سید الساجدین

شیخ صدوق در "علل الشرائع" می نویسد :جابرجعفی گوید:پیشوای پنجم امام باقر علیه السلام   می فرمود:

إن أبی علیّ بن الحسین علیه السلام   ما ذکر الله عزّو جّل  نعمه علیه إلاّ سجد و لا قرأ آیه من کتاب الله عزّوجّل فیها سجود إلا سجد و لا دفع الله عزّوجّل عنه سو ء اً یخشاه أوکید کاید إلاسجد و لا فرغ من صلاه مفروضه إلاّ سجد و لا وفّق لاصلاح بین اثنین إلاسجد و کان أثرالسجود فی جمیع مواضع سجوده فسمّی السجّاد لذلک.

پدرم اما سجّاد علیه السلام هرگاه به یاد نعمتی از نعمت های خدا می افتاد سربه سجده می گذاشت و هر آیه ای را که دارای سجده بود قرائت می فرمود سجده می نمود.

او از هر امر ناراحت کننده ای یا از حیله حلیه گری که می ترسید و خداوند او را از شّر آن آسوده می نمود به شکرانه این نعمت پیشتانی برزمین می سایید و سجده می کرد.

پس از هر نماز واجب سجده می نموده وقتی میان دو نفر اصلاح می نمود سجده می کرد به همین جهت آثار سجده درهمه اعضای سجده آن حضرت نمایان بود از این رو حضرتش را سجاد (زیادسجده کننده) نامیدند.