برای قربانیان تجاوز جنسی، مراجعه و گزارش تجاوز، کار واقعاً دشواری است. اغلب شخصیت فرد زیر سؤال می‌رود. از سوی دیگر، تعداد کمی از قربانیان تجاوز جنسی اقدام به شکایت از متجاوز می‌کنند. بسیار اهمیت دارد که بدانیم مردم به ندرت دربارهٔ تجاوز جنسی دروغ می‌گویند و اینکه در هیچ شرایطی هیچ‌کس با رضایت تن به تجاوز نمی‌دهد. از لحظه‌ای که قربانی تجاوز جنسی خود را جهت احقاق حقوق انسانی خود در دادگاه می‌یابد، وضعیت متفاوت و متغیّری را در درون خود تجربه می‌کند. از شوک و ناباوری، خشم، احساس گناه و شرمساری تا ترس، اضطراب، دلشوره و نگرانی از تکرار مجدد تجربهٔ تلخ و حتی اشتغال فکری با خودکشی. در چنین شرایطی روش برخورد سیستم قضایی با قربانی تجاوز جنسی اهمیت زیادی دارد و می‌تواند محدوده گسترده‌ای از احساسات و عواقب، از پیگیری شکایت و اعتمادبه‌نفس نسبت به بیان مشکل پیش‌آمده و احساس رضایت‌مندی از تحت حمایت و پذیرفته شدن تا بی‌اعتمادی و خودداری از پیگیری و افزایش بحران روان‌شناختی را ایجاد کند.
ضروری است که اطرافیان و سیستم قضایی به چند رهنمود توجه کنند:
- قضات دادگستری و سازمان‌های مربوط با احترام و متانت با قربانی تجاوز جنسی برخورد کنند.
- صحت گفته‌های قربانی تجاوز جنسی مانند قربانیان هر جرم دیگر، پذیرفته شود.
- هنگامیکه عمل جنسی بدون رضایت فرد و با استفاده از هر نوع زور یا عنف انجام شود، فرد، قربانی تجاوز جنسی قلمداد شود.
- تنها سؤالاتی پرسیده شود که مربوط به پروندهٔ دادگاه یا رویهٔ درمانی باشد.
- تصمیم مبنی بر اطلاع‌دادن به پلیس یا اطلاع‌ندادن برعهدهٔ قربانی گذارده شود.
- قربانی در رویه‌های قضایی مشارکت داده شود.
- قربانی از خدمات بهداشت روانی و پزشکی برخوردار شود. خواه تجاوز به پلیس گزارش داده شده باشد، یا خیر.
- قربانی مورد تبعیض قومی، جنسی، طبقاتی، سنی، سبک زندگی یا شغلی قرار نگیرد.
- از تجربهٔ جنسی قبلی سؤال نشود.
- امکان دسترسی به افراد پشتیبانی‌کننده داشته باشد؛ مانند وکیل مدافع و مشاوران همسن‌وسالی که خارج از ادارات هستند.
- به هیچ وجه نام وی در رسانه‌ها منتشر نشود.
- در صورت رابطهٔ متجاوز با قربانی، مانند همسر یا شخص نزدیک دیگر، فرد آسیب‌دیده همچنان قربانی تجاوز شمرده شود.
- هیچ‌کس به خاطر دفاع از خود و در نتیجه صدمه‌زدن به متجاوز یا کسی که قصد تجاوز داشته است، تحت پیگرد قانونی قرار نگیرد.
