ادبیات معاصر ایران با این که بیشتر تحت تاثیر جریانات سیاسی و اجتماعی است و رنگ و بوی ایدئولوژیک دارد اما هستند کسانی که در کنار فعالیت‌ها و نوشته‌های حزبی و سیاسی و ایدئولوژیک، به ادبیات عاشقانه پرداخته‌اند و آثاری لطیف و پراحساس فارغ از سیاست خلق کرده‌اند. نادر ابراهیمی یکی از این نویسندگان است که به مناسبت سالروز درگذشتش، قصد داریم تا نگاهی به زندگی‌اش داشته باشیم. با بنیتا همراه باشید.
نادر ابراهیمی شخصیت جالب و زندگی پرفراز و نشیبی داشت. او زاده‌ی تهران از پدری کرمانی الاصل و مادری از لاریجلنی‌های ساکن تهران بود. در سال 1315 به دنیا آمد. دوره‌ی دبیرستان را در دارالفنون گذراند و وارد دانشکده‌ی حقوقی شد که قرار بود 2 سال بعد آن را برای خواندن ادبیات انگلیسی رها کند. او لیسانش را در رشته‌ی زبان و ادبیات انگلیسی دریافت کرد و بعد از آن دوره‌ی آزمودن شغل‌های گوناگون آغاز شد. او مشاغل بسیاری را از حسابداری در بانک، کمک‌کارگری در تعمیرگاهی در ترکمن صحرا، شاگردی قهوه‌خانه، کار در چاپخانه، ویراستاری و تصویرسازی برای کتاب، مستند سازی و فیلمسازیی و بسیاری مشاغل دیگر را آزمود که شرح آن‌ها در 2 کتاب به نام «ابوالمشاغل» و «ابن مشغله» به همراه زندگینامه‌اش آورده است.
او در تمام سال‌هایی که به این مشاغل گوناگون و عجیب و غریب می‌پرداخت، هرگز از نوشتن که از 15 سالگی آغاز کرده بود غافل نشد. انبوهی نوشته شامل بیش از صدها مقاله و پژوهش، حدود صد کتاب چاپ شده شامل رمان، داستان کوتاه، کتاب کودک و نوجوان، نمایشنامه و فیلمنامه حاصل عمر اوست. ضمن آن‌که چند اثرش به زبان‌های مختلف دنیا برگردانده شده‌است. ابراهیمی همچنین بنیان‌گذار نخستین مؤسسه‌ی غیرانتفاعی-غیردولتی ایران‌شناسی است که هزینه و زحمت‌های فراوانی برای سفر، تهیه‌ی فیلم و عکس و اسلاید از سراسر ایران و بایگانی کردن آن‌ها صرف کرد. او در زمینه‌ی ادبیات کودکان هم بسیار فعال بود و به پاس زحماتش در این حیطه، جوایزی چون جایزه‌ی نخست براتیسلاوا، جایزه‌ی نخست تعلیم و تربیت یونسکو و جایزه‌ی‌کتاب برگزیده‌ی سال ایران را دریافت کرده است.
اما نادر ابراهیمی با این حجم انبوه نوشته‌ها و فعالیت‌های پرشمارش به عنوان عاشقانه‌نویسی بزرگ شهره است. با وجود تعداد بالای نوشته‌هایش دو کتاب «چهل نامه به همسرم» و «یک عاشقانه‌ی آرام»، از مشهورترین آثار عاشقانه‌نویسی او هستند که او را تبدیل به یکی از بهترین نویسندگان این‌گونه متون کرده‌اند. در ادامه تعدادی از نوشته‌ها و اشعار او را می‌خوانید.
از اشعار:
«ایمان من به تو
ایمان من به خاک است
ایمان من به رجعت هر شوکتی ست
که در تخریب بنای پوسیده‌ی اقتدار دیگران
نهفته است
تو
چون دستهای من
چون اندیشه‌های سوگوار این روزهای تلخ
و چون تمام یادها
از من جدا نخواهی شد»
از چهل نامه‌ی کوتاه به همسرم:
«همسفر
در این راه طولانی که ما بی‌خبریم و چون باد می‌گذرد، بگذار خرده اختلاف‌هایمان با هم باقی بماند. خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم، مطلقا.
مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را به همان شدت دوست داشته باشم و هر چه من دوست دارم، به همان گونه مورد دوست داشتن تو نیز باشد. مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم؛ یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را و یک شیوه نگاه کردن را.
مخواه که انتخابمان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی و رویاهامان یکی
همسفر بودن و هم‌هدف بودن، ابدا به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست و شبیه شدن دال بر کمال نیست، بلکه دلیل توقف است».
نادر ابراهیمی پس از صرف عمری در راه فرهنگ و هنر و ادبیات سرانجام در سن 72 سالگی، پس از سال‌ها درگیر بیماری بودن در 16 خرداد 1387 در تهران درگذشت. یاد و نامش با واسطه‌ی آثار زیبایش بعید است که حافظه‌ی ایرانیان پاک شود.
منبع: بنیتا