چگونه می توان با نماز به آرامش رسید؟

   نماز، نیایش و مناجات با خدا است و البته غیر از نماز، راههای دیگر نیز برای گفت و گو با خدا و پرستش او وجود دارد: دعا، ذکر، تسبیح و تقدیس، تلاوت قرآن و... هر یک از اینها به نوعی نیایش و مناجات با خدا است; اما نماز در میان اینها، مانند خورشید فروزانی است که با نور خیره کنندهئ خود، گوی سبقت را از دیگران ربوده است. نماز، از مهمترین واجبات و عبادات است و هیچ فریضه و عبادتی در فضیلت و ارزش با آن برابری نمیکند.
عبادت فقط مختص در نماز نیست و چندین عبادت دیگر نیز وجود دارد که انسان باید علاوه بر نماز، آنها را نیز به جای آورد; عباداتی چون: زکات، حج، خمس، جهاد، روزه، امر به معروف و... که هر کدام از اینها نقش سازنده و تربیتی مهمی بر روی انسان دارند; ولی در این میان، نقش نماز، بسیار سازندهتر از همهئ
آنها است.
از برجستهترین و مهمترین آثار نماز میتوان به ((کسب آرامش و ایجاد سکون در آدمی)) اشاره کرد.
انسان در امواج زندگی و درکشاکش رنجها و بلاها به تکیه گاهی نیازمند است که بدان پناه برد و درون پر اضطراب خود را بدان آرامش بخشد و این تکیه گاه جز یاد خدا، چیز دیگری نمیتواند باشد.  خدا به نماز و نیایش ما نیازی ندارد و این ماییم که به خدا و به نماز که وسیله ارتباط ما با خدا است ؤ نیازمندیم. نماز، تسلی بخش دلهای خسته، مایه روشنی و صفای جان و وسیله ارتباط مداوم بنده با خدای جهان است. این ارتباط انسان ضعیف و محدود با خدای نامحدود، در برابر مشکلات و در نشیب و فرازها، به انسان نیرو میبخشد.
نماز، عطف دل به سوی آفریدگار جهان است، انسان سرگشته و حیران، سکون و آرامش خود را تنها با روی آوردن به خدا مییابد.  نورمن وینسنت گریسی میگوید:
((دعا و نماز، بزرگترین نیرویی است که برای مبارزه با دشواریهای زندگی روزانه و به دست آوردن آرامش روحی، شناخته شده است. گفت و گو با خدا، باید عادت همیشگی آدمی شود. نه این که چون درماندگی به نهایت رسید، روبه خدا کنیم و... نخستین قاعدهئ دعا ونیایش، آن است که ضمیر ما را آرام میکند و قلب دردناک ما را شفا میبخشد و در کاری که در پیش داریم بصیرت و روشنی فراهم میآورد.
پس میتوان به صراحت گفت که: نماز و نیایش، عامل سازندهای است که مقاومت و ایستادگی آدمی را در نشیب و فرازهای زندگی، حفظ میکند و نماز گزار در مقابل هر خیر و شر و هر اقبال و ادباری، تحمل خویش را حفظ نموده و به هر بادی نمیلغزد.
خداوند میفرماید: ((ان الانسان خلق هلوعا # اذا مسه الشر جزوعا # و اذا مسه الخیر منوعا # الا المصلین # الذی هم علی صلاتهم دائمون; همانا انسان حریص آفریده شده است; وقتی شری به او برسد، فریاد میکشد و جزع میکند و هرگاه خیر ونعمتی به او برسد. بخل میورزد، مگر نمازگزاران که اینان، افرادی
هستند که بر نماز خویش مداومت میکنند و به آن اهمیت میدهند.))
رهبر فرزانه انقلاب، حضرت آیت الله خامنهای دربارهئ اثر نماز فرموده است:  ((نماز تسلا بخش و آرامشگر دلهای مضطرب و خسته و به ستوه آمده و مایه صفای باطن و روشنی روان است.))
هم چنین فرموده است: ((نماز با حضور و با توجه، نمازی که از یاد و ذکر سرشار است، نمازی که آدمی در آن با خدای خود سخن میگوید و به اودلم یسپارد، نمازی که والاترین معارف اسلامی را پیوسته به انسان میآموزد،
چنین نمازی انسان را از پوچی و بی هدفی و ضعف میرهاند و افق زندگیرا در چشمش روشن میسازد و به او همت و اراده و هدف میبخشد و دل را از میل به کج روی و گناه پرستی نجات میدهد. از این رو است که نماز، در همهئ حالات ؤ حتی در میدانهای نبرد و سختترین آزمایشهای زندگی ؤ اولویت خود را از دست
نمیدهد. انسان همیشه به نماز محتاج است و در عرصههای خطر محتاجتر)).
در دل خلوت شب وه چه دل آراست نماز به دل خون شده آن لحظه تسلاست نماز بامدادان که موذن به صلا برخیزدوای از آن دم که چه زیبا چه مصفاست نماز روح بشکفته نیازی به طبیبان نبردکه شفابخشترین نسخه دلهاست نماز در تبیین این مساله، بهترین شاهد و نیکوترین استدلال کننده، قرآن کریم است که با یک جمله، به تمام سوئالها ومشکلات جواب میدهد وآن این است که حضرت حق فرمود: ((الذین آمنوا و تطمئن قلوبهم بذکر الله الا بذکر الله تطمئن القلوب...)); کسانی که ایمان آوردند و قلبهایشان با یاد خدا آرام گرفت، آگاه باشید که تنها با یاد خدا، دلها آرامش مییابد.))
و به راستی این حقیقت را میتوان از معجزههای قرآن دانست که بشر امروز، پس از پیمودن راههای دور و دراز، تدریجاش به اشتباه خود، واقف گشته و فهمیده است، آن چه میخواهد در زیر سایهئ مذهب و نیایش و ذکر خدا یافت میشود.