یک نویسنده‌ی جوان و آرمان‌گرا موفق می‌شود با کمک دیگران، شغلی در یک اداره‌ی ملال‌آور در تهران پیدا کند. او در آرزوی نوشتن یک شاهکار است و برای همین با دوستانش که کارگاه‌های ادبی و داستان‌نویسی دارند، مشورت می‌کند تا سوژه‌ای برای نوشتن این شاهکار بیابد. همزمان، فضای کارمندیِ خسته‌کننده‌ای که او وارد آن می‌شود، آدم‌هایی را مقابلش قرار می‌دهد که آرزوها و امیال حقیری دارند و این تازه ابتدای کار او است... این شرح موجزی است از رمان «تخت بخواب»، نوشته حسین یعقوبی، که سال‌هاست داستان می‌نویسد و ترجمه می‌کند. او بیش‌تر به واسطه‌ی فعالیت‌هایش در حوزه‌ی ادبیات طنز شناخته شده است و رمانِ جدیدش، «تخت بخواب»، را نیز با رگه‌های طنزی اجتماعی نوشته است.
«تخت بخواب» اثری رئالیستی با رگه‌هایی از طنز درباره‌ی «حقارت» و شاید میان‌مایگی در بخشی از جامعه‌ی امروز است که ماجراهای آن در تهران دهه 1390 می‌گذرد. نویسنده در این رمان تلاش می‌کند با استفاده از انواعِ خُرده‌شخصیت‌های ریز و درشت، یک ساختارِ پُرتناقض را نمایش دهد که در آن کلیتِ جامعه، به تدریج فردیت را از بین برده و او را رام می‌کند. یعقوبی در این فرایند تلاش کرده، بیش از هر چیز برای مخاطبش قصه بسازد و انبوهی از آدم‌ها را نشان دهد که در مسیر این حقارت قرار گرفته‌اند.
