تا قرن 18 کفش ورزشی وجود نداشت تا این‌که یک نفر به این فکر افتاد که بجای کفههای رایج از لاستیک برای کفه کفش استفاده کند. اما کفش‌های ورزشی اولیه به هیچ وجه مثل امروزی‌های‌شان راحت نبودند و اگر خنده‌تان نمی‌گیرد باید بگوییم که کفش‌های ورزشی آن موقع پای چپ و راستش هیچ فرقی با هم نمی‌کرد.
در سال 1892 شرکت آمریکایی U.S. Rubber یک پارچه کتان برداشت و روی کفه‌ی لاستیکی دوخت تا اولین کفش ورزشی درست حسابی را به بازار عرضه کند. تا سال 1917 دیگر، کفش ورزشی در بازار مُد شد. آمریکایی‌ها اسم Sneakers را به این کفش‌ها اطلاق کردند زیرا، بر خلاف کفش معمولی، راه رفتن با این کفش‌ها سر و صدایی ایجاد نمی‌کرد و انگار صاحب کفش دزدکی و یواشکی این‌ور و آن‌ور می‌رفت. (فعل Sneak به معنی دزدکی و یواشکی کاری را انجام دادن). در کشور ما هم که به خاطر رویه‌اش که از جنس کتان بود اسم کتانی را به خود گرفت. جالب است بدانید همین کتانی‌های آل استارز که محبوبیت بسیار زیادی دارند برای اولین بار در همان سال‌ها طراحی و ساخته شد. فردی به نام مارکوئیس کانورس (Marquis Converse) به ذهنش رسید که برای بسکتبال بازی کردن کفش مخصوصی بسازد و این‌طور شد که کتانی‌های Converse-All Star به وجود آمدند.
کتانی‌های اولیهبعد از این‌که کفش‌های ورزشی یا کتانی رواج بیشتری در بین مردم پیدا کرد افراد دیگری هم به این مسیر وارد شدند. از جمله برادران داسلر که در سال‌های پس از جنگ جهانی اول در یکی از کوره‌دهات‌های آلمان و در رختشورخانه‌ی مادرشان شروع به ساخت کفش‌های راحت‌تر کردند. برادر اول آدولف نام داشت که در کوچه او را آدی صدا می‌کردند و دومی رودولف بود که بچه‌ها او را رودی صدا می‌کردند. در خاطرات این دو آمده است که به خاطر شرایط نامساعد زمان جنگ بعضی وقت‌ها که برق قطع می‌شده، به صورت نوبتی بر روی یک دوچرخه ثابت سوار می‌شده‌اند و رکاب می‌زدند تا برق تولید شود و آن‌یکی به کارش برسد. این دو برادر به کمک همدیگر یک شرکت ساخت کتانی درست کردند اما درجریان جنگ جهانی دوم اتفاقاتی به وقوع پیوست که باعث ایجاد کدورت بین این دو شد. پس از مدتی هر یک راه خود را رفتند. آدی داسلر شرکت کفش سازی خودش را زد که آن‌را آدیداس (Adidas) نام گذاشت و رودی هم شرکت کفش سازی دیگری راه انداخت که ابتدا اسمش را رودیدا و بعد از مدتی آن‌را پوما (Puma) نام نهاد.
کاریکاتور نبرد برادران آدیداس و پوما
از مجموعه کفش‌های ورزشی اورجینال فروشگاه اینترنتی بامیلو دیدن فرمایید
مردم استقبال خوبی از کتانی نشان دادند و البته بیشترشان از کتانی برای ورزش کردن استفاده می‌کردند. تا این‌که در دهه 50 میلادی مُد شد که با استفاده از کتانی تیپ غیر رسمی بزنند. از آن موقع کفش‌های کتانی علاوه بر کاربرد ورزشی برای مصارف مد و فشن هم تولید شدند. نمونه بارزش فیلم فوق‌العاده محبوب Rebel without a cause بود که هنرپیشه باحال آن زمان James Dean در فیلم و کتانی پایش بود.
امروزه رقابت شدیدی بین کمپانی‌های تولید کننده وجود دارد و شرکت‌هایی نظیر آدیداس، نایک، پوما، اسکچرز، ریبوک، نیوبالانس، آسیکس و سالومون هر سال محصولاتی تولید می‌کنند که از تکنولوژی‌های برتری نسبت به سال گذشته برخوردارند و باعث بهتر شدن عملکرد ورزشی شما می‌شوند.
مقالات مرتبط
10 وسیله‌ای که باید در ساک ورزشی‌تان باشد
5 مدل کفش که هر مردی باید در جاکفشی داشته باشد
6 نکته‌ی مهم درباره خرید کفش برای کودکان
7 نکته که پیش از دویدن باید بدانید
آدیداس: تکنولوژی Energy Boost – پس از همکاری با شرکت BASF آدیداس موفق شد فومی برای کفه‌ی کتانی‌هایش بسازد که از جنس پلی‌یورتان ترموپلاستیک است و اکثر فوم‌های موجود در بازار را از بابت سگ‌جان بودن و تحمل فشار داخل جیبش می‌گذارد.
ریبوک: تکنولوژی Zig Tech – سال 2010 ریبوک با استفاده از این تکنولوژی کفش‌هایی را عرضه کرد که کفههای نامتعارف‌شان شبیه موج دریا بود. این کفش‌های ورزشی، در عین زیبایی، طوری طراحی شدهاند که انرژی حاصل از برخورد کف پا به زمین را دوباره به پای ورزشکار بازگردانند.
نایک: تکنولوژی Flyknit system – نایک در سال 2012 پرده از کفش‌هایی برداشت که مواد رویه‌اش بسیار سبک بود. به جای این‌که رویه کفش را با پارچه‌ها و متریال رایج درست کند 4 سال تحقیق کرد تا بتواند کفشی بسازد که اگر بپوشی فکر می‌کنی جوراب پوشیده‌ای.
اسکچرز: تکنولوژی Memory Foam: کمپانی آمریکایی که در 120 کشور دنیا مرکز فروش دارد، کفه‌ی کفش‌های ورزشی‌اش را با استفاده از فومی تولید می‌کند به نام Memory Foam که از پلی‌یورتان و فرمول سری دیگری ساخته می‌شود و خاصیت جالبش این است که می‌تواند قالب پای آدم را به خودش بگیرد و خود به خود بهترین حالت برای جلوگیری از وارد شدن فشار به پاها و کمر را به وجود بیاورد. انگار که آدم روی هوا راه می‌رود و چیزی زیر پایش نیست.
Memory Foamلینک خرید کفش‌های ورزشی اسکچرز
پوما: تکنولوژی Mobium – پوما می‌خواهد شما مثل گربه بدوید. این کفش برای سریع‌ترین حالت حرکت کردن رو به جلو، رو به طرفین و رو به بالا در آزمایشگاه تست شده است. در کفه‌ی این کتانی 8 سیم تعبیه شده است که مثل تاندون برای کف پا عمل می‌کنند. پوما می‌گوید این تکنولوژی ماهیت کفه‌ی کفش را از یک چیز ثابت به یک چیز متحرک مانند پنجه گربه تغییر داده است.
نیو بالانس: تکنولوژی Fresh Foam – این شرکت آمریکایی که جزو معدود شرکت‌هایی است که هنوز بیشتر محصولاتش را در خود آمریکا تولید می‌کند، کتانی‌هایی وارد بازار کرده که از کفههای بسیار سبک و مقاومی برخوردارند و متعادل‌ترین حالت بین جذب ضربه و انعطاف‌پذیری را برای ورزشکار ارائه می‌کنند. یکی از کسانی که علاقه بسیار زیادی به کفش‌های ورزشی این شرکت داشت، بنیان‌گذار شرکت اپل، استیو جابز بود.
لینک خرید کفش‌های ورزشی نیوبالانس
بنابراین اگر میبینید که کفش‌های ورزشی کمی گران‌تر از کفش‌های معمولی هستند جا نخورید. تکنولوژی به کار رفته در این کفش‌ها به حدی بر روی عملکرد و حفظ سلامتی ورزشکار تأثیر می‌گذارند که ارزش هزینه کردن را دارند. هر چه باشد پای انسان جایی است که بیشترین تعداد استخوان‌ها را در خود جای می‌دهد و از آن به عنوان قلب دوم بدن یاد می‌شود.
جدا از تکنولوژی‌های جالبی که هر یک از این کمپانی‌ها برای ساختن کفش ورزشی بهتر استفاده کرده است باید به این نکته توجه داشته باشید که کمپانی‌ها برای مصارف خاص هم کفش‌های ورزشی مخصوصی می‌سازند. کسی که می‌خواهد 5 کیلومتر بدود فعالیت متفاوتی می‌کند با ورزشکاری که می‌خواهد 1 ساعت بسکتبال بازی کند. بنابراین هر ورزش کفش مخصوص به خود را دارد. استفاده از کفش مخصوص باعث جلوگیری از وقوع مصدومیت و بهبود عملکرد ورزشکار می‌شود.
کفش کوهپیمایی: برای کوهپیمایی شما کفشی نیاز دارید تا کفه‌ی محکمی داشته باشد که هنگام عبور از سطوح ناهموار و خشن ضربات وارده به کف پای شما را جذب کند و در هنگام عبور از سطوح شیب‌دار اصطکاک خوبی با زمین برقرار کند تا مانع از لیز خوردن شما شود. از این رو کفش‌های مخصوص کوهپیمایی اغلب دارای کفه‌هایی محکم هستند که انعطاف‌پذیری بسیار کمی دارد و در ته آن عاج‌های درشتی تعبیه شده است که حرکت را در هر سطح شیب‌داری میسر می‌کنند.
کفش بسکتبال: بسکتبال ورزشی است که در آن بازیکن باید دائم تغییر جهت بدهد، یکهو چند متر بدود و به طور ناگهان بایستد. برای این‌کار باید کفشی داشته باشید که کف آن بیشترین تماس را با زمین داشته باشد تا تعادل‌تان بر روی زمین را بهتر برقرار کند. باید ساق بلند باشد تا از قسمت بالای مُچ پا که دائم در حال چرخش است محافظت کند و کفه‌ی آن می‌بایست منعطف باشد تا جا برای ورجه وُرجه کردن داشته باشد. معمولاً کفش‌های مخصوص بسکتبال که برای سالن طراحی شدهاند به نسبت آن‌هایی که برای خاکی و آسفالت ساخته شدهاند از کفه‌ی نازک‌تری بهره‌مندند تا جلوی سرعت بازیکن را نگیرند.
کفش مخصوص دویدن: کفشی برای دویدن خوب است که در کفه کفش پنجه و پاشنه‌اش به وضوح قابل تشخیص باشد. چون شما در حین دویدن روی پنجه‌تان بلند می‌شوید و روی پاشنه‌تان فرود می‌آیید. معمولاً این کفش‌ها در قسمت پاشنه لِژ یا فوم محافظ قطورتری دارند. بنابراین یک کفش مناسب دویدن باید هم انعطاف خیلی بالایی داشته باشد، هم سبک باشد و هم تا حدی در قسمت پاشنه ضربه گیر داشته باشد. اما جالب است که در یکی دو سال اخیر تعدادی از دوندگان به کفش‌هایی رو آورده‌اند که اصطلاحاً به آن‌ها کفش‌های مینیمالیستی می‌گویند. این کفش‌ها بسیار سبک و منعطف است و شبیه پای انسان طراحی شده اند اما ضربه گیری بسیار کمی دارند.
کفش‌های لژ دار 
کفش‌های مینیمالیستی
کفش تنیس: فرقی که کفش تنیس با بقیه کفش‌ها دارد این است که کف آن صاف‌تر از بقیه کفش‌هاست و انعطاف‌پذیری بالایی دارد. در ضمن کمترین ضربه را هم نسبت به بقیه جذب می‌کند (البته به جز کفش‌های مینیمالیستی). از این جهت کف کفش صاف است که بازیکن بتواند به راحتی هنگام تعقیب توپ جهت عوض کند و از این جهت منعطف است که ورزشکار بتواند دائم تا سمت تور بدود و دراپ شات‌ها را جمع کند و از آن‌جا سریع به عقب برگردد تا توپ‌هایی که پشت سرش انداخته می‌شود را جمع کند. البته در نظر داشته باشید نوع این کفش‌ها بسته به زمینی که قرار است روی آن بازی کنید تفاوت می‌کند اما خصوصیت اغلب کفش‌های تنیس این است که عاج‌های ریزی در زیر آن‌ها مشاهده می‌شود که اولاً چیزی لای آن‌ها گیر نکند و ثانیاً از سُر خوردن ورزشکار جلوگیری کند.
