینی، مددکار اجتماعی و پرستاران نیاز است؛ هم چنین خانواده، اطرافیان و واحدهای ویژه ی تأمین و هدایت امور معیشتی بیماران نیز باید با هم همکاری کنند تا بتوان یک بیمار را به شیوه ی درستی درمان کرد. امکانات ویژه ی امور فوریتی و بستری نیز اهمیت دارد که متأسفانه هنوز در کشور ما این روند و همبستگی به صورت مناسبی شکل نگرفته است.
منبع مقاله : احمدی سرتختی، امیرمسعود، (1388)؛ دارو درمانی در روان پزشکی، (آشنایی با داروهای روان پزشکی)، تهران: نشر قطره، چاپ اول.