....................
پلاک نگه دارنده دائمی یا ریتینر دائمی نوعی نگه دارنده است که بعد از درمان ارتودنسی بر روی دندان ها قرار داده می شود. برای مطالعه بیش تر در باره موارد مصرف و نقاط ضعف مقاله زیر را بخوانید.
تقریباً همه ما به عنوان نوجوان، بریس های ارتودنسی داشته ایم، زیرا تعداد بسیار کمی از ما با دندان هایی که کاملاً در یک ردیف قرار گرفته باشد، متولد شده ایم. هنگامی که ارتودنتیست، بریس ها را برمی دارد، آخرین چیزی که باید به خاطر بسپارید این است که برای تکمیل درمان خود باید از نگه دارنده ها استفاده کنید. آخرین مرحله از درمان ارتودنسی، ریتنشن یا تثبیت وضعیت دندان های دارای ارتودنسی می باشد که شما باید سعی کنید دندان های خود را در موقعیت جدیدی حفظ کنید. اگر دندان ها در موقعیت جدید خود حفظ نشوند، ممکن است منجر به بازگشت درمان گردد و در نهایت، ممکن است به درمان مجدد ارتودنسی نیاز پیدا کنید. بنابراین، اگر نمی خواهید دوباره عود کند، باید به یاد داشته باشید که بعد از درمان ارتودنسی به نگه دارنده یا ریتینر نیاز دارید. دو نوع نگه دارنده وجود دارد، یکی نگه دارنده متحرک و دیگری نگه دارنده ثابت. هر دو آن ها توسط ارتودنتیست نصب می شوند. اینجا در باره موارد مصرف و نقاط ضعف نگه دارنده دوم بحث خواهیم کرد.
موارد مصرف
پلاک نگه دارنده ثابت، به پشت دندان ها نصب یا متصل می شود. نگه دارنده به شکل سیمی است که که به شش دندان جلویی بالا و قوس دندانی پایین در قسمت زبانی یا لینگوال دندان، متصل می شود. این عمل نصب کردن توسط دندانپزشک انجام می شود و نباید توسط بیمار برداشته شود، به همین دلیل است که عنوان دائمی را برای آن ثبت کرده اند.
همه بیماران نمی توانند پلاک نگه دارنده ثابت را در تکمیل درمان ارتودنسی خود نصب کنند. این پلاک را فقط می-توان برای بیماران خاص نصب کرد. در مرحله اول، بیمارانی که احتمالاً بعد از بریس ها در نصب نگه دارنده ها بسیار سهل انگار هستند، داوطلبان خوبی به شمار می آیند. همان طور که قبلاً ذکر شد، اگر مراقبت مناسب به عمل نیاید و آن ها نصب نشوند، امکان عود یا بازگشت دندان ها به حالت اولیه وجود دارد. از این رو، اگر دندانپزشک احساس می-کند که پس از درمان، بیمار انگیزه کافی برای نصب نگه دارنده متحرک را ندارد، بنابراین او می تواند از نوع نگه دارنده ثابت که در داخل دهان بیمار نصب می شود، استفاده کند. انسداد دندانی بیمار نیز باید در نظر گرفته شود. بیمارانی که به اندازه کافی دندان ها و فک بالایی آن ها جلو نیست ممکن است پس از انجام بریس، قادر به دریافت نوع دائمی نگه دارنده نباشند. همچنین، بیمارانی که زمینه ابتلا به پوسیدگی دندان دارند یا از لحاظ سلامتی بهداشت دهان و دندان بسیار ضعیف می باشند، در حالت ایده آل نباید از نگه دارنده ثابت استفاده کنند.
معایب
علی رغم این حقیقت که استفاده از این نوع دستگاه بسیار راحت است و کاملاً مناسب می باشد، به خاطر این که اطمینان حاصل شود که دندان ها موقعیت خود را حفظ می کنند، به چند جنبه منفی در استفاده از پلاک های نگه دارنده ثابت اشاره می شود. در مرحله اول، از آن جا که نگه دارنده در دهان نصب می شود، در حقیقت، در حالی که غذا می خورید، یا می خوابید و در تمام زمان ها پلاک نگه دارنده در دهان شما قرار دارد. بنابراین، باید به خاطر داشته باشید که همیشه دندان هایتان را مسواک بزنید و از بهداشت دهان و دندان خود مراقبت کنید. این مسئله ممکن است کمی دشوار به نظر برسد که در حالی که این دستگاه در دهان شما قرارد دارد باید از دندان هایتان مراقبت کنید، زیرا تمیز کردن محدوده های بین دندانی کار بسیار آسانی نیست. برخلاف نگه دارنده های متحرک، نه تنها نمی توانید نگه دارنده های ثابت را بردارید و داخل یک پاک کننده قرار دهید بلکه به مراقبت مناسب از آن ها نیز نیاز دارید.
در مرحله دوم، یکی دیگر از عواملی که وارد بازی می شود، فاکتور هزینه است. معمولاً، هزینه های پلاک های نگه دارنده دائمی شامل هزینه های ارتودنسی که زودتر عنوان شد، نمی گردد. بنابراین، باید جداگانه هزینه آن را بپردازید. همچنین، اگر در مورد نمونه ای که می شکند اعتراضی داشته باشید، به دلیل این که چیز سفتی را جویده اید، ارتودنتیست جداگانه هزینه تعمیر آن را از شما دریافت خواهد کرد.
همان گونه که قبلاً ذکر شد، نگه دارنده نوعی دستگاه است که توسط دندانپزشک نصب می شود، و بنابراین، برداشتن آن صرفاً باید توسط دندانپزشک انجام شود و بیمار نباید این کار را انجام دهد. حتی اگر به برداشتن آن نیاز پیدا کنید، لطفاً به یک دندانپزشک مراجعه کنید و سعی نکنید خودتان اقدام به برداشتن آن کنید. بنابراین، با وجود مزایای زیادی که از نصب این نوع دستگاه عنوان شد، به چند جنبه منفی آن نیز اشاره گردید. شما باید بنشینید و با ارتودنتیست خود تصمیم بگیرید که آیا شما برای این درمان واجد شرایط هستید یا خیر.
