شفا گرفتن از تربت امام حسین (ع)

در تربت امام حسین (ع) شفاى تمام دردهاست مگر مرگ حتمى با چند شرط:
الف : اعتقاد به شفاء بودن تربت داشته باشد، و به قصد شفا بخورد و من اکله لشهوه لم یکن فیه شفاء در رواتى فرمودند: والله هرکس اعتقاد داشته باشد که به او نفع مى بخشد البته منتفع مى شود.
ب : بیمار در آستانه اجل حتمى نباشد چون اجل حتمى علاج پذیر نیست .
ج : تربت را با وضو بردارد.
د: با دو انگشت بردارد.
ه : به اندازه نخود، بلکه احتیاط آن است که به قدر عدس مصرف کند، نه بیشتر.
و: آن را ببوسد و بر دیدگانش بگذرد.
ز: در وقت خوردن یا خورانیدن بگوید: بسم الله و بالله اللهم اجعله رزقا واسعا و علما نافعا و شفاء من کل داء اءنک على کل شى ء قدیر.
ح : آن را سبک نشمارد، در ظروف یا مکان هاى نامناسب نگذارد، خیلى دست بر آن نمالد یا جایى که زیاد دست مالى مى شود نگذارد.
ط: فاصله تربتى که براى شفا استفاده مى کنند از قبر مطهر تا چهار میل باشد نه بیشتر و هر چه به قبر شریف نزدیک باشد بهتر است .
ى : خوب است تربت را در دهان بگذارد و بعد جرعه اى آب بخورد و بگوید:اللهم اجعله رزقا واسعا و علما نافعا و شفاء من کل داء وسقم .