عاقبت به خیری یعنی چه؟

امامت و ولایت دوازده امام معصوم(ع) منصب الهی است و در تأمین سعادت انسان، همتای قرآن کریم است. از این رو کسی که به خاطر عناد و لجاجت و تعصی از پذیرش مسئلة امامتِ کسانی که از طرف رسول خدا(ص) معیّن شده اند سرباز زند و تسلیم این حقیقت نشود اهل جهنم است، ولی کسی ک عدم اعتقادش به امامت از روی لجاجت نباشد بلکه به خاطر این باشد که مسئله برایش روشن نشده باشد که اگر روشن می شد ایمان می آورد و طبق دستور آنان عمل می کرد، کارش با خدا است؛ یعنی ممکن است مشمول رحمت واسعة حق قرار گیرد.
قرآن می فرماید: رسول خدا! آن چه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده ابلاغ کن، و اگر این مأموریت را انجام ندهی، رسالت خود را انجام نداده ای.
این آیة شریفه که در شأن علی(ع) و در مورد امامت وی نازل شده است،به روشنی بیان می کند آن چه که رسول خدا(ص) مأمور به ابلاغ آن (امامت) بود، به مرتبه ای از اهمیت است که خدا می فرماید: اگر ابلاغ نکنی، تبلیغ رسالت نکرده ای از این جا معلوم می شود که امامت همانند رسالت نقش تعیین کننده در خوش بختی انسان دارد.
رسول خدا(ص) در حدیث ثقلین فرمود: دو چیز گران بها بین شما به یادگار
می گذارم: کتاب خدا و عترت خود. تا وقتی که به این دو چنگ بزنید هرگز گمراه نخواهید شد. این دو یادگار من از یکدیگر جدا نمی شوند تا در قیامت کنار حوض نزد من آیند.
حضرت در حدیث دیگر اهل بیت خود را به کشتی نوح تشبیه کرده است که هر که بر آن سوار شد از امواج طوفان رَسْت و هر که از آن تخلف جست غرق امواج گشت.
در حدیث دیگر از آن حضرت می خوانیم هر کس بمیرد در حالی که امامش را نشناسد به مرگ جاهلی از دنیا رفته است.
امام صادق(ع) فرمود: هر کس ما را بشناسد مؤمن است و هر کس منکر ما باشد کافر است. دخالت شناخت امام و اعتقاد به او در سعادت انسان از دو جهت است: یکی این که شناخت خدا و شئون او بدون معرفت امام کامل نمی گردد، دیگر این که بدون معرفت امام به دست آوردن برنامه کامل و صحیح ممکن نیست.