ای همدم هر سرگردان و غریب،ای گشایش بخش هر اندوهگین دل شکسته ، ای فریادرس هر خوار شده بی کس و ای یاور هر محتاج رانده شده ای، تو آنی که «رحمت و علمت همه چیز علم را فرا گرفته» و تویی که برای هر یک از آفریدگان سهمی از نعمتت قرار داده ای و تویی که عفوش از عقابش برتر است. توآنی که رحمتش پیشاپیش خشمش در حرکت می باشد.
آفریدگارا، تویی که بخشش و عطایش از منعش بیشتر است و تویی که همه آفریدگان را از رحمت واسعه اش وسعت بخشیده و تویی که از بخشش خود به خلق، پاداش و عوض نمی خواهد و تویی که در کیفر گناه کاران از اندازه نمی گذرد.
و اما من - ای خدای من - بنده تو هستم که به دعا کردن فرمانش دادی؛ پس لبیک و سعد یک گفت.
اینک منم، ای پروردگارم، که در پیشگاهت افتاده، منم که سنگینی بار گناهان کمرش را گران بار کرده و منم آنکه عمرش در گناهان فانی گشته است و منم آن کسی که تو را از روی نادانی معصیت کرده است و حال آنکه تو سزاوار نافرمانی نبودی.
ای خدای من، بنده تو هستم که به دعا کردن فرمانش دادی؛ پس لبیک و سعدیک گفت.
خدای من، آیا اگر بنده ای تو را بخواند، بر او ترحم کننده ای تا در دعا بکوشم؟ یا کسی را که در پیشگاهت بگرید، بخشنده ای تا در گریستن شتاب کنم؟ یا تو از کسی که برایت پیشانی برخاک ذلت نهاده است، در گذرنده ای؟ یا کسی را که از فقر خود، از سر توکل تنها به حضرتت شکوه کند، بی نیازکننده ای؟
بارالها، کسی را که جز تو بخشنده ای نمی یابد، ناامید مکن و کسی که از توبه جز تو توانگر نمی شود، خوار مگردان.
پروردگارا، پس بر محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) و آل او درود فرست و از من روی نگردان، در حالی که به تو رو آورده ام
و محرومم مفرما، در حالی که به سویت مشتاقم و با آنکه در حضورت ایستاده ام، دست رد به پیشانی من مزن.
عزیزا توآنی که خودت را به رحمت وصف کردی. پس بر محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) و آل او درود فرست و به من رحم نما. تو کسی هستی که خود را به عفو و گذشت نام نهادی؛ پس از من درگذر.
ای خدای من، حتماً سیلاب اشکم را از خوفت و پریشانی دلم را از ترست و لرزش اندامم را از هیبتت می بینی؛ همه اینها از شرمساری به دلیل بدی کردار من است. از این رو، صدایم به جهت زاری نمودن به درگاهت گرفته و زبانم از مناجات با تو باز مانده است.