سعید آقایی؛ 16 سال. نزدیک به دو دهه. یک عمر. گذر 3 نسل. یعنی یک حسرت طولانی. ناکامی سریالی. زندگی در عسر و حرج. طلسم نفرین شده. هر سال ناکام تر سال قبل. 2008 آخرین سالی بود که ما رنگ طلا را دیدیم. 16 سال پیش همین رییس امروز که بعضی ها او را تافته جدا بافته می دانند، در پکن طلا را به سینه زد تا پرافتخارترین المپین ایران شود. آنروز در آشیانه پکن تصور نمی کردیم که برای این مدال باید 16 سال آزگار حسرت بکشیم و منتظر بمانیم. باور نداشتیم که بعد از این طلا ناگهان خشکسالی به تکواندو می زند و از آن باغ پر بار و ثمر کویری بر جا می ماند. باغبان خودمحور و فردگرا در آستانه پیرانه سری به اندازه ای در تفکرات نخ نما شده خود ابرام و اصرار کرد که دیگر چیزی از این مزرعه پربار باقی نماند.
سال 2008 وقتی رییس فعلی طلا را به سینه زد، آرین 4 سال داشت و تازه در کرمانشاه تاتی تاتی می کرد. بعد از این 16 سال خشکسالی، قهرمان بزرگ دیروز در قامت رییس آمد تا همانند یک باغبان دلسوز این مزرعه خشک را دوباره آباد کند. کاری دشوار که بسیاری آن را غیرممکن می دانستند اما هادی ساعی کارش را بلد بود. پرافتخارترین المپین تاریخ ایران با همان کودکانی که در روز قهرمانی وی تازه راه رفتن را آموخته بودند، تیمی ساخت که جز خودش کسی آنها را باور نداشت.
نتیجه این باور حالا به بار نشسته. تیم ملی تکواندو در مسیر کسب سهمیه فوق العاده کار کرد تا با 4 سهمیه به پاریس برود. اما شاهکار اصلی در راه بود. جایی که تیم 4 نفره تکواندو ایران صددرصد مدالیست شد. تیمی که در دوره قبلی با دستهای خالی و سری افکنده به ایران بازگشته بود، حالا 4 مدال خوشرنگ از المپیک صید کرده. حسن ختام این شاهکار یک طلای 24 عیار بود. طلایی که 16 سال از آن گذشته بود و البته برای پایان بندی این نمایش استثنایی به آن نیاز داشتیم. آرین سلیمی 20 ساله با یک نمایش فوق العاده طلای گرانقیمت را ضرب کرد تا پایان این داستان جذاب هپی اند باشد. یک داستان رنگارنگ و هیجان انگیز.
253 251