منزلگاههای امام حسین(ع)

در این سخن به ترسیم مصائب آن حضرت و منزلگاههایى که این مصائب و گرفتاریها، به خاطر دفاع از حقّ و عدالت و پیکار همه جانبه با بیداد و شقاوت ، برآن حضرت روى آورد، مى پردازیم .

در منزلگاههاى گوناگون 

1 - مدینه ، منزلگاه اصلى آن حضرت بود که به خاطر مقاومت قهرمانانه در برابر بیداد و انجام مسئولیّتهاى تاریخى ، زندگى در آنجا برایش بسیار سخت شد و سرانجام از وطن خویش رانده شد، آن گرامى رو به بارگاه خدا کرد و فرمود:
(بار خدایا! ما خاندان پیامبر برگزیده تو هستیم که ما را از شهر و دیار خویش راندند.)
و نیز به حرم مطهّر پیام آور خدا شتافت و بدو شکایت برد که : (اى پیامبر خدا! من حسین هستم ، فرزند دخت گرانمایه ات فاطمه علیها السلام که اینان در راه حقّ و عدالت دست از یاریم برداشتند و مرا تنها نهادند.)
2 - دوّمین منزلگاه آن حضرت ، حرم امن الهى در مکّه بود، همان مکان پراحترامى که براى همه موجودات ، از انسان تا پرنده ، حیوان ، درخت و گیاه امن بود؛ امّا بر اثر بیداد رژیم اموى بر خاندان وحى و رسالت ناامن گردید؛ چرا که آنان در آن حرم مقدّس ، نقشه ریختن خون حسین علیه السلام را کشیدند و او به فرمان خدا و پیامبر، ناگزیر از آنجا، در موقعیّت خاصّ و شرایط دردناکى ، کوچ کرد.
3 - سوّمین منزلگاه او، میان مکّه و کوفه بود، در طىّ این مسیر در نقاط متعدّدى فرودآمد امّا همه جا براى او ناامن بود و همگان بر اثر سیاست شیطانى تطمیع و تزویر و فشار و ددمنشى حکومت وقت ، او را تنها نهاده واز یارى حقّ و عدالت دست برداشته ، گاه جرئت دیدار و سخن گفتن با او را نداشتند.
4 - منزلگاه چهارمین آن حضرت ، کربلا بود. در آنجا به نیّت وطن گزیدن و ماندن ، فرود آمد و به کاروان داران همراه خود فرمود: (در همین دشت پر اسرار، بارها را بر زمین نهید و باز گردید؛ چرا که من از این سرزمین کوچ نخواهم کرد.)
5 - پنجمین قرارگاه آن حضرت در میدان جهاد بود که هرگاه در عملیّات دفاعى خویش خسته مى شد، براى استراحت در آنجا فرود مى آمد و ضمن یاد خدا و نیایش با او بارها و بارها مى فرمود:
لاحول ولاقوّة الاّ باللّه
هیچ حرکت و نیرویى نیست مگر به قدرت خداوند بلند پایه وپرشکوه .
6 - منزلگاه ششم آن حضرت ، شهادتگاه او بود که خود در مورد آن فرمود: (براى من شهادتگاهى برگزیده شده است که با آن دیدار خواهم داشت .) و در همانجا بود که پس از شهادت سه یا چهار روز پیکر به خون خفته اش بر روى خاک آن قرار داشت و آنگاه به درون آن خاک مقدّس یا قبر شریف خویش ، کوچ کرد.
7 - هفتمین منزلگاه آن حضرت که ویژه سرمقدّسش بود در خانه خولى قرار داشت و شب یازدهم محرّم را در آنجا اقامت گزید در روایتى آمده است که: (سر نورانى آن گرامى در این منزلگاه شبانگاه زیر طشت نهاده شد.)
امّا مشهور این است که در میان تنور قرار داشت .
8 - منزلگاه هشتم آن گرامى باز هم ویژه سر مبارکش بود که در مجلس شوم ابن زیاد در برابر دیدگانش ، در طبق نهاده شده بود و آن عنصر خون آشام از این فاجعه بزرگ شادمانى مى کرد فاجعه بارتر اینکه به هنگامى که طبق را در برابر او نهادند، لبخند مستانه زد که این عمل ننگین شاید از نواختن چوب بر چهره و بینى و چشمان فرزند پیامبر سهمگین تر و فاجعه بارتر بود.
9 - منزلگاه نهم آن حضرت در کوفه بر فراز درختى بود که دشمن پلید و زبون براى کاستن از عقده حقارت و شکست معنوى خویش در برابر قیام حسین علیه السلام و شکوه معنوى و الهى او، سر مقدّسش را به آن درخت نصب کرد.
10 - دهمین منزلگاه آن حضرت نقاط متعدّدى بود که سر نورانى اش میان کوفه و شام بر آنها فرود آمد، گاهى بر فراز نیزه هاى بیداد قرار داشت و گاهى در صندوق ویژه که از هرکدام از این منزلگاههاى متعدّد میان کوفه و شام ، علائم و نشانه ها تاکنون مانده است .
11 - یازدهمین فرودگاه او، عبادتگاه راهب مسیحى بود، که سر مقدّسش مورد احترام و گرامیداشت قرار گرفت و با بوى خوش و گلاب عطرآگین تر شد.
عابد عارف ، به پاس مقدم میهمان گرانقدر فرشهاى گرانبها گسترد و با مشک و کافور بدو درود و سلام عارفانه نثار کرد و پاداش ‍ خویش را دریافت و پاسخ گرفت ....
12 - منزلگاه دوازدهم آن حضرت ، در شام و بارگاه ستم اموى و مجلس شوم یزید بود که سر مقدّسش در میان طشت طلا فرود آمد. در این منزلگاه شوم ، مصائب بسیارى که برخى تکرارى و برخى جدید بود بر او وارد آمد که در بحثهاى آینده ترسیم خواهدشد.
13 - سیزدهمین منزلگاه آن حضرت در کاخ بیداد دیکتاتور خودکامه اموى بود که سرمقدّس حسین علیه السلام را بر سر در آن نصب کردند، امّا همسر یزید، این جنایت ددمنشانه را تحمّل نکرد و با سر و پاى برهنه بر مجلس یزید وارد شد و فریاد کشید که : (آیا سر مقدّس حسین علیه السلام فرزند دخت گرامى پیامبر را بر آستانه خانه ام نصب مى کنى؟)
یزید، برخاست سر و چهره او را پوشانید و به خانه اش بازگردانید و دستور داد آن سرمقدّس را پایین آوردند و خطاب به همسرش ‍ گفت: (هان اى هند! اینک برو و بر شهادت جانسوز پسر پیامبر، شیون کنان سوگوارى کن ...)
14 - چهاردهمین منزلگاه سر مقدّس سالار شهیدان ، دروازه شهر دمشق بود که به دستور رژیم اموى ، بر آنجا نصب کردند و این جنایت به قدرى دردناک بود که امام سجّاد علیه السلام که دیدن چوب خیزران بر چهره را براى خدا تحمّل کرد و سخن نگفت و در برابر آن همه فشارها و صدمات و مصائب قهرمانانه شکیبایى ورزید و همه را به حساب خدا نهاد، امّا این جنایت کاسه صبر او را لبریز ساخت و بر سر یزید شهامتمندانه خروشید که :
(آیا حیا نمى کنى که سر مقدّس فرزند فاطمه دخت گرامى پیامبر و امانت بزرگ او بر دروازه شهر شما نصب گردد؟)
آرى ! براى آن حضرت بسان قرآن ، منزلگاههاى دیگرى است ؛ منزلگاههایى ویژه در شهادتگاهش ، هنگام برانگیخته شدن روز رستاخیز به سبک ویژه اى که در روایات آمده است و در آخرین منزلگاه او، در باغها و بوستانهاى پرشکوه بهشت برین و درجاتى که نیاى گرانقدرش فرمود:
(حسین جان ! براى تو درجات والایى است که تنها در پرتو شهادت به آنها دست خواهى یافت)
برترین آن درجات ، در روایتى است که بیانگر این واقعیت است که خداوند آن گرامى را در درجات و مراتب والایى با پیامبر گرامى ، همسان ساخته است.