در گالری گردی این هفته‌ی بنیتا به سراغ بانویی عکاس رفتیم که در گالری «7 ثمر» نمایشگاهی از آثار عکاسی خود را به نمایش گذاشته است. مدتی است که استقبال مردم نسبت به گالری‌ها افزایش یافته است. نگاه مردم به مقوله‌ی هنر تغییر کرده و دیگر به آثار هنری به عنوان یک کالای لوکس که کارکردی ندارد و مختص یک قشر بسیار کوچک و محدود از هنرمندان و منتقدان هنری است نگاه نمی کنند. این امر دلایل زیادی دارد. یکی از مهمترین این دلایل، بازدید افراد مشهور مانند بازیگران و هنرمندان شناخته شده از این نمایشگاه‌هاست. چندی پیش بود که تعدادی از زنان سینمای ایران در نمایشگاه 26 زن عکاس حضور پیدا کردند که باعث شد بسیاری برای بازدید از این نمایشگاه ترغیب شوند. این مطلب را در بنیتا بخوانید.
دیروز نیز افتتاحیه‌ی نمایشگاه عکس مریم خوانساری با عنوان «من میشوم پس هستم! من نمی‌شوم پس هستم!» در گالری 7 ثمر برگزار شد. استقبال از این نمایشگاه خوب بود و برخی از چهره‌های معتبر عکاسی مانند علی صارمی نیز حضور داشتند. نمایشگاه از ساعت 4 بعد از ظهر باز شد. در این نمایشگاه آثار عکاسی مریم خوانساری از دیوار نوشته‌ها و نقاشی‌های دیواری در معرض دید عموم گذاشته شده است. خوانساری در کوچه و خیابان‌های شهرها گشته و به جای اینکه نگاهش به مردم باشد، دیوارها را نگریسته تا ردی از مردم را در آنها بیابد و اتفاقا هم یافته است. مردمی که روزمره‌هایشان، برآیند احساسشان ویا آرزوهایشان را بر دیوار نوشته‌اند و کشیده‌اند. تجربه‌ی دیدن عکس دیوارنگاره‌ها و دیوارنوشته‌ها، متفاوت از تجربه‌ی دیدن اصل این اتفاقات بر روی دیوارهاست. در عکس علاوه بر دیدن اثر نقش شده بر دیوار و آگاهی یافتن از اندیشه و احساسی که برای خلق آن به کار رفته، نقطه نظر هنرمند دومی به نام عکاس را نیز در می‌یابیم.
مریم خوانساری در استیتمنتی که برای نمایشگاهش نوشته، آورده است: «از کودکی دیوار برایم کنجکاوی برانگیز بود. نقش‌آفرینی تاریخی، رسانه و سنگ صبور گلایه‌های مردم شهر، پند دهنده و هدایت‌گر، پیوند دهنده و جدا کننده...
گاه مکانی برای گفتگوهای خودمانی و بی واسطه‌ی مردم با یکدیگر، گاه پر از شیرینی و تلخی با نقش‌هایی رسا و نگاشته‌هایی شیوا یا پر از نگاره‌های مبهم و نادیده...گاه حفره‌های میخ را به جان می‌خرد تا دیواری شود برای مهربانی!
دیوار محرم رازی است که دیگر نمی‌خواهد مگو بماند! گاه پاک می‌شود یا پاک نمی‌شود؛ نقش‌مایه‌هایش حذف می‌شوند یا حذف نمی‌شوند. هرچه هست، دیوارهای یک شهر، بخشی از بیان‌گرترین عناصر سازنده‌ی آن و روایت‌گر تاریخ، زمان، نسل‌ها و احوالات سیاسی و اجتماعی و فرهنگی آن شهر است.گویی دیوار دفتر خاطرات روزانه‌ی مردمان شهر است.
روح شهر بر دیوارهایش منعکس شده است؛ حال خوش و ناخوش مردمانش. استیصال و آسیب‌های اجتماعی‌اش و عشق‌ها و نفرت‌ها و ... از این رو است که به گمانم در شناخت ما و دیگران از خودمان اهمیت بسیار دارد.
واقعیت این است که همواره دست‌کم بخشی از مردم، دیوارهای شهر را متعلق به خودشان می‌دانند و از قرار روان جمعی، درست یا نادرست در پی روزنه‌های دلخواه خود برای بیان است...»
وی در بخش دیگری از این استیتمنت در مورد پروژه‌ای که انجام داده می‌گوید: « دیوارهای پیش رو پروژه‌ای است که از سال‌ها پیش با چند رویکرد متفاوت، عکاسی آن را در ایران و دیگر کشورهای جهان آغاز کرده‌ام که نخستین سری آن در این نوبت و با نام «من... میشوم، پس هستم! من...نمی‌شوم پس هستم!» پیش روی شماست. نام این مجموعه برگرفته از جمله‌ی بسیار معروف فیلسوف بزرگ، «رنه دکارت» است و در واقع می‌توانم بگویم مصادره به مطلوبی است از سخن او به سبب مقایسه‌ای که شکل و معنای این جمله در ذهنم با هنرهای تجسمی به‌وجود آورد.»
این نمایشگاه از روز جمعه 5 آذر آغاز شده و تا 17 آذرماه ادامه خواهد داشت. علاقه‌مندان می‌توانند برای بازدید از این آثار به گالری 7 ثمر، واقع در خیابان مطهری، خیابان کوه نور، کوچه‌ی پنجم، شماره‌ی 8 مراجعه نمایند. گالری، همه روزه از ساعت 16 تا 20 پذیرای بازدید کنندگان است.
عکس‌ها و گزارش این رویداد توسط امین نعمتی خبرنگار اختصاصی بنیتا تهیه شده است.
منبع: www.benita.ir
