به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) حجت‌الاسلام والمسلمین محمدجعفر طبسی 20 آبان در دوره کوتاه‌مدت امام حسین(ع)شناسی در حرم مطهر حضرت معصومه(س) به موضوع «قرآن در گفتار امام حسین(ع)» پرداخت و گفت: روایاتی که از امام حسین(ع) نقل شده از روایات امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع) بیشتر است و حدود 799 روایت از ایشان در کتب گوناگون نقل شده است که البته در مقایسه با روایات امام باقر(ع) و امام صادق(ع) بسیار کم است که دلائل گوناگونی دارد.
وی افزود: شاید بتوان گفت که حضور رسول خدا(ص)، حضرت زهرا(س)، امام علی(ع) و امام حسن(ع) در زندگی امام حسین(ع) سبب شد که حضرت تأدبا سخن نگویند؛ چراکه کار به جایی رسید که امام علی(ع) به امام حسن(ع) و امام حسین(ع) فرمودند که بلند شوید و برای مردم سخن بگویید تا قدر شما در بین مردم مجهول نماند؛ پس معلوم می‌شود که این دو بزرگوار به احترام امیرالمؤمنین(ع) سخن نمی‌گفتند؛ البته در تاریخ آمده است که امام حسن(ع) در زمان پدر بزرگوارشان و با اجازه ایشان چند خطبه خواندند؛ اما از امام حسین(ع) چیزی در تاریخ نیامده است.
این استاد حوزه افزود: امام حسین(ع) حتی در زمان امام حسن مجتبی(ع) هم برای مردم سخنی نمی‌گفتند. درباره مقام بلند و رفیع آن حضرت، همین قدر کافی است که حضرت امام محمد باقر(ع) می‌فرماید: «مَا تَکَلَّمَ الْحُسَیْنُ بَیْنَ یَدَیِ الْحَسَنِ اِعْظَاماً لَهُ/ امام حسین علیه السلام به سبب بزرگداشت امام حسن علیه السلام هیچ گاه در مقابلِ [سخن] او حرفی نمی‌زد.» و همچنین امام صادق(ع) نیز فرمود: «مَا مَشَی الْحُسَیْنُ بَیْنَ یَدَیِ الْحَسَنِ علیه السلام قَطُّ وَلَا بَدَرَهُ بِمَنْطِقٍ اِذَا اجْتَمَعَا تَعْظِیماً لَهُ/ امام حسین علیه السلام به دلیل احترام به امام حسن علیه السلام، هرگز جلوتر از او راه نمی‌رفت و هنگامی که با هم بودند، در سخن گفتن [در بین جمع،] از امام حسن علیه السلام پیشی نمی‌گرفت.»
طبسی بیان کرد: نکته دیگری که درباره کم بودن تعداد روایات امام حسین(ع) می‌توان گفت، این است که بسیاری از روایات ایشان از بین رفته و البته این مسئله فقط مربوط به این امام همام نیست؛ بلکه مربوط به بسیاری از ائمه(ع) دیگر نیز هست. یکی دیگر از احتمالات کم بودن روایات امام حسین(ع) این است که شاید حضرت روایاتی را در سینه داشتند؛ ولی به دلیل برخی از مسائل، آن را ابراز نمی‌کردند.
این محقق قرآنی تصریح کرد: أباعبدالله الحسین(ع) در مجموع گفتارهای قرآنی خود و در موضوعات گوناگون از قبیل تبیین جایگاه اهل بیت(ع)، تبیین جایگاه و شخصیت امام علی(ع) و افشای ماهیت بنی امیه و دشمنان اهل بیت(ع) به قرآن استناد داشته‌اند که در تاریخ آمده است.
روایات امام حسین(ع) درباره قرآن
طبسی عنوان کرد: در روایتی که از امام حسین(ع) نقل شده آمده است: «وَ قَالَ عَلَیْهِ السَّلَامُ: کِتَابُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ [عَلَى] أَرْبَعَةِ أَشْیَاءَ: عَلَى الْعِبَارَةِ، وَ الْإِشَارَةِ وَ اللَّطَائِفِ وَ الْحَقَائِقِ؛ فَالْعِبَارَةُ لِلْعَوَامِّ، وَ الْإِشَارَةُ لِلْخَوَاصِّ، وَ اللَّطَائِفُ لِلْأَوْلِیَاءِ، وَ الْحَقَائِقُ لِلْأَنْبِیَاءِ/کتاب خدا قرآن بر 4 چیز استوار است: عبارت، اشارت، لطائف و حقایق؛ عبارت برای عوام اشارت برای خواص لطائف برای اولیاء و حقایق برای انبیا».
وی افزود: بشر بن غالب اسدی نقل می‌کند که روزی خدمت امام حسین(ع) رسیدم و آن حضرت درباره ارزش و ثواب خواندن قرآن فرمود: «کسی که یک آیه از قرآن را ایستاده بخواند، برای هر حرفی صد پاداش نیکو برای او نوشته می‌شود. اگر در غیر نماز بخواند، خداوند به هر حرفی، ده پاداش نیکو به او عطا می‌کند. پس اگر قرآن را بشنود، به هر حرفی یک پاداش نیکو به او عطا می‌کند و اگر کسی تمام قرآن را در شب بخواند، فرشتگان بر او تا صبح درود می‌فرستند و اگر در روز ختم کند، فرشته‌های نگهبان تا شب بر او درود می‌فرستند و دعای او بر آورده است و به اندازه آن‌چه میان آسمان و زمین است، به او پاداش داده می‌شود»؛ پرسیدم: این ثواب خواننده قرآن است؛ اما کسی که نمی‌تواند قرآن بخواند چه؟ فرمود: «ای برادر بنی اسد! در شگفت مباش; زیرا خداوند، بخشنده، ستایش کننده و بزرگوار است. اگر آن‌چه را از قرآن می‌داند، بخواند، خدا این اجر را به او می‌دهد».
وی اظهار کرد: امام حسین(ع) عشق به تلاوت قرآن داشتند و این عشق در دوران زندگی ایشان مشهود است. در عصر روز تاسوعا وقتى که دشمن تصمیم گرفت حمله بر لشکریان امام حسین علیه السلام را آغاز کند، حضرت به برادرش اباالفضل(ع) فرمود: به سوى آنان برو و اگر مى‌توانى کار را به فردا واگذار، تا امشب را به نماز و نیایش و طلب آمرزش از او سپرى کنیم، خدا مى‌داند که من نماز، تلاوت قرآن، بسیارىِ دعا و درخواست آمرزش را دوست دارم.
استاد حوزه علمیه تصریح کرد: امام حسین(ع) عشق به قرآن داشتند و به آن استدلال می‌کردند و با دیدن وقایع و اتفاقات از آیات قرآن کریم استفاده نموده و آن را تلاوت می‌نمودند.
طبسی اظهار کرد: یکی از بهترین روش‌های تبلیغ این است که از آیات الهی در سخنانمان استفاده کرده و آن را برای جامعه پیاده کنیم؛ چراکه مردم با آن مأنوس هستند و آن را می‌پذیرند. در تاریخ نقل شده این است که سر بریده و مقدس حضرت ابی عبدالله الحسین(ع) به هنگامی که در شهر دمشق عبور داده می‌شد، آیه 9 سوره کهف را تلاوت می‌کرد: «ام حسبت ان اصحاب الکهف والرقیم کانوا من آیاتنا عجبا/ آیا پنداشته ای که یاران آن غار و آن سنگ نبشته از نشانه‌های شگفت ما بوده‌اند؟».
وی تاکید کرد: در روایتی آمده است که هنگامی که سر مبارک امام حسین(ع) را از درختی آویزان کرده‌اند، از آن سر صدای خواندن آیه «سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ» شنیده شد. امام حسین(ع) نسبت به تفسیر قرآن بسیار اهمیت می دادند و مطالبی را از پیامبر اسلام(ص)، امام علی(ع) و امام حسن(ع) برای مردم بیان می‌نمودند.
