پنیسیلین ابتدا در سال 1928 در آزمایشگاه کشف شد و در سال 1944 تولید و تبلیغ شد. پنیسیلین عضو گروهی از آنتی بیوتیک هاست که به طور گسترده ای برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شود. قبل از معرفی آنتی بیوتیک ها درمان های مؤثر برای عفونت های ناشی از باکتری ها مانند پنومونی، سل، گنوره یا تب روماتیسمی وجود نداشت. اما کشف تصادفی دارو در اواخر دهه 1920 راه جدیدی در پزشکی آغاز کرد.
به گزارش به نقل از شفقنا، پنیسیلین به عنوان دارویی معجزه گر شناخته شد که می تواند جان انسان ها را نجات دهد و به طور مؤثری انواع بیماری های عفونی را درمان کند.
پنی سیلین به عنوان یک آنتی بیوتیک، از رشد و ضرب شدن باکتری ها جلوگیری می کند. این دارو با حمله به آنزیم هایی که دیواره سلول های باکتری ایجاد می کنند، کار می کند. پنیسیلین مانع از ایجاد باکتری از پپتیدوگلیکان، یک مولکول در دیواره سلولی می شود که دیوار را با قدرت مورد نیاز برای زنده ماندن در بدن انسان فراهم می کند. این دارو تا حد زیادی دیواره سلولی را تضعیف می کند و باعث می شود که باکتری ها از بین بروند، به این ترتیب فرد بتواند از عفونت باکتریایی رهایی یابد.
اگرچه پنی سیلین زندگی بسیاری را نجات داده است، اما همیشه برای همه مفید نیست. به عنوان مثال، برخی از افراد به پنی سیلین آلرژی دارند که می تواند باعث ایجاد خارش، تورم پوستی، آنافیلاکسی (واکنش آلرژیک تهدید کننده زندگی) و سایر علائم شود.
مصرف بیش از حد و سوء مصرف آنتی بیوتیک ها موجب توسعه مقاومت آنتی بیوتیکی می شود. هر بار که یک فرد آنتی بیوتیک را مصرف می کند، بیشتر باکتری ها کشته می شوند، اما تعداد کمی از باکتری های مقاوم به دارو، رشد و تکثیر می شوند. این بدان معنی است که استفاده منظم از آنتی بیوتیک ممکن است تعداد باکتری مقاوم در برابر دارو را در بدن افزایش دهد.
منبع: www.livescience.com