گزاره دوم- ما و نظام لیبرال - سرمایه داری بین المللی

این مقاله از مجموعه مقالات "جرعه جاری" از انتشارات مؤسسه فرهنگی دانش و اندیشه معاصر مناسبت بیستمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران، اخذ شده است.

سازماندهی اجتماع و حکومت، بدون سیاست راهبردی کلان، از اتقان عملی به دور است. حکومتی که سیاست راهبردی کلان طراحی نکند هرگز موفق به تحقق علائق و اهداف ملی نمی شود، و از پیش در این زمینه شکست خورده است و ما متاسفانه سیاست راهبردی جامعی که تمامی توانایی های ملی ما راشناسایی و ارزیابی کرده از جمله قدرت ایمان و تقوی و دینداری، قدرت روحیه شهادت طلبی، و اراده خلل ناپذیر پیروزی مردم ما، و قدرت فرهنگ معنوی ما را در برگیرد، و عملیات مربوط به تهیه و تدارک قدرت معنوی و کاربرد آن در صحنه بین المللی و در رقابت با بلوک قدرت و سرمایه جهانی بویژه امپراتوری آمریکا را پیش بینی و طراحی کرده باشد، نداشته ایم. علی رغم این که بنیانگذار جمهوری اسلامی خطوط اصلی این سیاست راهبردی را در همان نیمه اول سال 58 ترسیم کرده و قانون اساسی حتی علائق ملی رانیز در اصول متعدد معین ساخته است، کسی به اندیشه تدوین این جمله و ترسیم طرح کلی سیاست راهبردی بزرگ ما نپرداخته است.

اغلب دولتمردان از سطح چنین اندیشه ها و تدابیری بسی فروتر بوده اند و همواره به مسائلی می پرداخته اند که جنبه فوری داشته است. غالبا روزمره کار، کوته بین و جزءاندیش بوده اند. نسبت به علائق و مقاصد ملی، آرمانهای انقلاب، اصول مکتب اسلام، عملکردهای نظام جمهوری اسلامی مصرح در قانون اساسی و مدعای بزرگ اسلام در انقلاب، آگاهی چندانی نداشته اند. برخی نیز از این جمله فقط لفظ و قشرو نه معنی را می شناخته اند.

با وجود آنکه این مطالب مکرر بر زبان رهبری انقلاب رفته و امام «ره » نیز پیوسته گوشزد می کردند،کمتر گوشی به آن بدهکار بوده است. قانون اساسی هم که عملکرد نظام، آرمانهای انقلاب، و علائق ومقاصد ملی را با دقت بیان می نماید در طاقچه اماکن دولتی، گرد و خاک می خورده و کمتر وزیر، نماینده مجلس، دولتمرد، و منصبداری بر آن احاطه علمی داشته است. این متن حتی آموزش داده نشده است.قانون اساسی را که آیین نامه حکمرانی است حتی به قدر آیین نامه رانندگی اهمیت نداده اند و بدون فهم آن و موفقیت در امتحانش به راندن حکم بر مردم و حیثیت و اموال و آمالشان پرداخته اند.

در غیاب یک سیاست راهبردی بزرگ و جامع، و نظارت بر اجرای آن، و ارزیابی عملکرد دولتمردان درقیاس با آن، هر دولتمردی به خیال خام خود سیاستی می پردازد; و ساخت اداری، منافع خاص خود را پی می گیرد; و کارگزاران، ساخت اداری را تیول خود می کنند و طعمه خویش می پندارند و سعی در تصاحب ابدی آن می کنند.

باید این بلیه را که گریبانگیر دولتها - عموما - هست و ساخت اداری به جای پیروی از سیاست راهبردی و اصول مشخص و اعلام شده اش منافع خاص خود را دنبال می کند، و این بلیه را که کارگزاران دولتی، ساخت اداری را رفته رفته تیول خود می کنند با جدیت جلوگیری کنیم.

کارگزاران حکومتی ما که برخی فقط چند هفته مانده به پیروزی انقلاب در تظاهرات شرکت کرده اند ودیگران پس از آن انقلابی شده یا خود را انقلابی وانموده اند، و بعضی در حساس ترین سالها و مقاطع موضع لیبرالی داشته در توطئه علیه اراده رهبری انقلاب شرکت مؤثر نموده اند و اغلب از معارف انقلاب جز پوسته ای نمی دانند و انقلاب و اسلام لقلقه زبانشان است نه احساس دل و اندیشه خود و باور محکم باطنیشان.

برنامه ریزی راهبردی قاعدتا در چند سطح انجام می گیرد که دو سطح نخست آن عبارت است از:نظریه پردازی، و تصمیم گیری توسط رهبری.

برنامه ریزی راهبردی، مستلزم پویش مستمر برای کسب قابلیت تدبیر و پیش بینی، طراحی آینده،تصحیح و ترمیم طرح در پرتو داده های جدید و نتایج تجارب است.

نظریه پردازی راهبردی، غیر از تصمیم گیری و تعیین سیاست های راهبردی است که به مقام رهبری اختصاص دارد. نظریه پردازی شایسته، آن است که آمیزه ای از الهام راهبردی و محاسبات آن باشد وطرحی را بیفکند که در آن خطوط کلی عملی ترسیم شده باشد; علاوه بر وضعیت کنونی خود و جهان وجغرافیای فرهنگی - سیاسی، به آینده دور دست، به پایان فراگردهای مختلف نظامی، اقتصادی، اجتماعی،فرهنگی، و سیاسی نگریسته شده باشد; با عنایت به علائق ملی، اهداف ملی ما در جهان شناسایی و بطرزدقیقی مشخص شود. در اجرای سیاست هایی که متفرع بر طرح کلی و سیاستهای راهبردی است بایستی در پرتو نبوغ و درایت ابتکاراتی به خرج داد. و این به بازنگری در طرح کلی انجامیده سطح دیگری ازبرنامه ریزی راهبردی را تشکیل می دهد.

نظریه پردازی در سیاست راهبردی کلان و جامع مستلزم احاطه بر تاریخ، آگاهی از حرکات سیاسی وجنگهای معاصر، انسان شناسی، آشنایی با فرهنگ ها و فلسفه های زندگی، قدرت بر تفسیر واقع بینانه محیط و مقاصد تصمیم گیرندگان طرف های بین المللی و خصم اصلی، و بالاخره ادراک و تشخیص گزینه های مختلفی که واقعا وجود دارد، می باشد. چنین کاری طبعا از یک مغز بزرگ برمی آید و بس.

برای این کار بایستی نخست "موجودیت" خود را بشناسیم همانچه مستلزم شناسایی علائق و مقاصدملی ماست. دوم، باید تهدیدهایی را که متوجه این موجودیت است شناسایی کنیم. سوم باید به تجزیه وتحلیل قدرت ملی بپردازیم و به درک درست و دقیقی از توانایی هایی برسیم که ما را به دفاع از موجودیت ملی، حفظ انقلاب اسلامی و جلوگیری از استحاله آن، و دفاع از امت اسلامی و تمامیت ارضی و استقلال وعزتش قادر می گرداند.

شناسایی این سه، بیکدیگر وابسته است. موجودیت ملی سایر دولت ها در تمامیت ارضی، امنیت مردم،استقلال، حاکمیت ملی و منافع ملی آنها خلاصه می شود. اما در مورد ما و دولتهای فرهنگی و مکتبی،موجودیت ملی فراتر از اینهاست. در فهرست اجزاء متشکله آن باید انقلاب اسلامی، نظام اجتماعی نه شرقی نه غربی - یا جامعه اسلامی - و دین اسلام و باور مردم به آن را بیفزاییم. تهدیدها نیز متناسب باگستردگی و تنوع عناصر موجودیت ملی ما متنوع و متعدد می گردد، و در اشغال نظامی یا تهاجم نظامی خلاصه نمی شود. استحاله انقلاب و نظام جمهوری اسلامی ایران، و تنزل ایمان و سقوط اخلاقی مردم مانیز خطرهای محتمل برای ما محسوبند.

از طرف دیگر، بسبب فرقی که موجودیت ما با دیگران دارد، علائق و مقاصد ما نیز با آنچه سایر دولت هادارند تفاوت پیدا کرده است. یا بعکس، علائق ملی خاص ما به موجودیت ملی ما کیفیت و ویژگی معینی بخشیده است.

قانون اساسی ما این علائق و مقاصد را مشخص می کند و دولت جمهوری اسلامی ایران و رهبری رامکلف به تحقق آنها می گرداند. اصول متعدد قانون اساسی، مهمترین علاقه و مقصد ملی را این می داند که از ایران جامعه نمونه اسلامی ساخته شود تا فراروی ملتهای مسلمان و مستضعفان جهان قرار گیرد.جامعه ای که به حکم بند 9 اصل سوم در آن "رفع تبعیضات ناروا و ایجاد امکانات عادلانه برای همه، درتمام زمینه های مادی و معنوی" شده باشد و به حکم بند 15 آن: " توسعه و تحکیم برادری اسلامی و تعاون عمومی بین همه مردم" صورت پذیرفته باشد. اصل یکصدو پنجاه و چهارم امتداد همین علائق را در پهنه جامعه بشری از علائق ملی یا اسلامی ایران می شناسد:" (نظام) جمهوری اسلامی ایران، سعادت انسان درکل جامعه بشری را آرمان [ علاقه ملی] خود می داند و استقلال و آزادی و حکومت حق و عدل[ حکومت اسلامی] را حق همه مردم جهان می شناسد. بنابراین در عین خودداری کامل از هرگونه دخالت در امور داخلی ملت های دیگر از مبارزه حق طلبانه مستضعفین در برابر مستکبرین در هر نقطه از جهان،حمایت می کند".

به حکم اصول قانون اساسی، بنا کردن جامعه اسلامی در راس علائق و مقاصد ملی ما قرار دارد وسیاست های متنوع راهبردی باید این هدف عالی را پیگیری کنند. با اینکار جلب نظر آگاهان سیاسی درکشورهای اسلامی و توجه مردم دنیا و مستضعفان به آن، زمینه تکرار و تجدید انقلاب اسلامی را در صحنه جهان فراهم می کنیم.

یک دولت مکتبی که توسعه اقتصادی و سازندگی را نه به صورت بی بندوبار یا سرمایه داری، بلکه از راه اسلامی انجام داده آن را به خدمت مردم درآورده بستر رشد و تقرب مردم گرداند و نان و کار و مسکن ودارو را با کرامت، حیثیت و عفت درآمیزد، می تواند سرمشق مؤثر و پیامدار و برانگیزه ای برای ملت های تازه روبه توسعه ای باشد که پیشرفت مادی و زیستی توام با اعتلای انسانی و معنوی را آرزو می کنند و ازسرمایه داری و مفاسد و انحطاط دنیاداری نفرت دارند یا بر آن شوریده اند.

مثلا بند 1 اصل سوم قانون اساسی، تکلیف رهبری، مجمع تشخیص مصلحت نظام، مجلس، رئیس جمهور، و هیات دولتش را به صراحت تعیین می کند و آن را دو عملکرد اصلی می شمارد:

1. ساختن محیطی مساعد از ایران برای پرورش و ظهور و رشد مردم دیندار با فضلیت.

2. نامساعد کردن محیط جامعه برای مترفان، مسرفان، مرفهین بی درد، و بعبارت دیگر: مجال ظهور وپرورش ندادن به مردم دنیادار، و مردم ذلیل فرومایه جانورسان کالانعام.

چنین محیط اجتماعی و جامعه ای نقطه مقابل جامعه آمریکا و سایر جوامع سرمایه داری و نیز، نقطه مقابل جوامع کمونیستی است. با بنای جامعه اسلامی، نظام "نه شرقی نه غربی، جمهوری اسلامی" محقق می گردد و اصلی ترین شعار انقلاب که هدف نهایی انقلاب را در بردارد بر روی دو پایه آزادی (ملی وسیاسی) و استقلال، عملی می شود.

باز به حکم قانون اساسی و اصل سوم آن در حالی که شکاف میان غنی و فقیر، و اختلاف فاحش طبقاتی در آمریکا و جوامع صنعتی غربی بیداد می کند، دولت در جامعه اسلامی موظف است "با همه امکانات خود" این شکاف را از میان بردارد و "جنگ فقر و غنا" - به فرموده امام راحل - را به نفع مردم فقیرو به زیان اغنیای مترف، مسرف، ستمگرواستثمارپیشه حرامخوارخاتمه دهد.

بنای جامعه اسلامی که سرمشق ملتهای مسلمان، مستضعفان و بشریت باشد از اهم علائق و مقاصدملی ماست. احکام اسلامی، باور عمومی ملی، علاقه همگانی، نص اصول قانون اساسی و رهنمودهای بنیانگذار جمهوری اسلامی در نیمه اول سال 1358 - که خط اصلی سیاست راهبردی بزرگ ما را برای همیشه تشکیل می دهد - معطوف به همین مقصد ملی است.

بزرگترین مانع تحقق این مقصد ملی بزرگ، تلاش های امپراتوری آمریکاست. و به همین دلیل، این امپراتوری، بزرگ ترین دشمن ما در صحنه بین المللی بشمار می آید. عملکرد آن طی بیست سال عمر انقلاب ونظام اسلامی ایران، و اظهار نظرهای استراتژیست های آن این حقیقت را ثابت می نماید. نیکسون می نویسد:

«در جهان اسلام از مراکش تا اندونزی، اسلامگرایی جای کمونیسم را به عنوان وسیله اصلی برای تحول خشونت آمیز [ انقلابی] گرفته است ... انقلاب کمونیستی برای نیازهای مادی بشر و انقلاب اسلامی برای نیازهای معنوی او جاذب است ... انقلابیون اسلامی، الحاد شرق کمونیست و بی مذهبی مادیگرایانه سرمایه داری غرب را رد می کنند. تظاهرکنندگان ایرانی در اوت 1987 - 1365 ه در مکه شعار می دادند: مرگ بر شوروی، مرگ بر آمریکا. آنان منافع غرب را در خلیج فارس و دیگر نقاط و همچنین ثبات اتحاد شوروی راکه 55 میلیون نفر آن مسلمان سرسخت و مستضعف هستند تهدید می کنند. انقلابیون کمونیست و اسلامی از نقطه نظر ایدئولوژیک دشمنانی (برای آمریکا) با هدف مشترک هستند. اگر غرب یک سیاست یکپارچه که بتواند جوابگوی جنبه های اقتصادی و معنوی مبارزه جاری در جهان سوم باشد اتخاد نکند، یکی از این دوپیروز خواهند شد. تغییر در جهان سوم آغاز شده و بادهای آن به مرحله توفان رسیده است. ما قادر نیستیم که آن را متوقف کنیم، اما می توانیم جهت آن را تغییر دهیم.وقتی مردم به تغییر نیاز دارند و خواهان آن هستند خالفت با تغییر انقلابی که اوضاع را بدتر می سازد،کافی نیست. تنها پاسخ به یک اندیشه بد، [ کمونیسم - اسلام] اندیشه ای خوب [ سرمایه داری لیبرال]است. اسلامگرایی یک اصل عقیدتی است. کمونیسم هم یک اصل عقیدتی است .... در بسیاری از نقاطجهان سوم و بویژه در جهان اسلام رفاه به تنهایی کافی نیست. ایران یک نمونه است ... انقلاب ایران درظاهر جنبه ضد استبدادی داشت، اما در واقع انقلابی بود علیه غربگرایی و ارزش های غربی. این انقلاب همانقدر که از سرمایه داری نفرت داشت از کمونیسم نیز متنفر بود. هر دو را بمانند دو روی یک سکه مادیگرایی می دید. جوانان از این انقلاب حمایت کردند، نه برای این که خواهان آزادی، شغل، مسکن ولباس بهتر بودند، چون چیزی را می خواستند تا به آن بیش از مادیگرایی معتقد باشند. پس از انقلاب،مردم ایران همان چیزی را به دست آوردند که انقلاب قول داده بود. این که آنان تصور می کردند به چه چیزی دست خواهند یافت کاملا روشن نیست. اما جای انکار نیست که انقلاب اسلامی یک انقلاب واقعی اندیشه ها را ارائه داد و آنان آن را با عشق و ایمان پذیرفتند. آرمانهای اقتصادی غرب، توسعه و رفاه به بارمی آورد. آرمانهای سیاسی غرب، آزادی را ثمر می دهد. جهان سوم تشنه هر دو است. اما از آنجایی که غرب به جای ارتقای ارزش ها، به ارسال پول روی آورده است، کمونیست ها و اینک اسلامگرایان به سرعت این خلا را پر می کنند. در سالهایی که تا سال 1999 باقی است ایالات متحده باید راهگشای مبارزه ای باشد برای پیروزی معنوی برکسانی که بهروزی و تکاملی را به جهان در حال توسعه نوید می دهند ولی برای جسم، فقرو برای روح، رنج به ارمغان می آورند».⁽¹⁾

دیگر از علائق و مقاصد ملی ما که از ایمان ما به اسلام و پایبندی ما به آرمانهای انقلاب و قانون اساسی جدایی ناپذیر ست سعی در برادری و وحدت مسلمین ودفاع از میهن پهناور اسلامی و حقوق ومنافع و مصالح امت اسلامی است. حکم صریح خدا در این باره در اصل یازدهم قانون اساسی همراه باتاکید بر این علائق و مقاصد ملی آمده است: «به حکم آیه کریمه "ان هذه امتکم امة واحدة و انا ربکم فاعبدون"همه مسلمان یک امتند و دولت جمهوری اسلامی ایران موظف ست سیاست کلی [ راهبردی]خود را بر پایه ائتلاف و اتحاد ملل اسلامی قرار دهد و کوشش پیگیر به عمل آورد تا وحدت سیاسی،اقتصادی و فرهنگی جهان اسلام را تحقق بخشد». حتی امنیت ملی ما در گرو این ائتلاف و اتحاد است.

در جریان ادای این مسئولیت الهی و انقلابی و ملی که سیاست راهبردی بزرگ ما را در صحنه بین المللی مشخص می نماید، با هژمونی لیبرال - سرمایه داری به رهبری امپراتوری آمریکا رو در روی می شویم. واقعیات این رویارویی و تقابل در برابر هر انسان بصیر و هوشیاری که از انگیزه ها، نیات، وسیاست های آمریکا باخبر باشد خودنمایی می کند.

مهمترین کشورهای نفت خیز و صاحب منافع گاز در جهان اسلامی واقع اند، از لیبی در شمال آفریقا ونیجریه در وسط آن تا اندونزی در جنوب شرقی آسیا درگذر از کشورهای حاشیه خلیج فارس. 66 درصدذخایر نفتی شناسایی شده خارج از روسیه و اقمار سابقش در خلیج فارس است. جمهوری های آزاد شده آسیای مرکزی دارای منابع سرشار نفت و گازاند. نفت همچنان مهمترین منبع انرژی جهان صنعتی بشمارمی آید و نیمی از مصرف اقتصادهای صنعتی غرب نفت وارداتی است که روز به روز هم بیشتر می شود. 27درصد نفت مصرفی آمریکا و 63 درصد نفت مصرفی اروپای غربی و 100 درصد نفت مصرفی ژاپن وارداتی است. اروپای غربی یک سوم و ژاپن قریب به دوسوم نفت وارداتی و آمریکا بخشی از نفت مورد نیازش را ازمنطقه خلیج فارس وارد می کنند. این ثروت عظیم و حیاتی چیزی نیست که امپراتوری آمریکا طمع از آن برکند یا تولید و بهایش را به صاحبانش واگذارد. می خواهد مانند گذشته به غارت آن ادامه دهد. جهان اسلامی را غیر صنعتی، عقب مانده و به صورت یک بازار پهناور می خواهد. دولتها را متشتت و درگیر ودشمن یکدیگر می خواهد. تمام تلاشش براین است که از ظهور جهان اسلامی متحد که از لحاظژئوپولتیک و منابع انرژی گنجی وصف ناپذیر است جلوگیری کند. به این دلائل و غیر آن است که مشغله سیاست خارجی امپراتوری آمریکا در جهان اسلامی حفظ "وضع موجود": شتت سیاسی، تجزیه میهن اسلامی، سلطنت های مطلقه، دیکتاتوری های نظامی، و اختلافات ساختگی و تبدیل آنها به جنگ وخونریزی است.

قرائن و شواهد بی شمار، تقابل علائق و مقاصد طرفین و اظهار نظرهای صریح استراتژیست های آمریکایی، جای کمترین شبهه را در این حقیقت باقی نمی گذارند که امپراتوری آمریکا دشمن اصلی جهان اسلامی است. سیاست آمریکا در جهان اسلامی یک هدف اصلی و نهایی دارد و آن جلوگیری از وحدت فراگیر و تشکیل دولت بزرگ اسلامی از دولت های مستقل و متحد است. این معنا هم از روی اصول راهنمای سیاستش که استراتژیست های آن اعلام می کنند و هم از "منافع ملی" ادعاییش در این جهان،قابل استنباط است. در تعیین منافع ملی خود می گویند: "منافع اصلی ما در خاورمیانه، نفت و اسرائیل است"⁽²⁾و بدیهی است آنچه به غارت منابع نفتی ما خاتمه می دهد و اسرائیل را از بین برده ملت فلسطین را به حاکمیت بر خود و میهنش نایل می گرداند، جهان اسلامی مستقل و از نظر سیاسی و نظامی یا دفاع مشترک، متحد است که آن هم حاصل فراگرد اسلامگرایی و انقلاب جهانی اسلام است.

امپراتوری آمریکا، چنانکه از زبان سرانش مکرر می شنویم⁽³⁾بخشی از جهان اسلامی و بخشی ازکشورهای در حال توسعه را که از مستضعفان بپا خاسته اند جزء "منافع حیاتی" خود و بخشی دیگر از آن دو را جزء "منافع حساس" و بقیه را جزء " منافع محیطی" خویش می داند; و در این حوزه و نسبت به سرزمین، منابع و مردمش با همین دید عمل می کند به طوری که از شدت مطامع و تجاوزاتش به ملتهای در حال توسعه و به جهان اسلامی هیچگاه نکاسته است. غولی با چند پاست که هر پایش را در قاره،منطقه، و کشورهایی به زمین یا بر گرده ملتی می فشارد. این فشار و استثمار بیرحمانه موجبات فقر، گرسنگی، سوءتغذیه، بیسوادی، بیماری، استبدادسیاسی ومظالم وبدبختی های دیگری را فراهم کرده است.

نیکسون می نویسد:

«تا زمانی که اقتصاد کشورهای غربی با نفت تغذیه می شوند منطقه خلیج فارس و منابع آن جزء "منابع حیاتی" غرب باقی می مانند... اینک خلیج فارس با نفت خود که مانند خون صنعت نوین را حیات می بخشدبه صورت شاهرگ نفتی غرب درآمده است.»⁽⁴⁾

او که ایران را ام القرای انقلاب جهانی اسلام و به این اعتبار بزرگترین تهدید برای مطامع و سیاست توسعه طلبی و جهانخواری و سلطه گری آمریکا می بیند صریحا می گوید:

«تهدید ایران انقلابی برای دوستان ما در منطقه به مراتب از تهدید اتحاد شوروی بزرگتر است. ما باید به آنهااطمینان دهیم که شکست مفتضحانه ما در ایران اشتباهی بود که هرگز تکرار نخواهد شد... ما بایددوستانمان را در خلیج فارس تقویت کنیم.»⁽⁵⁾

دیگر از علائق و مقاصد ملی ما که از ایمان ما به اسلام نشات می گیرد و در اصول قانون اساسی از جمله در اصل یکصد و پنجاه و چهارم مسجل گشته "حمایت از مبارزه حق طلبانه مستضعفین در برابرمستکبرین در هر نقطه از جهان" است. خداوند متعال در قرآن مجیدش، این مسئولیت را جزء لاینفک دینداری می داند و کسانی را که شانه از زیر بارش خالی کرده اند بشد مؤاخذه می فرماید. مستضعفان درچهار قاره عالم گسترده اند و هر جا بپا خاسته و به آزادی و استقلالی رسیده اند با مستکبران و امپراتوری آمریکا در حال کشمکش اند. هرجا هم که با حکام دست نشانده آمریکا و استکبار جهانی مبارزه می کنندچشم امید به ام القرای جهان اسلامی دوخته اند. دیرگاهی است مردم آگاه و تحصیلکرده در سراسرجهان می دانند فقر، گرسنگی، سوءتغذیه، بیماری، بیسوادی و رژیم های دیکتاتوری و دزد و مختلسان، به دست استعمارگران غربی و اخیرا امپراتوری آمریکا در قاره های عقب مانده به وجود آمده است. این حقیقت،حتی مدتهاست ورد زبان دانشگاهیان امپراتوری آمریکاست. همه می دانند این امپراتوری تبهکارمی کوشد با همدستی دولت های بزرگ صنعتی شکاف هولناک میان شمال - جنوب را در حد نرسیدن به مرز انفجار، حفظ کند. سیاستهایش نیز براساس "منافع ملی" و توسعه خائنانه و غارتگرانه آن طراحی شده است. نیکسون می نویسد:

«پای منافع مهم اقتصادی و استراتژیک ما نیز در میان است. اولا آزاد شدن توان عظیم و دست نخورده اقتصادی این کشورها به سودماست. بیش از 75 درصد نفت جهان و نیز مواد خام حساس دیگر درکشورهای توسعه نیافته است و در سال 2000 میلادی از هر پنج نفر جمعیت جهان چهار نفر در این کشورهازندگی می کنند. اگر درآمد سرانه این کشورها تا یک قرن دیگر به حد درآمد مردم اروپای غربی برسدصادرات آمریکا سه هزار میلیارد دلار افزایش خواهد یافت. پس هر چه رونق اقتصادی در جهان توسعه نیافته بیشتر شود پول بیشتری هم به جیب آمریکایی ها می رود.»⁽⁶⁾

باز صریحا می گوید:

«یکی از مسائل دستور کار مشترک ما باید مهار کردن انتقال تکنولوژی های کلیدی به کشورهای در حال توسعه باشد».⁽⁷⁾

اعمال چنین سیاست بیرحمانه و غارتگرانه ای از طرف امپراتوری آمریکا همراه با سیاستهای مشابهی از جانب سایر دولت های صنعتی، بخش وسیعی از کشورهای در حال توسعه یا مستضعف را به وضع معیشتی فلاکتباری مبتلا کرده است، چنانکه شکاف میان فقیران با ثروتمندان در سطح جهان افزایش یافته است. حتی فقیرترین کشورها فقیرتر شده اند. بیش از 1/1 میلیارد نفر - 20 درصد جمعیت جهان - درفقر مطلق زندگی می کنند و درآمد روزانه آنان کمتر از یک دلار است. در برابر آن، 20 درصد دیگر وجوددارند که 80 درصد منابع جهان را مصرف می کنند. در حالی که تولید مواد غذایی در جهان روبه افزایش است باز بیش از 800 میلیون نفر از گرسنگی و سوءتغذیه رنج می برند. یک سوم مردم دنیا در کشورهایی زندگی می کنند که با مشکل آب روبه رو هستند و اگر فکر اساسی در این مورد اندیشیده نشود تا سال 1403 ه این رقم به دوسوم افزایش خواهد یافت. هم اکنون یک پنجم انسانها از نداشتن آب سالم و نیمی از دسترس نبودن آب رنج می برند.

بنابراین، در جهان کشورهای توسعه نیافته یا در حال توسعه و در جهان مستضعفان، علائق و مقاصدملی ما در تقابل و تعارض با "منافع ملی" ادعایی سران امپراتوری آمریکاست.

حقیقت نمایان دیگر این است که ساختار و عملکرد ذاتی آمریکا و علاقه اکثریت مردمش و منش وجهتگیری عمومی آنان طوری است که تغییر سیاست راهبردی آن دولت را محال می سازد و هیچ امیدی به تحول در رفتار سران و سیاست راهبردی آن نمی توان بست.⁽⁸⁾

نه تنها استحاله اکثریت مردم آمریکا در آینده ای قابل رؤیت و پیش بینی ممتنع به نظر می رسد بلکه سیاست راهبردی آن در مورد جمهوری اسلامی ایران بر استحاله و تغییر کیفیت فرهنگی و اخلاقی واعتقادی آن استوار است. چنانکه سیاستش در مورد سایر معارضین همچنین است. بزرگترین معارض امپراتوری آمریکا در قاره آمریکا، دولت انقلابی و سوسیالیست کوباست. سیاست آمریکا در کوبارا نیکسون اینطور خلاصه می کند.

«وقت آن شده است که کاسترو یا غرق شود (درمشکلات اقتصادی و محاصره آمریکا) یا با شنا خود را به ساحل نجات [ سرمایه داری] برساند.»⁽⁹⁾

در مورد ایران اسلامی، سیاست آمریکا در سه خط پیش می رود:

1. سرکوب اسلامگرایی و انقلاب اسلامی که تکرار و تجدید تجربه فرهنگی - سیاسی ایران در سایرکشورهای اسلامی است و الجزایر و ترکیه دو نمونه بارز آن است.

2. مبارزه با اسلام ناب، و ترویج اسلام آمریکایی - دنیاداری.

3. سعی در استحاله نظام اسلامی ایران و تبدیلش به نظامی که فقط به رفاه و توسعه اقتصادی می اندیشد و توسعه را از طریق سرمایه داری و غربی پیش می برد و"مرفهین بی درد"⁽¹⁰⁾و مترفان بی غیرت می پرورد. پشتیبانی سیاسی و تبلیغاتی از مختلسان و صاحبان ثروت بادآورده، دلیل قاطعی بر این خطسیاسی راهبردی امپراتوری آمریکا بشمار می رود. وصفی که آمریکا و عوامل داخلیش از این جریان ارتجاعی سیاسی - اقتصادی - فرهنگی بکار می برد عبارت است از "هواداری از تجدد"، "نوسازی" و"اصلاحات". نیکسون در تجلیل از جریان ارتجاعی و ضد انقلابی در ایران و جهان اسلام می نویسد:

«این جریان در پی آن است که کشورهای جهان اسلام را چه از لحاظ اقتصادی و چه از نظر سیاسی جزودنیای جدید [ غرب، آمریکا] کند... ملت های غرب را کافر نمی شمارد و محکوم نمی کند، و از آنها با روی بازاستقبال می کند. برخی از دولت های غربگرا مثل ... جوامع نسبتا بازی [ بی بندوباری، بی غیرتی] هستند...ما باید غربگرایان در جهان اسلام را پشتیبانی کنیم و این هم به سودماست و هم به سود آنها. این گروه بایدراه سومی، به جز راه اسلامگرایان و ملی گرایان پرخاشگر و ضداستعمار پیش پای ملت های خود بگذارند ...چون اهداف ما و غربگرایان یکی است. همکاری ما باید همه زمینه های اقتصادی و امنیتی را در بر بگیرد [ نقش ستون پنجم ما را بازی کنند]. چون ارزش ها و منافع ما با اسلامگرایان و ملی گرایان پرخاشگر وضداستعمار تعارض دارد روابط ما با آنان نباید از آنچه ضروریات روز اقتضا می کند فراتر برود.»⁽¹¹⁾

بخشی از عملی شدن این سیاست آمریکا در ایران را با ریشه های تاریخی و دلائل و نمودهای بارزش در کتاب " شارکت سیاسی آمریکا با صاحبان ثروت بادآورده"⁽¹²⁾افشا کرده ام و بویژه از نقش حاکمان مختلس پرده برداشته ام.

در حالی که استراتژیست های آمریکایی بر سر این سیاست راهبردی نسبت به نهضت جهانی اسلام وانقلاب اسلامی ایران اتفاق نظر دارند، برژینسکی معتقد است امید چندانی به پیشبرد آن نیست، و هرگونه تحولی در این جهت به نفع آمریکا بسیار محدود و کند خواهد بود و در علت این کندی و محدودیت و وضع نومید کننده می گوید: "عمده آن به میزان دیرپایی و دینامیسم موج فعلی بنیادگرایی اسلامی وابسته است".⁽¹³⁾و می افزاید چون امید چندانی به این نیست که غربگرایی در ایران و جهان اسلام بتواند در برابرموج اسلامگرایی و انقلاب اسلامی بایستد، باید از دیپلماسی فعال خود و از حضور نظامی بیش از پیش خود استفاده کنیم تا زمانی که جریان غربگرایی یا دنیاداری در ایران و جهان اسلام پیش ببرد.⁽¹⁴⁾

با توجه به حقائقی که از نظرتان گذشت سیاست راهبردی ما در برابر امپراتوری آمریکا و استکبارجهانی به سرکردگی این امپراتوری، بایستی جهادی دراز مدت و چند بعدی باشد که ادامه مبارزه ای تاریخی است که از بدو تاریخ میان پیامبران و پیروانشان با مستکبران و دنیاداران در گرفته و تا ظهورمهدی موعود - عجل الله تعالی فرجه الشریف - دوام دارد. برای چنین جهادی راه حل سریعی نمی توان یافت. میدان این جهاد، آزمایشگاهی است که آفریدگار جهان و انسان برپا کرده تا صالح را از زشتکار وطالح بازشناسد و هریک را به مآل خویش برساند. این جهاد، چهار بعد: فرهنگی، اقتصادی، سیاسی ونظامی دارد. بعد فرهنگی - معنوی یا دینی آن قوی ترین بعد و به همین دلیل بعد تعیین کننده وسرنوشت ساز است. پس از آن به لحاظ اهمیت، بعد اقتصادی - علمی، و سپس بعد سیاسی، و دست آخر،نظامی قرار می گیرند. جهاد ما و کشمکش حاصل از آن ماهیتی جهانی و فرامرزی دارد. جبهه اش جمعیت و نه سرزمین ها، و دقیقا اذهان و قلوب مردم است. میدانهای جغرافیایی آن به ترتیب اثر و اهمیت و اولویت عبارتند از:

الف: حدود ایران، جایی که در آن بنای جامعه اسلامی سرمشق که نه شرقی و نه غربی باشد صورت می پذیرد.

ب : جهان اسلام، مهد تمدن پر فضلیت و پویایی که رنگ از دین متکی به وحی از آدم تا خاتم گرفته است.

ج : جهان مسیحیت، جایی که آثاری از تعالیم انجیل و تورات اصیل بر خلق و خوی و اعتقاد و باورمردم یافت می شود و هدایت دین ابراهیمی برآن پرتو افکنده است.

د : جهان علوم اجتماعی، انتقاد اجتماعی، اعتراض اجتماعی و اصلاح اجتماعی; جایی که دانشمندان و محققان و نویسندگان و دانشجویان علوم اجتماعی، همچنین منتقدان دو جامعه سرمایه داری و کمونیستی، و معترضان به دو نظام شرقی و غربی، و بالاخره آنجا که مصلحان اجتماعی و خیرخواهان بشر و پیروانشان حضور دارند.

ه: جبهه کشورهای سوسیالیست به ویژه کشورهای سوسیال - دموکرات

و : جبهه کشورهای بپا خاسته ای که کمابیش به سوسیالیسم گراییده و به شدت ضد استعماری و ضدآمریکایی اند نظیر ویتنام، کره شمالی، و کوبا. جنبش های چپ آمریکای لاتین به همین جبهه ملحق اند.

ز : کشورهایی که در حال خیزش سیاسی و کسب جایگاه سیاسی خود در جهان اند; و امپراتوری آمریکاچون غولی در برابرشان قد علم کرده میان آنها و آمال مشروعشان حایل است. کشورهای آمریکای مرکزی به ویژه مکزیک از آن جمله اند.

محیط بین المللی مساعد

میدان های جهادی که یاد کردیم حوزه هایی از محیط بین المللی اند. همه آن ها برای پیشرفت آرمانها وتحقق اهداف ملی ما مساعدند.

علاوه برآن، مشکلات و گرفتاریهای خارجی امپراتوری آمریکا به ما در این راه کمک و مساعدت می نماید. شاید بزرگترین مشکل و گرفتاری آن، توجیه حضور نظامی در اروپا، ژاپن و خاور دور، خاورمیانه و خلیج فارس باشد. این توجیه به نسبت های مختلف در رابطه با مردم آمریکا که مجبورند هزینه سرسام آورش را بپردازند، برای ملت هایی که حضور نظامی در خاک آنهاست، و برای دولت هایی که تن به چنان حضور خفت باری می دهند دشواری دارد.

زمانی که ابرقدرت نظامی شوروی در برابر سرمایه داری و توسعه طلبی آمریکا ایستاده بود، این حضورتا اندازه ای قابل توجیه بود. پس از فروپاشی آن هیچ بهانه ای برای حضور نظامی باقی نمانده است. مدتی است مقاومت در برابرش شکل گرفته است. در اروپا تردید از جانب محافل روشنفکری و آزادیخواهان وسوسیالیست ها مطرح شده است.

مشکل بزرگ و پیچیده دیگر، باز پرداخت وام هایی است که آمریکا و متحدانش به دولتهای در حال توسعه پرداخته اند و از 1300 میلیارد دلار می گذرد. غالب دولتهای وامگیرنده از بازپرداخت وام و برخی حتی از پرداخت بهره اش عاجزند. فشار بیش از حد بر آنها در این مورد بدون تردید کار را به قیام مردم علیه دولتهای دست نشانده و فاسد و مختلسی خواهد کشاند که این وامها را گرفته اند. حکومتهای انقلابی وضداستعماری که جای چنین دست نشاندگان دزد و مختلسی را بگیرند یقینا با استناد به حقوق بین المللی شانه از زیر بار تعهدی که دولت های غیر متکی به آرای عمومی سپرده اند خالی خواهند کرد و اصل و فرع آن برباد خواهد رفت.

گاهی این فکر به سر آمریکایی ها زده که مالکیت مؤسسات و منابع طبیعی کشورهای بدهکار در ازای وام و بهره به بانک های آمریکایی و غیر آن که وام دهنده اند واگذار شود. این سیاست در صورت اجرا موجی از خشم و قیام ملتهای ستمدیده وبدهکار را در پی می آورد. سیاست جاری امپراتوری آمریکا تبدیل بازاروامگیرندگان به مستعمره خود است. از این سیاست به زبان دیپلماسی و استراتژی با عبارت های متشابهی یاد می شود که رایج ترینش "اصلاحات در جهت بازار آزاد" و "امضای موافقتنامه تجارت آزاد" است.نیکسون در فوائد سرشارش برای آمریکا می نویسد:

«موافقتنامه تجارت آزاد میان آمریکا و مکزیک نخستین گامی است که در راه موافقتنامه ایجاد منطقه آزادتجاری در نیمکره غربی برداشته می شود. سودهای اقتصادی که از چنین موافقتنامه بازرگانی عاید ماخواهد شد بسیار عظیم است.. . اگر صادرات ما به کشورهای آمریکای لاتین و کشورهای دریای کارائیب دوبرابر می شد 2/1 میلیون شغل برای کارگران آمریکایی بوجود می آمد... موافقتنامه های تجارت آزاد، چه منطقه ای و چه چند جانبه، همواره به نفع ماست. زیرا راه را برای افزایش رشد اقتصادی ما باز می کند.»⁽¹⁵⁾

سیل پناهندگان از کشورهای آمریکای مرکزی که در نتیجه سیاستهای استعماری امپراتوری آمریکا یادست نشاندگان نظامیش بیکار و بینوا شده اند به سوی مرزهای آن، گرفتاری پیچیده و چاره ناپذیر دیگری است. فقط از مکزیک روزانه دو هزار نفر به طور غیر قانونی وارد خاک آمریکا می شوند. حکومت انقلابی کوبابرای ایجاد دردسر برای آن گاهی دروازه اش را برای مهاجرت باز می کند تا سیلی وارد ایالات متحده شود;بطوری که آمریکا در برابر خودداری کوبا از این کار، هربار امتیازاتی به دشمن خود - کوبا - می دهد.

مشکل تهدید کننده دیگر، وضعیتی است که بر اثر تغییر در نظام تقسیم کار جهانی در زمینه اقتصادجهانی در شرف وقوع است. روند این تغییر در نظام تقسیم کار جهانی، در سابق ثابت کرده است که صنایع آمریکا را دچار اختلال می کند. بدیهی است ادامه این فراگرد موجب مشکلات داخلی بیشتری برای امپراتوری آمریکا خواهد گشت. آنچه این خطر را وخیم تر می کند افزایش این احتمال است که نظامهای اقتصادی بعضی از کشورهای به شدت مقروض دچار فروپاشی شوند و بدین ترتیب ثبات عمومی نظام مالی بین المللی را به مخاطره افکنند. این دو خطر، تهدید وقوع یک خیزش اقتصادی و نیز معارضه های جدی سیاسی را گوشزد می کنند.

دیگر از مشخصه های محیط بین المللی ما چند قطبی شدن جهان و کشمکش های زاییده از آن است که امپراتوری آمریکا را از جانب قطب های تازه به دوران رسیده تهدید و مشغول و فرسوده و زمینگیر می کند.گرایش نیرومند ملت ها به رد و طرد امر و نهی یکتنه آمریکا پس از خاتمه جنگ سرد، این فراگرد امیدوار کننده را موجب شده است. دیگر هیچ ابر قدرتی نمی تواند به دولتها و ملتهای جهانی امر و نهی کرده راه و روش سرمایه داری - دنیاداری را بر آنان تحمیل کند. جهانی داریم از نظر فرهنگی، راه و رسم زندگی، معتقدات،اخلاق و منش و نظام حکومتی و اداره، متنوع و از نظر اراده گزینش، مستقل و خود بنیاد.

قدرت های بزرگی هم در حال شکل گرفتن اند برپایه برآوردها و پیش بینی سران آمریکا،در یکی دودهه آینده، ژاپن با نرخ رشد کنونی در تولید ناخالص سرانه، ایالات متحده آمریکا را پشت سر خواهدگذاشت و از نظر نظامی به قدرتی همتراز قدرت سیاسی خود دست خواهد یافت. چین به یک ابر قدرت اقتصادی و نظامی تبدیل خواهد شد. اروپای غربی اگر رشد اقتصادیش را با یکپارچگی سیاسی هماهنگ سازد به صف ابر قدرتها خواهد پیوست.

روسیه، قطب دیگری است که در جهان ما حضور دارد. امپراتوری شوروی به جای این که مایه ثروت وقدرت برایش شود مایه دردسر و فقر و گرفتاری شده بود. غرور و تعصب قوی روسی موجب شد سران کرملین به جای سیاست مارکسیستی و سوسیالیستی سیاست استعمارگری تزاری را پیشه کنند، سیاستی که به زیان مادی آنان تمام شد. هر ساله قریب چهار میلیارد دلار به کوبا، سه و نیم میلیارد به ویتنام وقریب به همین مبلغ به سه کشور آفریقایی آنگولا، حبشه، و موزامبیک می پرداختند. خرج سیاست استعماریشان روزانه به 35 میلیون دلار می رسید. گورباچف، اقمار شوروی را به حال خود رها کرد، حتی ازاتحاد سیاسی - نظامی با کشورهای اروپای شرقی دست کشید. همه این کارها به نفع و در جهت ثروت وقدرت روسیه مؤثر افتاده است.

روسیه کشوری است با جمعیت انبوه، منابع طبیعی غنی، نفت و گاز سرشار، مردمی با سواد و دارای تحصیلات عالیه که مهندسانش بیشتر از ایالات متحده آمریکاست. هنوز هزاران کلاهک هسته ای دارد وبر ساخت و بهسازی انواع سلاح های هسته ای و متعارف تواناست. نیروی دریایی عظیمی دارد و صاحب بزرگترین نیروی زمینی اروپاست. ملت روس نیز از تعصب قومی پراست و تاریخش آکنده از لشکرکشی و جهانگشایی است. پس از کمونیسم، در سیاست داخلی به سوسیال دموکراسی می گراید و در سیاست جهانی قومیت گرایی باستانی را که میراث تزارهاست در حافظه تاریخی خود و در ذهن دارد. همین که به اقتصادش سرو سامان داد قومیت گرایی آمیخته به اراده ابرقدرتی نظامی - سیاسی اش پابه عرصه بین المللی می گذارد و بالضروره با امپراتوری سیری ناپذیر آمریکاروبه رو و درگیر می شود.

با حضور ژاپن، چین و روسیه در حوزه اقیانوس آرام و شرق دور، امپراتوری آمریکا با سه دشمن بالقوه و بالفعل و سه رقیب سرسخت روبه رو است که در برابر هریک، سیاست راهبردی خاصی پیش گرفته ودرعین حال نسبت به مثلث آنها خیالاتی در سر می پرورد که مدون کرده و به کار بسته است. به خیال خام خود برای مهار کردن توسعه قدرتشان هریک را در برابر دو دیگر قرار می دهد و خود به حل اختلافات وجلوگیری از خارج شدن تحولات بحرانشان از اختیار خویش می پردازد. به زبان دیپلماسی می کوشد میان آنها توازن برقرار کند، از رقابتشان استفاده کند و در عین حال میانشان فاصله و اختلاف را باقی نگهدارد تانقش نافعی برای خودش بماند. این، سیاستی است که از 1323 ه تا به حال دوام دارد. این سیاست شیطنت آمیز، خوشبختانه نتیجه معکوس به بار آورده است. دو دهه پیشتر از فروپاشی اتحاد شوروی، دراستراتژی آمریکا اتحادی بین ژاپن، چین و ناتو پیش بینی شده بود تا شوروی در محاصره ای قرار گیرد که همواره از آن بیم داشته است. امپراتوری آمریکا، چینی مستقل و قدرتمند در کنار خود می خواست که دربرابر تهدید و ارعاب شوروی آسیب پذیر نباشد. ولی توسعه طلبی و باج خواهی آن پس از فروپاشی اتحادشوروی، روسیه و چین را چنان به هم نزدیک و با هم متحد ساخت که تصورش حتی در عهد استالین ومائو هم نمی رفت.

سیاست به جان هم انداختن ژاپن و چین هم نتیجه عکس داده است. مدت ها پیش لی پنگ نخست وزیر چین از مؤسسات اقتصادی ژاپن دعوت کرد تا دوران تازه ای را در انتقال فنون پیشرفته تر به چین آغاز کند. ژاپن اینک نخستین همکار اقتصادی و تجاری چین در جهان است به طوری که پیش بینی شده است ارزش همکاری های تجاری دو کشور تا پایان قرن جاری به 100 میلیارد دلار برسد. دو سال پیش، ارزش مبادلات تجاری دو کشور به 60 میلیارد دلار و ارزش سرمایه گذاری های ژاپن در چین به 40میلیارد دلار رسید.

اروپای غربی با جمعیت 380 میلیونی و اقتصاد 5/3 تریلیون دلاری در برابر آمریکایی با 241 میلیون نفر و در آمدی حدود 4 تریلیون دلار، یک رقیب و قطب منازع است. اروپای غربی متحد که تولید ناخالص ملیش از آمریکا فزونی گرفته باشد، رفته رفته به دژ اروپا تبدیل می شود، وضعیتی که آشکارا با منافع ومطامع امپراتوری آمریکار ناسازگاری دارد.وانگهی اعضای بزرگ و سرکش اروپا در راه رقابت و رفته رفته منازعه با آمریکا پیش می روند. آلمان پس از یکپارچه شدن با جمعیتی قریب به 80 میلیون، تولیدناخالص ملی 1500 میلیارد دلار - که نزدیک به دو برابر فرانسه است - و ارتشی دو برابر ارتش انگلیس که بلافاصله پس از روسیه قرار می گیرد - بالقوه به اوج قدرت اقتصادی و سیاسی رسیده است. آمریکا از هیچ راهی نمی تواند جلو توسعه قدرتش را بگیرد. آلمانی که در زمان رویارویی آمریکا و شوروی قادر به اتخاذسیاست ملی مستقل نبود و ناگزیر متحد آمریکا شده بود، اینک نقش خود را در اروپا و جهان آغاز کرده است. چون هیچ عامل ساختاری و منشی و فرهنگی در این ملت تغییر نکرده و فرهنگ و منش آن همان است که بوده، می توان یقین کرد که رفتار تاریخی اش تکرار گردد:

گذاشتن پایی در شرق و پایی در غرب اروپا، همکاری با روسیه تزاری و نیز رژیم استالینی برای تقسیم اروپای شرقی و بلعیدن لهستان به اضافه جنگ با روس وفرانسه و انگلیس. هیچ تضمینی برای این که آلمان در کنار آمریکا و حتی اروپای غربی بماند نیست. به جایی خواهد رفت که منافع و غرور ملی وپیشینه تاریخیش ایجاب می کند.

صلح و ثبات در جهان دولت های دنیادار، دیری نمی پاید. نجنگیدن دولت های اروپای غربی با یکدیگر،و اتحاد و همکاریشان در دوران جنگ سرد، امری اسثتنایی در تاریخ آنهاست. خطر مشترک شوروی وبلوک کمونیست، آنها را آرام کرده در کنار یکدیگر قرار داده بود. پیشتر، قرنها در حال جنگ و ستیزه بایکدیگر گذرانده اند و بعد از این ابتدا در صحنه اقتصادی و سیاسی و کمی بعد، در میدان جنگ رو درروی هم قرار خواهند گرفت. ویرانگرترین جنگ های تاریخ، در اروپای عصر صنعتی و دنیاداری، عصر پشت کردن به دین و اخلاق مسیحیت، روی داده است. علاوه بر جنگ های کوچک، جنگهای بزرگی در سالهای 1870، 1914 و 1939 داشته اند که تنها آخرینش بیش از 30 میلیون کشته و میلیونها معلول به بار آورده است. از سال 1500 قبل از میلاد تا 1860 میلادی حدود 8000 پیمان صلح دائمی بسته شده که هرکدام به طور متوسط 2 سال دوام داشته است.

جهان پس از جنگ سرد، جهان رقابت و پیشرفت اقتصادی است; و چند قطبی شدن دلیل بزرگی برهمین امر است. هر دولت دنیادار، می کوشد حسابش را از دیگران جدا وآن را به زیان دیگران هر چه انباشته تر گرداند. کمشکش های عمده دهه های آینده به ترتیب بر سر: منابع انرژی یا نفت و گاز، بازار، ومواد خام حساس است.

اقتصادهای بزرگتر اروپایی بر روی جهان اسلام و بر روی جمهوری اسلامی که بزرگترین وزنه آن است حساب می کنند. همچنین است چین و ژاپن. این دولتها مدتی است به فکر افتاده اند حسابشان را ازآمریکا جدا کنند. منافع ملی و دراز مدت آنها چنین سیاستی را ایجاب می کند و ربطی به ما ندارد.

فلاسفه سیاسی امپراتوری آمریکا و استراتژیست هایش از روی نادانی و عدم فهم، همواره می گویندکشورهای مختلف سرمایه داری را ارزش ها و علائق مشترکی به هم پیوند داده متحد و هم سرنوشت می گرداند که در صدرش اقتصاد مبتنی بر بازار آزاد و فردیت - یا خودمداری - است. اینها، برخلاف پندار یاادعایی که شاید از روی تجاهل می کنند علت وخیم تعارضات، درگیری، و جنگ های خانمان برانداز است.دنیاداری نه تنها سبب الفت و همکاری و همزیستی نمی شود بلکه دنیاداران را بر سر طعمه و مرتع وثروت ها به جان هم می اندازد. مارکس درست فهمیده که می گوید: "سرمایه دار بزرگ سرمایه دار کوچک رامی بلعد همانطور که ماهی بزرگ ماهی کوچک را می بلعد". آمریکا حتی نتوانست همکاری اروپای غربی وژاپن را برای تحریم کامل مالی و بازرگانی شوروی سابق جلب کند. به همین علت، تحریم اقتصادی آمریکادر مورد شوروی بی نتیجه و ناکام بود.

دولتهای بزرگ با مشاهده این واقعیت که امپراتوری آمریکا نسبت به آنها از نظر دسترسی به منابع انرژی و سلطه ای که بر کشورهای نفت خیر جنوب خلیج فارس یافته است، آسیب ناپذیری در مقابل فشارهای اقتصادی خارجی، و دسترسی به بازارهای جهانی، در موقعیت برتری قرار دارد، به فاصله گرفتن و جدا کردن حسابشان از آمریکا برانگیخته می شوند. در حمله خودسرانه مشترک آمریکا و انگلیس به عراق در زمستان 77، اختلاف منافع دولتهای اروپایی با آمریکا و انگلیس، آنها را در صف روسیه، چین،جمهوری اسلامی ایران و دیگران قرار داد.

علاوه بر اینها، سرعت توسعه اقتصادی کشورهای صنعتی که به حساب غارت شدن و فقر جانکاه ملتهای بپاخاسته و نواستقلال تمام شده است شکاف معیشتی هولناک و بالنتیجه اختلاف سیاسی شدیدی میان شمال با جنوب را پدید آورده است، چنانکه عصر ما و دهه های آینده را با جنگ سرسختانه"فقر و غنا"، و "مستضعف و دنیادار"، مشخص می سازد. کشورهای بپاخاسته، مستقل و در حال توسعه،بخش اعظم جهان بشریت را تشکیل می دهند که مستضعفان و مسلمانان را در برمی گیرد. بخش بزرگی ازاین کشورها، جهان اسلامی است که در برابر استکبار جهانی و امپراتوری آمریکا سرنوشت مشترکی با سایرملت های مستضعف و بپاخاسته و در حال توسعه، دارد.

امنیت و سرنوشت توسعه اقتصادی کشورهای اسلامی، با امنیت و سرنوشت سایر کشورهای در حال توسعه و نیز ملتهای زیر ستم، به هم بافته است وتار و پود یک فرش را تشکیل می دهند. قیام های توده ای در بخش های بزرگ جهان که مسبوق به بیداری ملت های مستضعف و زیر ستم بوده تغییرات و تحولات پراهمیتی را درپی داشته و سبب شده تا سرسپاری و انفعال دوره سلطه استعماری و سپس سلطه دست نشاندگان غربی را پشت سربگذارند و با ورود به صحنه سیاسی به فعالان اجتماعی راستین تبدیل شوند.توده های بیدار شده و رهبرانشان به خوبی درک می کنند که وابستگی و طمع آمریکاییان به منابع وبازارهای آنان، به عنوان جایی برای سرمایه گذاری های غربی، روزافزون است و چون دیگر غافل و منفعل وتابع نیستند، نه تنها آماده ایستادگی در برابر استعمار در شکل جدیدش هستند بلکه خواهان ایفای نقش شایسته خویش در امور اقتصادی و سیاسی اند. بدین سان، مقاومت ملی در برابر طمع ورزی استعمارگران آمریکایی و غربی در این اقالیم ابعاد گسترده ای یافته است. خواسته های جدی ملتها چیزی نیست که آمریکاییان بتوانند در برابرش مانعی ایجاد کرده یا آنها را از مسیری که به تحقق می رسد منحرف سازند.