اختلال در تعاملات اجتماعی
این اختلالات به قرار زیر هستند: استفاده کم از حرکات بدن در هنگام صحبت کردن و عدم ارتباطات غیرشفاهی مثل تماس چشمی و یا حالت صورت عدم آگاهی از احساسات دیگران و عدم بیان احساساتی همچون لذت بردن (خندیدن) و یا اضطراب (گریه کردن) تمایل به تنهایی و دور بودن از دیگران
مشکل در برقراری ارتباط با دیگران و شکست در دوستی با همکلاسی‌ها عدم نیاز به نوازش و محبت
عدم پاسخ به نشانه‌های کلامی (رفتاری شبیه یک ناشنوا دارند) تأخیر و یا عدم پاسخگویی به اطرافیان (تقریباً با هیچ‌کس حرف نمی‌زنند)
عدم اعلام نیاز و درخواست نیازهای‌شان تکرار کلمات و یا عبارات در زمان صحبت کردن ناتوانی در شروع مکالمه عدم حضور در بازی‌های گروهی
اختلالات رفتاری
اصرار به انجام کارها به صورت یکنواخت و روزمره و مقاومت در برابر تغییرات، تمایل به انجام بازی‌های عجیب و غریب راه رفتن روی پنجه پا و یا راه رفتن به شکل غیرطبیعی، حرکات تکراری بدن (مثل تاب دادن دست‌ها)، تمایل به انجام حرکات و کارهای تکراری (مثل روشن و خاموش کردن چراغ و یا چرخاندن یک چرخ)، عدم توجه به تاریخ، ساعت، آب و هوا، فیلم و ... تعدادی از اختلالات ارتباطی و رفتاری نیز وجود دارد که خاص همان بیمار است. افراد مبتلا به اوتیسم ضرایب هوشی متفاوتی دارند.
ضریب هوشی 75 درصد از آنها، پایین‌تر از حد متوسط است، 25 درصد آنها دارای ضریب هوشی بالاتر از ضریب هوشی افراد متوسط هستند و تعداد کمی از آنها ضریب هوشی بالا در یک زمینه خاص (مثلاً ریاضی) دارند. در 25 تا 35 درصد مبتلایان به اوتیسم، تشنج نیز رخ می‌دهد که این تشنج باعث می‌شود بیمار در برابر درمان مقاومت بیشتری کند. شروع تشنج از اوایل دوره کودکی و نوجوانی است. در خانواده‌هایی که سابقه داشتن فرزند عقب‌مانده ذهنی دارند. خطر تشنج بیشتر است.
اختلال در فعالیت‌ها
این نشانه‌ها عبارتند از: پرخاشگری و یا خودزنی (رفتارهایی که شخص به خودش آسیب می‌رساند) فعالیت کم و یا زیادتر از حد طبیعی پاسخ غیرطبیعی به محرک‌های حسی (مثل ابراز حساسیت بیش از حد به درد) اختلال در غذا خوردن و خوابیدن عدم پاسخگویی به شیوههای آموزشی دلبستگی غیرطبیعی به اشیاء ترس از شرایط عادی و یا عدم ترس در شرایط خطرناک کج‌خلقی برخی از افراد مبتلا مضطرب و افسرده هستند و نسبت به اطرافیان خود هیچ حسی ندارند، اما بعضی دیگر، به اطرافیان خود بی‌رویه محبت می‌کنند.
اگر هر یک از رفتارهای ذکرشده را در کودک خود مشاهده کردید، حتماً به پزشک مراجعه و به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید. با توجه به آماری که مؤسسه بین‌المللی بهداشت کودکان اعلام کرده است، هر کودکی که مراحل رشد زیر را در زمان خودش طی نکرده باشد، ممکن است به این بیماری مبتلا باشد: کودک در سن یک سالگی باید بتواند دست خود را حرکت بدهد و به اشیا اشاره کند.
در سن 16 ماهگی حداقل باید بتواند یک کلمه حرف بزند. در سن دو سالگی حداقل باید بتواند یک جمله دو کلمه‌ای بگوید. با تشخیص بموقع این بیماری می‌توان از بروز برخی اختلالات و مشکلات جلوگیری کرد. کودک شما حتی اگر یکی از علائم بالا، را داشت فوراً به پزشک مراجعه کنید.
درمان اوتیسم
تشخیص زودهنگام و شروع آموزش در سنین پایین (از زمانی که گیرایی فرد بیشتر است) در درمان اهمیت بسیاری دارد. البته هیچ درمان استانداردی برای اوتیسم وجود ندارد و متخصصان مختلف از شیوههای گوناگون در مراقبت از بیماران خود استفاده می‌کنند. در این زمینه می‌توانید به مراکز اوتیسم درمانی گروهی نیز مراجعه کنید.
درمان اوتیسم شامل آموزش رفتاری و پزشکی است. اغلب داروهایی که برای این بیماران تجویز می‌شود، داروهای روان‌درمان است که باعث می‌شوند پرخاشگری، بیش‌فعالی و عقب‌نشینی آنها کاهش یابد. این داروها، اغلب عوارض جانبی همچون خواب‌آلودگی و کاهش وزن هم دارند. با استفاده از انواع ویتامین‌ها و مواد معدنی نیز می‌توان از تغذیه مناسب و رشد مطلوب آنها اطمینان حاصل کرد.
بعضی از بیماران حساسیت‌های غذایی دارند. هر فرد اوتیسم، متناسب با توانایی‌های خود می‌تواند آموزش ببیند. درمان‌های دیگر مثل هنر درمانی، موسیقی درمانی و یا درمان با حیوانات (مثل اسب‌سواری و یا شنا با دلفین‌ها) مهارت‌های حرکتی کودک و اعتماد به نفس او را افزایش می‌دهد.در آخر اینکه هیچ راه شناخته شده‌ای برای جلوگیری از اوتیسم وجود ندارد.
تشخیص بیماری اوتیسم
هیچ تست آزمایشگاهی و یا اشعه ایکس وجود ندارد که بتواند تشخیص اوتیسم را تائید کند. تشخیص اوتیسم توسط پزشک و با توجه به مشاهدات بالینی از رفتار فرد صورت می‌گیرد و در این تشخیص، داده‌ها و اطلاعات اعضای خانواده و دیگر ناظران اهمیت ویژه‌ای دارد؛ زیرا ممکن است پزشک متخصص اوتیسم را با بیماری‌های دیگر همچون عقب‌ماندگی ذهنی، بیماری متابولیکی، ناشنوایی و ... اشتباه بگیرد.
اگر پزشک احساس کرد نیاز به آزمایش‌ها و بررسی‌های دقیق‌تر است، می‌توانید از یک روانشناس کودک و یا متخصص مغز و یا پزشک شنوایی سنجی و یا گفتاردرمانی نیز کمک بگیرید.
برای خواندن بخش اول-اوتیسم و درمان آن- اینجا کلیک کنید.
