نماز متشکل است از قرآن و ذکر و دعا و بدون شک ما در نماز باید جملات و کلماتی را ادا کنیم که خداوند به ما فرمان داده است و حقیقت نماز این نیست که ما خداوند را مخاطب کلمات خود قرار دهیم و با او صحبت کنیم تا لازم باشد همه ضمیرها را مخاطب بیاوریم. وقتی خداوند فرمان می دهد که در نماز باید فلان سوره خوانده شود اینجا قرائت است که واجب می شود که حال چه مخاطب باشد چه غایب، و آنجا که فرمان داده است در نماز باید چنین ذکرها یا دعاهایی خوانده شود باز این تسلیم در مقابل خواست و فرمان الهی است که نماز را نماز میکند.و مخاطب قرار دادن خدا تنها در صورتی است که انسان بخواهد گوشه خلوتی را برای مناجات با خدایش در نظر بگیرید و با هر زبانی که مایل است خدا را خطاب قرار داد. و با او صحبت کند ولی نماز یک شعار عمومی است که باید تنظیم کننده احکام آن خود خداوند باشد.