باراک اوباما، در همان اولین روزهای آغاز ریاست جمهوری خود، دفتر تازه ای در ضلع غربی کاخ سفید که بخش اداری است، راه انداخت. دفتری که در ابتدا با 10 کارآموز و یک مسئول کار را شروع کرد و شمار کارکنان این دفتر در آخرین سال ریاست جمهوری اوباما، به بیش از 60 کارآموز و 10 نیروی ثابت و یک مسئول رسیده بود. دفتری که اسم آن «دفتر مکاتبات ریاست جمهوری» شد و اهالی کاخ سفید با عنوان اختصاری «او.پی.سی» از آن نام می بردند. پیش از این رئیس جمهور ولیام مک کینلی دفتر مشابه ای در کاخ سفید راه انداخته بود. اما حجم کار این دفتر همیشه بسیار محدود بود وهیچ وقت رئیس جمهوری خود را مقید به خواندن مداوم نامه ها نکرده بود، چه رسد به این که وقت بگذارد و به نامه ها پاسخ بدهد.
باراک اوباما از همان ابتدا یک قاعده شخصی وضع کرد و تا آخرین روز ریاست جمهوری خود به آن پایبند ماند: تک تک نامه هایی ارسالی خطاب به او ، باید خوانده شود. کارکنان دفتر مکاتبات شخصی ریاست جمهوری باید هر روز 10 نامه را انتخاب و روی میز کار او بگذارند. اوباما هر شب نامه هایی را که انتخاب شده بود، به بخش خصوصی کاخ سفید که محل زندگی او و خانواده اش بود، می برد. نامه ها را در خلوت شب می خواند، برای بعضی از آن ها با دست خط شخصی جواب می نوشت، در حاشیه بعضی دیگر از نامه ها نکاتی را می نوشت، تا کارکنان با این محور، و کلیدواژه ها برای نامه جوابی بنویسند و چندتایی از این نامه ها را قاب کرد، به دیوار دفتر کار خود زد تا همیشه جلوی چشمش باشد.
از اوباما پرسیدند چه شد که تصمیم گرفت پیگیر و مداوم و حتی در سفر کاری، و تعطیلات، روزی 10 نامه را بخواند و پاسخ دهد؟ اوباما در پاسخ می گوید که عادت نامه خواندن او را «سر پا نگه می داشت» و به او هر روز یادآوری می کرد که یادش نرود پشت هر مخالفت، موافقت، رنج و اندوه، خشم و فریاد یک انسان یا گروهی از انسان ها وجود دارند که مهم اند، قصه ای دارند و باید قصه ی آن را شنید و در تصمیم گیری حواس ات به آن ها باشد. می گوید نامه نوشتن و نامه خواندن به او کمک کرد که هم دردی و هم دلی بیشتری داشته باشد، چیزی که به نظرش، رمز کلیدی تغییر است، و نقطه ای که آدم ها را از فرد به جمع می رساند و به آن ها توانایی "ساختن اجتماع کوچک" در راه رسیدن به هدفی مشخص را می دهد.
باراک اوباما در این باره گفته است: می توانم فهرستی ردیف کنم که دستاوردهای من این سیاست ها، لوایح، موفقیت ها، توافق ها، و غیره بود. ولی بگذار صادقانه بگویم، چیزی که واقعا به آن افتخار می کنم این است که هشت سال تکیه زدن بر صندلی ریاست در کاخ سفید باعث نشد خودم را گم کنم و یادم برود که چه کسی هستم. خواندن مداوم این نامه ها مهمترین عاملی بود که نگذاشت یادم برود چه کسی هستم.
تجویز راهبردی:
از این ابتکار می توان دو نکته کلیدی آموخت:
1-پشت هر مخالفت، موافقت، رنج و اندوه، خشم و فریاد یک انسان یا گروهی از انسان‌ها وجود دارند که مهم‌اند، «قصه‌ای» دارند و باید «قصه آن‌ها» را شنید و در تصمیم‌گیری ها حواس مان به آن‌ها باشد. در هر رده سازمانی که هستیم، اگر تصیمات ما، روی زندگی افراد موثر است. باید قصه آنان را نیز گوش کنیم. اینکه بگوییم که شما نمی فهمید و ما برای شما تصمیم می گیریم و ما بیشتر می فهمیم نام دیگر استبداد است. گاهی اوقات تصمیمی که ما می گیریم و باعث می شود که ده ها کارگاه و کارخانه یک شبه برود روی هوا و بعد هم به راحتی از آنان بخواهیم که مقاومت کنند. این هنر مدیریت نیست.
2- سازوکار و سیستم طراحی کنیم. می توان ساعت ها در مورد اهمیت شنیدن صدای مشتری، صدای مردم و صدای مخالفین صحبت کرد. اما سازوکاری اجرایی برای شنیدن صدای آنان نداشت. ابتکار فوق نشان می دهد که صرفا حرف های شیک زدن در مورد توسعه، دموکراسی و گفتگوی اجتماعی و پاسخگویی و ... فایده ای ندارد باید آن را تبدیل کرد به یک سازوکار/سیستم مشخص برای آنکه اطمینان یابیم ایده های انتزاعی به سازوکارهای زمینی تبدیل می شوند.
یک نکته جالب تاریخی که برای من کاملا تعجب برانگیز بود این بود که حضرت امیر در زمان حکومت خود متوجه شد که برخی نمی توانند شکایات و خواسته هایشان را با وی در میان بگذارند یا به واسطه عدم دسترسی یا شرم یا ترس، برای اولین بار مکانیزمی طراحی کرد به نام "بیت القصص" (به معنای خانه قصه ها) تا مردم مستقیما با او در تماس باشند.
ایکاش قصه های پرغصه این مردم را بیشتر و همین امروز بشنویم! شاید فردا دیر باشد. بخش خصوصی کاخ ریاست جمهوری ما می تواند محل آنالیز بدون سانسور خواسته ها، قصه ها، غصه ها و افکار عمومی باشد. شاید روایت مردم از زمانه و زندگی با ما متفاوت باشد.
منبع: کانال نویسنده
بیشتر بخوانید:
216216