با ظهور علم نانوتکنولوژی محققان در پی آن هستند که یک وسیله میکروسکوپیک ابداع کنند تا در جریان خون به حرکت درآمده و مستقیما با بافت‌های هدف مثل تومور برود تا درمان به‌طور دقیق انجام بگیرد.
محققان دانشگاه پلی‌تکنیک مونترال کانادا از باکتری‌های زنده شناور استفاده کرده و آنها را به یک مهره کوچک میکروسکوپیک متصل کرده‌اند تا این دو با هم در جریان خون هدایت شوند. در این طرح از خصوصیت حرکتی طبیعی باکتری برای به حرکت درآوردن وسیله میکروسکوپی استفاده شده است و برای هدایت آن در درون بدن از MRI کمک گرفته شده است.
در این طرح از باکتری‌هایی استفاده شده است که به‌طور طبیعی حاوی ذرات مغناطیسی هستند. در طبیعت این ذرات به باکتری‌ها کمک می‌کند تا به درون آب‌های عمیقی که دور از اکسیژن است به حرکت درآیند. این ذرات کوچک زنجیره‌ای تشکیل می‌دهند که مثل سوزن مغناطیسی فشرده عمل می‌کند. پروفسور مارتل، رییس این تیم تحقیقاتی معتقد است با تغییر میدان مغناطیسی اطراف باکتری با استفاده از سیستم دیگری که به دستگاه MRI متصل است می‌توان کاری کرد باکتری‌ها در جهتی که ما می‌خواهیم در درون جریان خون به حرکت درآیند.
باکتری‌هایی که در این تحقیق در درون جریان شناور شدند با استفاده از دنباله‌هایی پیچ‌مانند یا همان فلاژل به حرکت درمی‌آیند بنابراین سرعت و قدرت آنها بیشتر از سایر باکتری‌هاست. نکته مهم‌تر اینکه قطر آنها تنها دو میکرون است بنابراین به حد کافی کوچک هستند که از کوچک‌ترین عروق خونی بدن عبور کنند. این تیم تحقیقاتی مهره پلیمری مورد نظر را در اندازه 150 نانومتر تهیه کردند و تحت پوشش آنتی‌بادی‌هایی قرار دادند که باکتری بتواند به این آنتی‌بادی‌ها بچسبد. در نهایت محققان طوری برنامه‌ریزی کردند تا مهره موردنظر به نحوی اصلاح شود که بتواند داروهای از بین برنده تومور سرطانی را حمل کند.
محققان این طرح بر این باورند که طبیعت راه‌حلی استثنایی برای شناور کردن ذرات‌ریز در درون بدن به آنها نشان داده است. این روش در موش و خرگوش با موفقیت انجام شده است. این قایق باکتریایی نمی‌تواند به تنهایی در عروق خونی بزرگ حرکت کند چون جریان خون در این عروق بسیار شدید است.
براین اساس محققان این تیم تحقیقاتی از وسیله‌ای ظریف اما بزرگ‌تر با خاصیت مغناطیسی استفاده کرده‌اند تا ذرات مورد نظر حتی در عروق بزرگ‌تر حرکت کرده و به تومور نزدیک شوند. سرعت این ذره مغناطیسی 200 میکرون در ثانیه است و دانشمندان در پی آن هستند این ذره را با سیستم قلبی تلفیق کنند تا به نتایج مطلوب‌تری برسند. در درمان تومورهای سرطانی اگر دارو به طور سیستمیک مصرف شود می‌تواند به سایر سلول‌ها آسیب برساند. در حالی که اگر بتوان دارو را فقط به تومور رساند عوارض به حداقل رسیده و درمان کامل‌تری انجام می‌شود.
منبع:www.salamat.com
/ک
