تینا مزدکی: پژوهش‌های اخیر محققان حاکی از آن است که مردمان شکارچی-جمع‌آورنده کلوویس (Clovis culture) که در زمان عصر یخبندان، در آمریکای شمالی می‌زیستند؛ به‌جای پرتاب نیزه از استراتژی دیگری استفاده می‌کرد تا جانوران بزرگی همچون ماموت‌ها را از پای درآوردند.
درواقع سلاحی که آن‌ها استفاده می‌کردند از سرنیزه نوک‌تیز و یک اهرم بلند و محکم شکل‌گرفته بود که هنگام ورود به پوست و خز جاندار، سرنیزه در بدن حیوان می‌ماند و اهرم از آن جدا می‌شد. این سلاح به‌جای اتکا به قدرت پرتاب شکارچی به نیروی خود حیوان متکی بود.
این سلاح که در سراسر آمریکای شمالی پیداشده است، مربوط به 13050 تا 12650 سال پیش است. اگرچه محققان هنوز در مورد نحوه استفاده آن‌ها به توافق نرسیده‌اند اما به خاطر لبه‌های تیز تیغ و فرورفتگی‌هایشان قابل‌تشخیص هستند و مرتباً از درون اسکلت ماموت‌ها و دیگر غول‌های عصر یخبندان بازیابی می‌شوند.
محققان با بررسی شواهد تاریخی که در ادبیات و قوم‌نگاری‌ها در مورد این سلاح وجود داشت، متوجه شدند که گزنفون، مورخ یونان باستان استفاده از این سلاح را برای شکار گراز بزرگ گزارش کرده بود. همچنین این سلاح تا بیش از دو هزار سال برای متوقف کردن اسب‌های جنگی درنبرد مورداستفاده قرار می‌گرفت.
همچنین آن‌ها نحوه استفاده از این سلاح را بازسازی کردند. محققان دریافتند که این سیستم تا حدودی مانند یک گلوله با نقطه توخالی عمل می‌کند، زیرا تیغه پس از نفوذ به پوست جانور از محور خود جدا می‌شود و درنهایت باعث ایجاد آسیبی عظیم‌تر آسیب پرتاب نیزه می‌شود.
این سرنیزه‌ها اغلب در بدن ماموت‌ها کشف می‌شوند، درحالی‌که نشانه‌ای از قصابی شدن توسط انسان در بدن آن‌ها دیده نمی‌شود. احتمالاً برخی از این جانوران از حمله جان سالم به دربردند اما تا پایان عمر، تیغه در بدن آن‌ها مانده است.
درمجموع این پژوهش نشان می‌دهد که تمدن کلوویس از نوآوری شگفت‌انگیزی در استراتژی‌های شکار استفاده می‌کردند. محققان اکنون در حال برنامه‌ریزی برای ساخت یک ماموت ماکت برای استفاده در آزمایش‌های بعدی با این سرنیزه‌های سنگی هستند.
منبع: iflscience
58323