یکى از دلایل به تاءخیر افکندن پیکار با دشمن ، یافتن فرصت دیگرى براى راز و نیاز و مناجات و نیایش با خدا در شب عاشورا بود. به همین جهت پس از پاسى از شب به دعا مشغول شد و تا صبحگاه در حال نیایش بود و دعاى شبانگاهى اش به این دعاى صبحگاهى پیوند خورد که فرمود:
اللهم انت ثقتى فى کل کرب و رجائى فى کل شده و انت لى فى کل امر نزل بى و عده ، کم من کرب یضعف عنه الفواد و تقل فیه الحلیه و یخذل فیه الصدیق و یشمت فیه العدو، انزلته بک و شکوته الیک رغبه منى الیک عمن سوال ففرجته ...
بار پروردگار! تو در تمام غم و اندوه پناهگاه و در هر رخداد سخت و ناگوار مایه امید و در هر حادثه اى پناه و سلاح من هستى . چه بسیار غم هایى که دل ها در برابر آن ناتوان و راه چاره در برطرف ساختن آن ، مسدود مى گردد. دوستان و دشمنان ، زبان به سرزنش و شماتت مى گشایند، که من همه را به بارگاه تو آوردم و به تو شکایت کرده و از دیگران قطع امید نمودم و تنها تو بودى که به داد من رسیدى و این غم هاى کمر شکن را بر طرف ساختى و مرا از امواج سهمگین بلا، رهانیدى
منبع : تبیان