به قلم : دکترعمار صالحی ؛ متخصص تغذیه بالینی و رژیم درمانی
تحریریه زندگی آنلاین : چربی احشایی در حفره شکم فرد ذخیره میشود و به آن «چربی فعال» نیز میگویند، زیرا بر عملکرد هورمونها در بدن تأثیر میگذارد، بنابراین چربی احشایی بیش از حد میتواند عواقب بالقوه خطرناکی داشته باشد.
چربی بیش از حد احشایی میتواند مشکلات جدی برای سلامتی ایجاد کند.
حداقل 30 دقیقه ورزش در روز به سوزاندن چربی احشایی کمک میکند.
داشتن مقداری چربی بدن کاملاً سالم و طبیعی است.
بیشتربخوانید:
اندازهگیری دور کمر ممکن است به تعیین میزان چربی احشایی فرد کمک کند.
اسکنهای تصویربرداری، مانند توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) دقیقترین راه برای تعیین این هستند که آیا فردی چربی احشایی دارد یا خیر.
با این حال، از آنجایی که انجام این اسکنها هم پرهزینه و هم وقتگیر است، پزشک احتمال بیشتری دارد که چربی احشایی را با پرسیدن سوالاتی در مورد رژیم غذایی و سبک زندگی فرد تشخیص دهد. پزشک احتمالاً چربی کلی بدن فرد را نیز اندازهگیری میکند تا برآورد کند که چه درصدی احتمالاً چربی احشایی است.
زنی که اندازه دور کمرش 88 سانتیمتر یا بیشتر است، احتمالاً چربی احشایی اضافی دارد. این ممکن است خطر ابتلا به برخی از مشکلات سلامتی مرتبط با چربی احشایی را افزایش دهد. همین امر در مورد مردی که اندازه دور کمرش 101 سانتیمتر یا بیشتر است نیز صدق میکند.
بر اساس گزارش هاروارد هلث، 10 درصد از کل چربی بدن یک فرد، چربی احشایی خواهد بود.
یکی دیگر از راههای مفید برای تعیین میزان چربی احشایی یک فرد، اندازهگیری اندازه دور کمر است.
اگر پزشک از اسکن MRI یا تجزیه و تحلیل چربی بدن برای اندازهگیری چربی احشایی فرد استفاده کند، نتیجه در مقیاسی بین 1 تا 59 قرار میگیرد.
سطح چربی احشایی در این مقیاس باید کمتر از 13 باشد. هر چیزی بالاتر از 13 در این مقیاس به این معنی است که فرد باید به فکر ایجاد تغییرات فوری در رژیم غذایی و سبک زندگی خود باشد. ایجاد این تغییرات به کاهش سطح چربی احشایی فرد به یک عدد سالمتر کمک میکند.
بیشتربخوانید:
خطرات سلامتی ناشی از حمل چربی اضافی احشایی عبارتند از:
حمله قلبی
بیماری قلبی
دیابت نوع 2
افزایش فشار خون
سکته
سرطان سینه و کولورکتال
بیماری آلزایمر
سطوح بالای چربی احشایی میتواند منجر شود به افزایش مقاومت به انسولین که ممکن است منجر به عدم تحمل گلوکز و حتی دیابت نوع 2 گردد.
چگونه از شر چربیهای احشایی خلاص شویم؟
خطرات ذخیره چربی اضافی احشایی میتواند شدید و فوری باشد، بنابراین ضروری است که در اسرع وقت تغییراتی در رژیم غذایی و سبک زندگی ایجاد کنید، زیرا کاهش وزن میتواند به فرد کمک کند سطح چربی احشایی خود را کاهش دهد.
ورزش
در کنار تمرینات قدرتی، انجام تمرینات قلبی عروقی ممکن است به فرد کمک کند وزن چربی احشایی خود را کاهش دهد.
ورزش یک راه عالی برای کاهش چربی احشایی است. افراد باید هم ورزشهای قلبی عروقی که ضربان قلب فرد را افزایش میدهند و هم تمرینات قدرتی که اندازه عضلات را بهبود میبخشند، را در برنامههای روزمره خود بگنجانند.
بیشتربخوانید:
تمرینات قلبی میتواند شامل موارد زیر باشد:
در حال اجرا
دوچرخهسواری
شنا کردن
ایروبیک
آموزش مداری
تمرینات قدرتی میتوانند شامل موارد زیر باشند:
چمباتمه زدن
وزنههایی مثل دمبل
وزنه بردن بالای سر یا pushups
استرس همچنین میتواند در ذخیره چربی اضافی احشایی نقش داشته باشد.
این به این دلیل است که وقتی فردی استرس دارد، بدن او هورمونی به نام کورتیزول ترشح میکند که میزان ذخیره چربی احشایی بدن فرد را افزایش میدهد. برخی از پزشکان توصیه میکنند افرادی که سطح چربی احشایی بالایی دارند، سعی کنند سطح استرس خود را کاهش دهند.
یک رژیم غذایی سالم که حاوی قند ساده و غذاهای فرآوری شده محدود باشد نیز به کاهش وزن و جابجایی چربی اضافی احشایی کمک میکند. یک رژیم غذایی سالم باید شامل موارد زیر باشد:
پروتئین بدون چربی
میوه و سبزیجات
کربوهیدراتهای پیچیده مانند سیبزمینی شیرین، لوبیا و غلات کامل.
جوشاندن، بخارپز کردن، پختن و کباب کردن غذاها به سالمتر شدن و کاهش چربی غذا کمک میکند.
بیشتربخوانید:
چشمانداز
چربی احشایی چربی است که ما نمیتوانیم آن را ببینیم، بنابراین همیشه آسان نیست که بدانیم آیا فرد دارای بیش از حد آن است یا خیر. از آنجایی که خطرات مرتبط با سلامتی میتواند شدید باشد، برای کسانی که مشکوک به بالا بودن سطح چربی احشایی هستند، ضروری است که از یک متخصص تغذیه مشاوره بگیرند.
معمولاً با داشتن یک سبک زندگی سالم و فعال میتوان از سطوح بالای چربی احشایی جلوگیری کرد. کسانی که مقادیر خطرناکی از چربی احشایی را ذخیره میکنند، میتوانند با ایجاد تغییرات مثبت در سبک زندگی خود، سطح چربیهای احشایی خود را کاهش دهند. تغییرات شامل خوردن یک رژیم غذایی مغذی و کمچرب، افزایش میزان ورزش و کاهش سطح استرس است.