سخاوت و بزرگواری امام حسین

یکی از مسلمانان مدینه به کسی بدهکار بود و نتوانست بدهکاری خود را بپردازد از طرفی طلبکار با اصرار فراوان می خواست طلب خود را بگیرد. 

آن شخص برای چاره جویی، خدمت امام حسین علیه السلام آمد، هنوز مطلبی نگفته بود که امام حسین علیه السلام متوجه شد که او برای حاجتی آمده است، پس به او فرمود: آبروی خود را از سؤال رویاروی نگهدار، نیاز خود را در نامه ای بنویس که به خواست خدا آنچه تو را شاد کند به تو خواهم داد. 

او در نامه ای نوشت: ای اباعبدالله! فلان شخص پانصد دینار از من طلب دارد و اصرار دارد که طلبش را بگیرد، شما با آن مرد صحبت کنید به من مهلت بدهد تا وضع مالی ام خوب شود. امام حسین علیه السلام پس از خواندن نامه ی او به منزل خود رفت و هزار دینار آورد و به او داد و فرمود: با پانصد دینار این پول، بدهکاری خود را بپرداز و با پانصد دینار دیگر، به زندگی خود سر و سامان بده و حاجت خود را جز در نزد این سه نفر مگو:

1. دین دار که دین نگهبان او است،2. جوانمرد که به خاطر جوانمردی حیا می کند، 3. صاحب اصالت خانوادگی که می داند تو به خاطر نیازت دوست نداری آبروی خود را از دست دهی. پس شخصیت تو را حفظ می کند و حاجت تو را روا می سازد. ( تحف العقول، ص 251.)