بینش قوى امام حسین (ع)

جهت تقدس نهضت این است که در آن یک رشد و بینش نیرومند وجود دارد.
یعنى این قیام و حماسه از آن جهت مقدس است که قیام کننده چیزى را مى بیند که دیگران نمى بینند، همان مثل معروف ؛ آنچه را که دیگران در آینه نمى بینند او درخشت خام مى بیند. اثر کار خودش را مى بیند، منطقى دارد مافوق منطق افراد عادى ، مافوق منطق عقلانى که در اجتماع هستند. ابن عباس ، ابن حنفیه ، ابن عمر و عده زیادى در کمال خلوص نیت ، حسین بن على را از رفتن به کربلا نهى مى کردند، آنها به اندازه حسین بن على خطر را احساس مى کردند و نه مى توانستند بفهمند که چنین قیامى در آینده چه آثار بزرگى خطر را احساس مى کردند و نه مى توانستند بفهمند که چنین قیامى در آینده چه آثار بزرگى دارد. اما او به طور واضح مى دید: چندین بار گفت : به خدا قسم اینها مرا خواهند کشت ، و به خدا قسم ، که با کشته شدن من ، اوضاع اینها زیر و رو خواهد شد. این بینش قوى اوست .