نکاتی خواندنی درباره‌ سری بازی های Resident Evil

وب‌سایت پروفسورها: در سال 1989 شرکت کپکام -که آن روزها زیر سایه‌ی کمپانی‌های مشهورتر ژاپنی همچون کونامی و نینتندو قرار داشت- بازی ترسناکی به‌نام Sweet Home) SH) را برای کنسول NES عرضه کرد. این بازی درحقیقت اقتباسی از یک فیلم ترسناک ژاپنی با همین نام بود، فیلمی که با وجود سکانس‌های رعب‌آور، خیلی‌زود از حافظه‌ی دوستداران سینمای شرق پاک شد؛ اما تقدیر این بود که SH در سرزمین گیمرها دوباره زنده شود. بازی در عمارتی مخوف رخ می‌داد که ارواح آن را به تسخیر خود درآورده بودند. کاربر هدایت یک گروه پنج نفره را در اختیار می‌گرفت که هدف نهایی‌شان فرار از این عمارت بود.

 

در طول بازی می‌توانستید با دشمنان مبارزه یا از آنها بگریزید. هر کدام از این پنج شخصیت هم دارای ویژگی‌های متفاوتی بودند و اگر یکی از آنها در مبارزات کشته می‌شد، دیگر امکان بازگشت او در ادامه وجود نداشت. این بازی با اینکه چندان پرفروش نشد، آن‌قدر تأثیرگذار بود که شینجی میکامی هنگام ساخت نخستین بازی ترسناکش، حسابی از آن الگو گرفت. استفاده از یک عمارت ترسناک، حضور یک گروه چند نفره، آیتم‌های محدود و فضای رعب‌آور؛ همگی از SH الهام گرفتند. بازی میکامی در نهایت سال 1996/1375 عرضه شد و خیلی زود مسیر ژانر وحشت را تغییر داد. بازی ای که Resident Evil نام داشت. اکنون 20 سال است که از  زمان عرضه قسمت نخست می گذر د و به همین خاطر قصد  داریم در این مطلب می شما را با تعدادی از حقایق این سری آشنا کنیم که پیش از این کمتر به آنها پرداخته شده.

1. به لطف پیشرفت رسانه‌های ارتباطی، تعویض نام یک بازی برای انتشار جهانی آن  استراتژی چندان مناسبی به‌شمار نمی‌آید؛ هرچند در سال‌های  نه‌چندان دور اوضاع کمی متفاوت بود. بسیاری از شرکت‌های ژاپنی برای بیشتر دیده شدن بازی‌هایشان، اسامی آنها را  هنگام انتشار بازی در آمریکا و اروپا تغییر می‌دادند. موضوعی که کم‌وبیش در مورد سری RE هم صدق می‌کند. این بازی در ژاپن با نام BioHazard  منتشر شد و در آمریکا با نام  Resident Evil. البته مشکل اصلی کپکام در آن زمان حقوق اسم  BioHazard  بود که در اختیار یک گروه موسیقی دهه‌ی 80 میلادی قرار داشت. اسم Resident Evil توسط یکی از اعضای تیم بازاریابی و بازرگانی کپکام مطرح شد و دیگر اعضا هم از آن استقبال کردند. این نامی بود که حتی میکامی هم از آن استقبال کرد، مخصوصا اینکه شماره‌ی نخست در یک عمارت به‌وقوع می‌پیوست و واژه‌ی Resident کاملا با حال‌و‌هوای بازی مطابقت داشت.

 

 

2.  دوستداران دنیای سرگرمی قطعا «جورج رومرو» را می‌شناسند. خالق زامبی‌ها که برای نخستین‌بار در فیلم «شب مردگان زنده»  Night of the Living Dead))  – محصول 1968 – به کارگردانی و نویسندگی رومرو به مخاطبان معرفی شدند. در ابتدا قرار بود این کارگردان  صاحب سبک به‌عنوان نویسنده‌ی فیلم RE ظاهر شود، هرچند در پایان این «پاول دبلیو.اس اندرسون» عاری از استعداد بود که به مقام کارگردانی و نویسندگی فیلم رسید. در فیلمنامه رومرو داستان فیلم کمی بعد از پایان حوادث شماره نخست بازی رخ می‌داد. کریس و جیل شخصیت های اصلی فیلم بودند و کریس دیگر عضو گروه S.T.A.R.S نبود. جالب اینکه رومرو پیش‌از نگارش فیلمنامه هم با دنیای RE بیگانه نبود و در سال 1997/1376 یک تبلیغ سینمایی برای Resident Evil 2  ساخت و تهیه کرد.

 

 

3.  یکی از دلایل اصلی شهرت RE  دوربین ثابت آن بود که با ورود به هر محیط جدیدی زاویه‌ی آن تغییر می‌کرد. به‌علت سخت‌افزار محدود پلی‌استیشن محیط‌های بازی مخلوطی از پولیگان‌های سه‌بعدی (برای شخصیت‌ها و اجسام) و محیطی از قبل رندر شده (شبیه به عکس بک‌گراند) بودند. این کار اجازه می‌داد کاراکترهای بازی مدل‌سازی پیچیده‌تری نسبت به دیگر بازی‌ها‌ی آن زمان داشته باشند.

4.  ازنظر عموم دوستداران، Resident Evil 2 بهترین نسخه‌ی این مجموعه است. عنوانی که «هیدتاکی کامیا» بازی‌ساز مشهور ژاپنی وظیفه‌ی ساخت و طراحی آن را برعهده داشت. بااین‌حال نسخه‌ی ابتدایی این بازی تفاوت‌های آشکاری با نمونه‌ای داشت که در سال 1998 در اختیار مخاطبان قرار گرفت. در این نسخه شخصیت اصلی «الیزا واکر» نام داشت. زامبی‌ها رفتار متفاوتی نسبت به نسخه‌ی نهایی داشتند. آنها خشن‌تر بودند و هیبتشان عظیم‌تر از زامبی‌های استخوانی و بی‌حال شماره‌ی نخست بود. این بازی حتی مکانیک‌های نقش‌آفرینی (RPG) داشت. در پایان این نسخه به‌صورت کامل دستخوش تغییر و تحول شد، هرچند حضور یک شخصیت مؤنث، میراثی بود که به کلیر ردفیلد رسید. دمو این نمونه بعدها در نسخه‌ی ژاپنیResident Evil: Director’s Cut در اختیار کاربران قرار گرفت.

 

 

5. طی پروسه‌ی ساخت شماره‌ی نخست، سازندگان قصد داشتند اثری اول‌شخص تهیه کنند اما محدودیت‌های کنسول‌های آن زمان بود که باعث خلق RE به شکل امروزی شد. بهترین شوترهای آن زمان قابل قیاس با عناوین کامپیوترهای شخصی نبودند. «دووم» کنسولی که اصلا در حد و اندازه‌های نسخه‌ی اصلی‌اش نبود و تنها معدود سازندگانی همچون نینتندو ریسک ساخت یک بازی شوتر را به جان می‌خریدند. از طرفی شینجی میکامی معتقد بود که استفاده از دوربین ثابت بیشتر می‌تواند مخاطبان را تحت‌تأثیر ترس بازی قرار دهد. منبع اصلی سازندگان برای گیم‌پلی شماره‌ی نخست Alone in The Dark بود؛ بازی‌ای که نخستین اثر ترسناک موج مدرن صنعت بازی به‌حساب می‌آمد.

 

6. پس از پایان کار نسخه سوم، کپکام تصمیم گرفت برای شماره چهارم بار دیگر تیم رویایی RE2 را سر کار بازگرداند. یعنی کامیا در نقش کارگردان و میکامی در قامت تهیه کننده. کانسپ های بازی به شدت حال و هوایی گوتیک داشتند و شخصیت اصلی بازی هم مرد قد بلند مو خاکستری شکست ناپذیری به نام «تونی» بود.

طی چند ماه کامیا محیط های از قبل رندر شده را با محیط های سه بعدی عوض کرد و شخصیت اصلی هم «دانته» نام گرفت. سران کپکام که احساس می کردند این بازی تفاوت فراوانی با RE دارد، تصمیم گرفتند این بازی را به عنوان اثری جداگانه تهیه کرده و افراد جدیدی را برای ساخت شماره چهارم انتخاب کنند. ماحصل این تغییر و تحولات، ساخت بازی مشهور Devil May Cry بود.

7. DMC تنها عنوانی نبود که قرار بود در نقش یکی از قسمت های جدید RE ظاهر شود. بازی مشهور «اونیموشا» هم در ابتدا به عنوان ایده ای برای ساخت شماره جدید RE مطرح شد. این طرح که Sengoku Biohazard نام داشت دنباله روی تمامی ویژگی های اصلی RE بود با این تفاوت که زمان اتفاقات آن به ژاپن دوره فئودالی و سامورائی ها باز می گشت. کاربران به جای سلاح گرم با کاتانا و شورکین به نبرد زامبی ها می رفتند. بیشتر محیط های بازی دارای در مخفی بودند. استفاده از جادو و حضور نینجاها از دیگر ویژگی های این نسخه به شمار می آمدند. این دیه بعدها در بازی «اونیموشا» استفاده شد که مانند DMC بسیاری از ویژگی های شماره نخستش از RE الهام گرفته بود.

8. پس از پایان ساخت شماره دوم، کپکام تصمیم گرفت ساخت دو بازی RE را به صورت همزمان آغاز کند. یکی از این دو بازی Resident Evil3 و دیگری Resident Evil: Nemesis نام داشت. در ابتدا قرار بود «نمسیس» نسخه ای فرعی باشد که حوادث آن پیش از قسمت دوم به وقوع می پیوندد. در طرف مقابل شماره سوم که برای کنسول های جدید (نسل ششم) تولید می شد، پس از پایان شماره دوم جریان پیدا می کرد اما پیش از این اتفاق، کپکام و سونی قراردادی را امضا کردند تا این شرکت تعدادی از بازی هایش را به صورت انحصاری برای پلی استیشن 1 عرضه کند. ماحصل این تغییر و تحولات عرضه Resident Evil Nemesis با نام Resident Evil 3 بود. از طرفی Resident Evil 3 واقعی هم با نام Resident Evil Code Veronica برای دریم کست عرضه شد.