در سال 1956 «فرانک لوید رایت»، معمار مشهور ایالات متحده طرح آسمان خراشی با ارتفاع بیش از 1.6 کیلومتر را مطرح کرد؛ طرحی که در نهایت قرار بود در بلندترین ساختمان دنیا پیاده شود. این ساره 5 برابر برج ایفل ارتفاع داشت اما منتقدان طرح های رایت را جدی نمی گرفتند و سر اینکه مردم باید مدت زیادی را برای آسانسورها صبر کنند صحبت هایی را مطرح می کردند. برخی هم معتقد بودند که ممکن است برج به واسطه وزن بالای خودش فرو بریزد. اما این موارد تنها چالشی آسمان خراش ها نبودند.
آن برج هیچگاه ساخته نشد اما امروزه برج های بزرگتر و بزرگتر در جای جای جهان ساخته می شوند. چگونه توانستیم بر تمامی چالش های ساخت این سازه ها غلبه کنیم؟ سرعت آسانسورها که در آن زمان تنها 22 کیلومتر بر ساعت بود حالا به بیش از 70 کیلومتر بر ساعت رسیده است. مشکل دیگر اما پی ساختمان ها است که باید توانایی تحمل وزن بالای ساختمان را داشته باشند. باد هم معضل دیگری است که می تواند در طبقات بالای آسمان خراش ها نوسانی تا یک متر را ایجاد کند.
مهندسان اکنون موفق به ساخت برج خلیفه با ارتفاع 828 متر شده اند و برج هایی با ارتفاع بیشتر از یک کیلومتر (برج جده در عربستان سعودی) را طراحی کرده اند. اما آیا می توانیم برج های 1.6 کیلومتری که رایت ایده آن را در سر می پروراند بسازیم؟
برای اینکه با روش های مهندسان برای غلبه بر این چالش ها از جمله راهکارهای برج شانگهای برای غلبه بر باد یا برج 101 تایپه تایوان برای مقابله با نوسان آشنا شوید با ویدیوی تد همراه باشید. می توانید زیر نویس فارسی ویدیو را با کلیک روی گزینه subtitles و انتخاب گزینه «Persian» فعال کنید.
