نویسندگی

نویسنده در آمریکای لاتین ناگریز از سیاست ورزی است. به قول یوسا این سمت و سویی است که نویسندگان به سمت آن رانده می شوند. تبلور این رانده شدگی، هم در آثار و هم در زندگی شخصی بسیاری از این نویسندگان هویدا است؛ از نویسنده- دیپلمات هایی مانند اکتاویو پاز و کارلوس فوئنتس گرفته، تا رفاقت زبانزد خاص و عام گارسیا مارکز و فیدل کاسترو.

مهشید میرمعزی می‌گوید: ژانر به مشخص شدن تکلیف خواننده کمک می‌کند.

منیرالدین بیروتی می‌گوید: ژانرنویسی مانند چیزهای دیگری که در ادبیات مد می‌شود، مد شده و از درون نجوشیده است.

علیرضا محمودی ایرانمهر با بیان این‌که به نوشتن در ژانر مشخص خوشبین نیست و آن را مضر می‌داند، می‌گوید: احساس می‌کنم این عمل با روح ادبیات و آن‌چه از ادبیات می‌شناسیم، هماهنگ نیست.

اصغر نوری با بیان این‌که ژانرنویسی را جدی نگرفته‌ایم، گفت: امیدوارم نقد ادبی، جریان ژانرنویسی را که تازه شروع شده جدی بگیرد تا محک اساسی بخورد و رفته‌رفته بهتر شود.

کاوه میرعباسی به دلایل ضعف ژانرنویسی در ایران اشاره کرد.

ادبیات ما در حالی که سرش به سوی ادبیات این جهانی و این زمانی است دمش لای تله جبر تاریخی- جغرافیایی گیر کرده است.

رسول آبادیان می‌گوید: نویسندگان شناخته‌شده به دلیل حمایت و پشتیبانی کاذب از نویسندگان جوان در انتشار کتاب‌های ضعیف مقصرند.

میترا داور می‌گوید: رغبت به نوشتن در فضای مجازی مثل همان حرف زدن است؛ ریشه‌دار نیست. حتی شاید باعث شود ادبیات جدی به کنار کشیده شود.

شهریار زمانی می‌گوید: این‌که ادبیات (شعر و داستان) در کشور ما خاص شده، معضل است.