در کتاب "الثاقب فی المناقب"آمده است زهری گوید:
برادری داشتم که برادری ما به خاطر خدا بود من خیلی او را دوست داشتم او در هنگام جهاد با رومیان به شهادت رسید من به این مقام او غبطه می خوردم و خوشحال بودم و آرزو می کردم که من نیز به همراه او بودم و به شهادت می رسیدم.
با این آرزو شبی خوابیدم او را در خواب دیدم به وی گفتم:خدا با تو چگونه رفتار کرد؟
گفت:خداوند به جهت جهاد من و محبّتی که بحضرت محمد (ص) و خاندان او داشتم مرا آمرزید و به شفاعت علی بن الحسین صلوات الله علیهما ملک مرا در بهشت از هر جهت به مسافت مسیرصدهزارسال گسترش داد.
گفتم:من هم دوست داشتم که همانند تو به شهادت می رسیدم.
گفت:مقام تواز من به مسافت هزارهزارسال برتر و بالاتر است.
گفتم:چگونه؟
گفت:مگر تو امام سجّاد علیه السلام را هر جمعه یک مرتبه ملاقات نکرده و بر او سلام نمی کنی؟و وقتی چهره مبارکش را می بینی برمحمد و آل محمد(ص) درود نمی فرستی؟آنگاه در این زمان شوم زمان بنی امیه از آن حضرت حدیث نقل می نمایی و خود را در معرض مشکلات قرار می دهی ولی خداوند مهربان تو را حفظ می کند؟(وبدین سبب مقامی بس ارجمند در پیشگاه الهی داری)
زهری گوید:من از خواب بیدار شدم ،با خودم گفتم:شاید این خواب آشفته بود و راست نیست.
بازخوابیدم دوباره او را دیدم گفت آیا در گفته من تردید نمودی !تردید به خود راه مده که شکّ و تردید کفر است و آنچه که گفتم به کسی مگو چرا که به زودی اما سجّاد علیه السلام تو را از خوابت آگاه خواهد کرد همان گونه که رسول خدا علیهم السلام ابابکر را در راه شام از خوابش آگاه نمود.
از خواب برخاستم و نمازم را خوادم ناگاه فرستاده امام سجّاد علیه السلام آمد خدمت امام سجّاد علیه السلام شرفیاب شدم وقتی مرا دید فرمود:
ای زهری! دیشب در خواب چنین و چنان دیدی،دو مورد خوابی که دیدی هر دو صحیح و راست بودند.
الثاقب فی المناقب:362ح4