انگیزه ، اخلاص ، نشاط و آگاهی در کربلا

بر خلاف دنیای امروز که به ثروت ، نیرو، اطلاعات ، تخصص ، تکنولوژی و حمایت دیگران تکیه دارد، اسلام کارائی و نقش همه ی آنها را در کنار ایمان به خدا، اخلاص ، نشاط و انگیزه می داند.
نمونه ها: نماز بی نشاط، مورد انتقاد قرآن است . (قاموا کسالی ) .
انفاق بی نشاط، مورد انتقاد قرآن است . (هم کارهون ) .
انجام کار بدون نشاط یا همراه با بهانه گیری ، به منزله ی انجام ندادن آن است ، بنی اسرائیل چون بعد از بهانه گیره های زیاد، گاوی را ذبح کردند قرآن می فرماید: گویا ذبح نکردند. (فذبحوها و ما کادوا یفعلون ) .
بارها قرآن از کسانی که هنگام رفتن به جبهه بی نشاط بودند، انتقاد کرده است . (اثّاقلتم الی الارض ).
از ایمان و توجّه کسانی که تنها به هنگام اضطرار روبه خداوند می کنند، انتقاد کرده و می فرماید: همین که در آستانه غرق شدن قرار گرفتند، خدا را می خوانند ولی همین که نجات یافتند، فراموش می کنند. (فاذا رکبوا فی الفلک دعوا اللّه ... فلمّا نجّاهم ...) .
ایمان در لحظه ی خطر کار فرعونی است که در آستانه ی غرق شدن گفت : ایمان آوردم و خداوند در پاسخ او فرمود: (الاّن و قد عصیت قبل ) .
در کربلا نشاط بود; امام حسین (ع) فرمود: مرگ مانند گردنبند در سینه دختران جوان است .
فرزند سیزده ساله امام حسن (ع) (حضرت قاسم ) فرمود: مرگ نزد من از عسل شیرین تر است .
یاران امام حسین (ع) می گفتند: اگر بارها زنده شویم باز کشته شویم ، دست از تو بر نمی داریم .
نشاط بالاتر از رضایت و تسلیم است ، ریشه ی نشاط ایمان به راه ، رهبر و هدف است و بی نشاطی ، نشانه ی باورنداشتن راه ، رهبر و هدف است .
اما مسئله ی انگیزه : اسلام به انگیزه ی انسان بسیار توجّه دارد، حتّی سیر کردن گرسنگان اگر بر اساس اخلاص نباشد و انگیزه ی غیر الهی داشته باشد، بی ارزش است .
یکی از سوره های قرآن سوره ی ((عبس )) است که در ده آیه ی اوّل آن به شدّت انتقاد می کند که چرا به روی نابینایی عبوس شد، در حالی که نابینا نه عبوسیت را می بیند و نه خنده را، اما اسلام اصل عبوس بودن را زشت میداند، نه به خاطر فمیدن یا نفهمیدن مردم . اسلام ارزشها و ضد ارزشها را واقعی می بیند، نه قراردادی ، سیاسی ، اقتصادی و تعصّبی .
انگیزه ی امام حسین (ع) خودنمایی ، قدرت طلبی ، انتقام نبود، انگیزه امام و یارانش اصلاح در دین جدّش بود. انگیزه ی یارانش رسیدن به مال و مقام و تظاهر نبود، آنان با خدا معامله کردند و لذا کودک اسیر شده امام در برابر کاخ بنی امیه سخنرانی می کند و می فرماید: به عدد دانه های شن خدا را شکر می کنم ; ((الحمدللّه عدد الرمل و الحصی )) و زینب کبری می فرماید: چیزی جز زیبایی ندیدم ; ((ما رایت الا جمیلا)) در حالی که اگر انگیزه غیر خدا باشد، باید گلایه ها و ضعف ها و ناسپاسی ها در کار باشد.
خلاصه آنکه گرچه اسلام به آمادگی همه جانبه در برابر دشمن توجه دارد; (واعدّوا لهم ما استطعتم من قوّه) .
به آموزش های تخصّصی عنایت دارد، گرچه نزد بیگانگان باشد; ((اطلب العلم و لو بالصین )).
به حمایت افراد توجّه دارد; (تعاونوا علی البّر و التّقوی ).
به ثروت و اطلاعات توجه دارد، اما همه ی اینها به منزله ی عینک وسیله ی دیدن هستند، لکن کار دیدن از چشم است و توفیق تنها از اوست ; (و ما توفیقی الاّ باللّه ) و نصرت تنها از او می باشد; (و ما النصر الاّ من عند اللّه ) .
امّا آگاهی : امروز خلبانان متخصّص منطقه ای را بمباران می کنند، بدون آنکه بدانند چرا و برای چه
.? در کربلا همه یاران امام حسین (ع) آگاه بودند. از آغاز سفر تا کربلا تمام جملات امام نشانه ی این بود که این سفر کامیابی مادّی و برگشتی ندارد، یک انتخاب آزادانه ، آگاهانه ، مخلصانه و عاشقانه بود.
در اسلام حتّی اشک و سوزی ارزش دارد که بر اساس آگاهی باشد; (تفیض اعینهم من الدمع مما عرفوا) .
باور و یقین که آمد، انسان در کار خود تردید ندارد. زینب کبری در سخنرانی به یزید می گوید: من تو را پست و کوچک می دانم ; ((انّی لاستصغرک )).
آری اگر انسان در اثر معرفت و شناخت یقین پیدا کرد، پخته می شود و هیچ پخته ای خام نمی شود، ولی اگر بر اساس احساسات و شعارها داغ شد، ممکن است بعد از مدّتی گرفتار تردید و سرد شود، چون هر داغی سرد می شود.
در قرآن دو نوع دخول داریم : یکی دخول مردم در فضای ایمان و دیگری دخول ایمان در فضای دل . داخل شدن مردم به ایمان آسان است ; (یدخلون فی دین اللّه افواجا) امّا داخل شدن ایمان در دل ، کار سختی است ; (و لمّا یدخل الایمان فی قلوبکم ) .
اکنون که این سطرها را می نویسم ، شبی است که حضرت علی (ع) در روز آن در غدیر خم به امامت نصب شد، همانها که ((یدخلون فی دین اللّه افواجا)) بودند، صحنه را دیدند و تبریک هم گفتند، اما پس از چندی علی (ع) را رها کردند، زیرا ایمان در قلبشان داخل نشده بود. این است تفاوت دخول مردم در دین با دخول دین در مردم .