به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، اما دانشمندان دریافته‌اند که برخی از ستاره‌های عظیم الجثه به سادگی ناپدید شده‌اند و هیچ اثری در آسمان شب باقی نگذاشته‌اند. ستاره‌هایی که به وضوح در رصدهای قدیمی‌تر دیده می‌شوند، به‌طور غیرقابل توضیحی در رصدهای جدیدتر وجود ندارند. ستاره‌ها یک دسته کلید نیستند که شما آنها را پشت کاناپه گم کنید. پس این ستاره‌ها کجا می‌روند؟
یک مطالعه جدید قانع‌کننده‌ترین توضیح را به ما ارائه کرده است. برخی ستارگان عظیم‌الجثه نشان می‌دهند که یک تیم بین‌المللی به رهبری آلخاندرو ویگنا گومز، اخترفیزیکدان از موسسه نیلز بور در دانمارک و موسسه ماکس پلانک برای اخترفیزیک در آلمان، می‌توانند نه با یک انفجار، بلکه بی‌صدا بمیرند.
یک سیستم دوتایی به نام VFTS 243 در ابر ماژلانی بزرگ، متشکل از یک سیاهچاله و یک ستاره همراه شاهد کار محققان است؛ این منظومه هیچ نشانه‌ای از انفجار ابرنواختری که طبق مدل‌های ما باید با تشکیل سیاهچاله همراه باشد، نشان نمی‌دهد.
ویگنا گومز توضیح می‌دهد:«اگر کسی بایستد و به ستاره‌ای که در حال فروپاشی کامل است، خیره شود، ممکن است درست در زمان مناسب، مانند تماشای ستاره‌ای باشد که ناگهان خاموش شده و از آسمان ناپدید می‌شود.
فروپاشی آنقدر کامل است که هیچ انفجاری رخ نمی‌دهد و هیچ ابرنواختری درخشانی در آسمان شب نمی‌بینیم. ستاره‌شناسان در واقع ناپدید شدن ناگهانی ستارگان درخشان را در زمان‌های اخیر مشاهده کرده‌اند. اما نتایجی که ما از تجزیه و تحلیل VFTS 243 به دست آوردیم، ما را به یک توضیح معتبر بسیار نزدیکتر کرده است.
وقتی ستاره‌ای با جرم بیشتر از 8 برابر خورشید به ابرنواختر تبدیل می‌شود، بسیار آشفته است. لایه‌های بیرونی، بیشتر جرم ستاره، به طور انفجاری به فضای اطراف ستاره پرتاب می،شوند، جایی که آنها یک ابر بزرگ و در حال گسترش از غبار و گاز را تشکیل می‌دهند که برای صدها هزار تا میلیون‌ها سال باقی می‌ماند.
در همین حال، هسته ستاره که دیگر توسط فشار بیرونی همجوشی پشتیبانی نمی‌شود، تحت گرانش فرو می‌ریزد و بسته به جرم ستاره اولیه، یک جسم فوق متراکم، یک ستاره نوترونی یا یک سیاهچاله تشکیل می‌دهد.
این هسته‌های فرو ریخته همیشه سر جای خود نمی‌مانند. اگر انفجار ابرنواختر یک طرفه باشد، می‌تواند هسته را در یک ضربه به فضا پرتاب کند. ما همچنین گاهی اوقات می‌توانیم مسیر هسته را به ابری از موادی که هنگام مرگ به بیرون پرتاب می‌کند، ردیابی کنیم، اما اگر زمان طلایی سپری شده باشد، ممکن است مواد از بین رفته باشند.
VFTS 243 سیستم بسیار جالبی است. این ستاره از یک ستاره پرجرم با حدود 7.4 میلیون سال سن و حدود 25 برابر جرم خورشید و یک سیاهچاله با جرم حدود 10 برابر خورشید تشکیل شده است. اگرچه ما نمی‌توانیم سیاهچاله را مستقیماً ببینیم، اما می‌توانیم آن را بر اساس حرکت مداری ستاره همراهش اندازه‌گیری کنیم و البته، می‌توانیم چیزهای دیگری را در مورد منظومه استنباط کنیم. یک عامل تعیین‌کننده شکل مدار است. تقریبا دایره‌ای است.
شواهد روزافزونی وجود دارد که نشان می‌دهد گاهی اوقات، ستارگان پرجرم می‌توانند مستقیماً به سیاهچاله‌ها سقوط کنند، بدون اینکه از ابرنواختر عبور کنند. VFTS 243 نشان دهنده بهترین شواهدی است که ما برای این سناریو تا به امروز داریم.
منبع: sciencealert
227227