قران-کریم

قرآن کریم می فرماید: «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَلا یزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلا خَسَارًا»(اسراء82)؛ و ما از قرآن چیزهایی را فرو می فرستیم که شفا و رحمتی (الهی) برای اهل ایمان است و ستمگران را جز زیان نمی افزاید.

اعجاز تشریعی از جهت نوآوری های مفاهیم دینی است، بدین معنا که قرآن در دو قسمت معارف و احکام راهی پیموده که تا آن روز، بشریت بدان راه نیافته بود و برای ابدیت بدون راه نمایی دین، دست یابی به آن امکان پذیر نیست هستی شناسی قرآن، فراگیر و شامل و تشریعات آن همه جانبه و کامل است و از هر دو جهت بدون هیچ گونه کاستی بر بشریت عرضه شده است

اعجاز از ریشه «عجز» (ناتوانی)به معنای ناتوان ساختن می باشد. ناتوان ساختن بر دو گونه است: یکی آن که توانایی کسی قهرا از وی سلب شود و او به عجز در آید، مثلا اگر شخصی قدرت مالی یا مقامی دارد، آن مال یا مقام از او با زور گرفته شود واو به خاک ذلت بنشیند

یکی از ویژگی های ممتاز و منحصر به فرد حقایق قرآنی، عمق و ژرفای شگفت آور آن است. قرآن، مانند یک چشمه جوشان است که همیشه بر بشریت جاری است

معارف والا و ارزشمند قرآن مجید، انواری است الهی که فطرت همگان را به سوی خود فرا می‎خواند و در دل مؤمنین تأثیر گذار است. همۀ مسلمین قرآن را به عنوان کلام الهی قبول دارند گرچه درجات ایمان و تعبد به قرآن متفاوت است ولی ایمانی ارزشمند است که انسان مومن پس از شناخت حقانیت و عظمت قرآن، از روی تعبد محض به معارف نورانی آن ایمان داشته باشد.

از مجموع آیات و روایات زیاد و صحیح، این نکته به طور مسلّم روشن می شود که علمِ جامع به قرآن، ظاهر یا باطن، تأویل یا تنزیلش، در اختصاص و انحصار اهل بیت عصمت و طهارت است و برای فهم باطن قرآن ومعارف بلند و اسرار آن باید به محضر آن پاکان رفت

خدای سبحان در زمینۀ فهم قرآن می فرماید: «تِلْک الْأَمْثالُ نَضْرِبُها لِلنَّاسِ وَ ما یعْقِلُها إِلاَّ الْعالِمُونَ»[1]در این آیۀ کریمه دو پیام اصلی وجود دارد که به خوبی نقش عقل و علم را در فهم قرآن کریم روشن می سازد: نکتۀ اوّل آنکه مثل های قرآن کریم ساده نیست و باید آنها را تعقل کرد و شرط بهره مندی از آنها تعقل آنهاست

قرآن کلام خدا و تجلی اسم جامع و اعظم الهی که همه ی بشریت و اندیشه‌ های حقیقت جو را به تدبر در آن فرا می خواند، آن جا که می فرماید: «کِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَیکَ مُبَارَکٌ لِیدَّبَّرُوا آیاتِهِ وَلِیتَذَکَّرَ أُولُو الألْبَابِ »؛[1] این کتابی است پر برکت که بر تو نازل کرده ‌ایم تا در آیات آن تدبر کنند و خردمندان متذکر شوند

قرآن کریم خود را کتاب هدایتِ همگانی و همیشگی برای جامعۀبشری معرّفی کرده است «وَ ما هِی إِلاَّ ذِکری لِلْبَشَرِ»[1] « إِنْ هُوَ إِلا ذِکرَی لِلْعَالَمِینَ»[2] کتابی جاودانه است که پس از آن کتاب دیگری نه خواهد آمد

قرآن کلام خدا و تجلی اسم جامع و اعظم الهی که همۀبشریت و اندیشه های حقیقت جو را به تدبر در آن فرا می خواند، آن جا که می فرماید: « کتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَیک مُبَارَک لِیدَّبَّرُوا آیاتِهِ وَلِیتَذَکرَ أُولُو الألْبَابِ»؛ [1] این کتابی است پر برکت که بر تو نازل کرده ایم تا در آیات آن تدبر کنند و خردمندان متذکر شوند