اندی موشیاتی یک کارگردان بسیار ماهر است. اقتباس از هر یک از رمان‌های استیون کینگ همیشه یا شکست می‌خورد یا بسیار موفق می‌شود، اما «آن: بخش دوم» توانسته با تمام موانع مقابله کند و در بسیاری موارد حتی از فیلم اول هم بهتر باشد. البته این به معنی شاهکار بودن این فیلم نیست؛ چون با فیلم مورمورکننده‌ای روبرو شدیم که طرفداران کینگ چندین دهه چشم به راه آن بودند؛ پر از تصاویر ترسناک که در رویاهای شبانه پدیدار می‌شود در شبکه‌ای از وحشت بی‌امان و پیوند همیشگی کودکی با شخصیت‌های جوانش.
و دوباره پنی وایز (با بازی بیل اسکارشگورد)، بدترین کابوس بچه‌های داستان حضور دارد.
همچنین بخوانید:
بررسی فیلم فورد در برابر فراری Ford v Ferrari – تماشای چالش‌های حرفه‌ای و شخصیتی
یک تناسب بجا: اگر فیلم اول مثل «مرده شریر» با صحنه‌های رنگی‌پوش (هارلکن) ترسناک روحی و روانی تجاوز بود، «آن: بخش دوم» با «مرده شریر 2» اثر سام ریمی از نظر نوآوری جنون‌آمیز صرف و صحنه‌های احمقانه از رنگی‌پوشی و شرارت فطری قابل مقایسه است. همان‌طور که یکی از اعضای باشگاه بازندگان که حالا بزرگ شده (با ادای احترام خنده‌آور نسبت به «موجود» اثر جان کارپنتر) می‌گوید: “حتما داری سر به سرم می‌ذاری”.
داستان 27 سال بعد از اتفاقات فیلم اول رخ می‌دهد. «آن: بخش دوم» دوباره شخصیت‌های باشگاه بازندگان که اغلب‌شان حالا برای خوشان کسی شده‌اند را دور هم جمع کرده تا طبق قراری که در کودکی گذاشتند، دوباره در شهر نفرین‌شدهٔ دِری جمع شوند. تنها به جز مایک هنلن (عیسی مصطفی) که در کتابخانهٔ شهر مشغول به کار بوده و تقریبا بیش از دو دهه سعی در جمع کردن حواسش نسبت به خطر احتمالی بازگشت شخصیت شرور داستان داشت، بقیهٔ بچه‌ها درگیر زندگی شخصی و مشکلات خودشان بوده‌اند و خاطرات کابوس‌های سال‌های دورشان به‌طرز عجیبی فراموش شده. ریچی زرنگ (بیل هیدر) حالا یک استندآپ کمدین شده. بیلی (جیمز مک‌آووی) که دارای لکنت زبان بود، حالا یک رمان‌نویس موفق است. بورلی (جسیکا چستین) در شیکاگو طراح مد است. بن (جی رایان) که قبلا اضافه‌وزن داشت حالا به یک معمار موفق تبدیل شده و ادی (جیمز رانسون) که تنگی نفس داشت حالا رانندهٔ لیموزین است. به نظر می‌آید که تنها استنلی (اندی بین) هنوز از ارواح گذشتهٔ شهر وحشت دارد.
داستان لو نمی‌رود اگر بگوییم که بازنده‌ها پس از تماس مایک که قسم گذشتهٔ آنها بعد از پیروزی بر پنی وایز در سال 1989 را یادآور شد، خیلی زود در این شهر کوچک عجیب دور هم جمع می‌شوند. جدا از این، نکاتی دربارهٔ پلات‌های پیچیدهٔ «آن: بخش دوم» وجود دارد. فراموش نکنید که نوشتن فیلم‌نامه این بار تنها برعهدهٔ گری دابرمن (و بدون همکاری کری فوکوناگا و چیس پالمر از فیلم پیشین) بوده است. دابرمن مجموعه اتفاقات این فیلم را با وحشت‌های بزرگسالی که با خط داستان هم‌خوانی دارد، پیش می‌برد. این فیلم مدام بین زمان‌های مختلف جابه‌جا می‌شود و به دوران کودکی اعضای باشگاه بازندگان سر می‌زند تا بر رفتارهای آنها در بزرگسالی که لزوما همیشه عاقلانه‌تر نیست، تأکید و یا روشنگری کند.
اگر بازیگران این فیلم دل و جرأت نداشتند، «آن: بخش دوم» بی‌ارزش و پوچ بود. جلوه‌های ترسناک دلهره‌آور تنها تا حدی می‌تواند نتیجه دهد. اما بیش از همه، هیدر و چستین به‌یادماندنی‌تر و اغلب نسبت به دیگران باورپذیرتر بودند.
همه چیز یک بازی است، و یک بازی منصفانه برای چرندیات پنی وایز شرور. این فیلم نزدیک به سه ساعت طول می‌کشد، اما اگر از درد سیاتیک رنج می‌برید یا از دلقک‌ها وحشت دارید، تماشای این فیلم که یکی از بهترین فیلم‌های اقتباسی از رمان‌های استیون کینگ تا به امروز بوده، برایتان مثل یک فاجعه خواهد بود.
این مقاله برگرفته از نوشتهٔ مارک ساولو در سایت austinchronicle.com است.
سایر منتقدان دربارهٔ این فیلم چه گفته‌اند؟
الکس گادفری ؛ امپایر
«آن: بخش دوم» یک دنبالهٔ بی‌رحم‌تر از نظر روانشناسی. همه چیز همان‌طور است که باید باشد: عمیق‌تر، ترسناک‌تر، خنده‌دارتر. به خصوص موشیاتی عملکرد بهتری داشته و با مهارت بسیار ما را به سمت یک مکان تفریحی سرگرم‌کننده هدایت می‌کند. این فیلم به طرز شرم‌آوری هیجان‌انگیز است.
برایان تروئیت ؛ یواس‌ای تودی
با وجود قوی و استوار بودن شخصیت‌های بزرگسال داستان، شخصیت‌های خردسال در کنار هم (چه در فیلم اول و چه در دنبالهٔ آن) هستند که باعث درخشش «آن» شده‌اند.
گریفین شیلر ؛ پلی‌لیست
با وجود چند شوخی بی‌جا، تصمیم‌های خلاقانهٔ سوال‌برانگیز و تناقض‌های صوتی: «آن: بخش دوم» با ساختار سه‌پرده‌ای که یکی از تأثیرگذارترین، مرتبط‌ترین و از نظر احساسی رضایت‌بخش‌ترین نتیجه‌ها را فراهم کرده، از فیلم قبلی هم بهتر است.
هنری استوارت ؛ اسلنت
استدلال «آن: بخش دوم» این است که وقتی آدم‌ها به زادگاه‌شان می‌روند، قوی‌تر و بهتر می‌شوند و اجتماعی می‌سازند تا افراد ظالم را سرکوب و به اصطلاح «بازنده» را قوی‌تر کنند.
جاشوا روتکوپف ؛ تایم‌اوت
هرچند روایت فیلم به سمت نامشخصی حرکت می‌کند، قدردان تلاش «آن: بخش دوم» برای درک حس و حال پریشان و دلقک‌وار این روزها خواهید بود.
کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.
Post Views:
88
